Rýnt í: R6013

Follow

Rýmið er lítið en hjartað er stórt

Ægir Sindri Bjarnason hefur rekið tónleikarýmið R6013 á Ingólfsstræti í tvö ár. Tugir ef ekki hundruð sveita hafa komið fram.

Grasrót íslenskrar tónlistar, sem liggur eðli málsins samkvæmt undir öllum þeim stórsigrum sem við höfum orðið vitni að undanfarna áratugi, þrífst eðlilega ekki án einhvers aðbúnaðar, að einhver hlúi að henni, leggi við hana rækt. Einhverjir þurfa innviðirnir að vera, þó að við gerum okkur ekki endilega grein fyrir því eða komum auga á þá. Við hlustum á lög, förum á tónleika og kaupum plötur en á bakvið slíkt er fólk sem klastrar upptökunum saman og opnar tónleikastaðina með lyklunum sem Bensi frændi skutlaði til þeirra eftir vinnu. Það er heilmikill erill í kringum senuna, þó hann blasi ekki jafn vel við og lagið sem þú ert með á heilanum.

Neðanjarðarrokkssenan á Íslandi í dag er við góða heilsu, eins og ég hef rakið í pistlum mínum endrum og eins. Útgáfur eins og post-dreifing og Why not? halda hjólunum gangandi og hátíðir eins og Norðanpaunk og Hátíðni smala saman hljómsveitum og senunni eins og hún leggur sig (þú þarft ekki endilega að vera í hljómsveit til að tilheyra senu). Athugið, að nú glími ég við lúxusvandamál, ég ætla ekki að fara út í öfgarokkið (svartþungarokk o.fl.) en það myndi þýða annan eins pistil og marga jafnvel. Nei, skoðum lauslega það sem mætti kalla pönkrokk í þetta sinnið, og hér ætla ég að fjalla um tónleikastað sem hefur heldur en ekki verið sterkt lím hvað viðgang þess varðar. Síðan í maí 2017 hefur Ægir Sindri Bjarnason (trommari í World Narcosis, LOGN, Dead Herring, Bagdad Brothers og fleiri böndum) rekið tónleikastaðinn R6013 í kjallara í Ingólfsstræti. Staðurinn er rekinn án gróðamarkmiða og fólk borgar aðgangseyri eftir kostum/vilja. Ægir sjálfur reiðir þá fram veganrétt þegar tónleikar eru, gestum að „kostnaðarlausu“. Meira er um óhefðbundnar aðferðir, t.d. er sviðspælingunni snúið við, í raun er ekkert svið sem aðskilur hljómsveit og áhorfendur, utan að það er pallur aftast hvar fólk getur staðið á til að sjá betur. Allir eru velkomnir, og ungviðið fær heyrnarhlífar að láni, þurfi þau þess. Maturinn er t.d. mikilvægur, Ægir sagði í viðtali við Grapevine fyrr á þessu ári að sameiginlegar máltíðir kæmu á tengslum í svona litlum rýmum og tengslin – sem slík – eru honum mikilvægur útgangspunktur.

Ég sótti tónleika í R6013 fyrir viku síðan og var hrifinn. Rýmið er lítið, en allt til alls samt. Pláss til að spila, salerni, gólfrými, pallur þar sem hægt er að standa á eða sitja, hljóðblöndunar/afgreiðsluborð og lager Why Not? útgáfunnar í hillum. Alvöru „Gerðu það sjálfur“ eða „Gerum það saman“ (DIY og DIT, sem er skammstöfun sem maður er farinn að sjá oftar).

D7Y, Dauðyflin, ROHT og Grafnár léku, öll sem eitt stórkostleg mulningspönkbönd. ROHT þeirra Júlíu Aradóttur og Þóris Georg Jónssonar er æðislegt band og plata þeirra frá síðasta ári meiriháttar. Það var virkilega gott að sjá Grafnár, sem ég þekkti ekki. Söngkona sem öskraði fallega úr sér lungu sem lifur og trommuleikur með afbrigðum góður. Negla. Tónleikarnir tóku þá stutt af, voru búnir fyrir níu, sem hentar fjölskyldumanni í Holtunum vel. Andinn var þó aðal, það var milt vorveður og bjart og á milli sveita sat fólk úti og spjallaði um heima og geima. Rómantísku taugarnar (sem eru þykkar í pistilritara) voru þandar allan tímann. Það var allt rétt við þetta.

Follow