Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 29. september, 2018
Út í óvissuna
Onælan er fyrsta platan sem SiGRÚN gefur út í fullri lengd en fyrir liggja þrjár stuttskífur sem komu út 2016 og 2017.
Sigrún Jónsdóttir, eða SiGRÚN eins og listamannsnafnið er, kom fyrst fyrir augu mín og eyru sem einn meðlima Wonderbrass, kvenblásturssveitarinnar sem fylgdi Björk í tónleikaferðalag árið 2007. Sigrún lék þá á básúnu og í kjölfarið lék hún t.d. með Sigur Rós og Florence and the Machine. Þessi reynsla ýtti undir þörf fyrir að skapa upp á eigin spýtur, hún skrifaði verk í LHÍ sem flutt var við útskrift hennar og í framhaldinu ákvað hún að leggja í útgáfu. Tvær stuttskífur komu út 2016, Hringsjá og Tog, skemmtilega óhlutbundnar plötur. Á fyrri plötunni vissi maður vart hvað var handan við hornið í hverri og einni lagasmíð, stíllinn þægilega frjáls og óheftur. Á Tog er eins og aðeins meiri bygging fái að vera og glefsur úr list Bjarkar skjóta upp kolli. Þriðja platan, Smitari (2017), var þá líkari fyrstu plötunni, vel tilraunaglatt og ekki tomma gefin að því leytinu til. Onælan er hins vegar sjö laga og þar er eins og þræðinum sem var á Tog sé brugðið upp aftur. Onælan er á þann háttinn hennar aðgengilegasta verk, þó að seint fari þessi lög að hljóma í síðdegisútvarpi Bylgjunnar! Lögin eru mýkri og meira aðlaðandi, harkan og hornin sem einkenna stuttskífurnar fá hvíld. Sigrún syngur þá meira, gefur sig meira og er einhvern veginn meira í stafni en áður.
„Munurinn á Onælan og fyrri EP plötunum mínum er að Onælan er opnari og já aðgengilegri. Bæði í tónmáli og vegna þess að ég er meira að vinna með texta,“ sagði Sigrún pistilritara í stuttu spjalli. Ég greip tækifærið og bar undir hana ákveðna stemningu sem ég hef fundið fyrir í íslensku tónlistarlífi undanfarin misseri. Það að margar íslenskar konur séu að gera ótrúlega spennandi og tilraunakennda tónlist í dag, og svo ég nefni einhver nöfn, Bára Gríms, Kristín Þóra, Gyða, Kristín Anna, Alvia Islandia, Cyber. Sigrún segist sammála. „Það er ótrúlega mikið skemmtilegt að gerast akkúrat núna,“ segir hún. „Bæði er tónlistarumhverfið hérna frjósamt en af því að margar flottar konur hafa verið að gera spennandi hluti, opnar það dyr og hugmyndir fyrir yngri konum sem eru kannski að taka sín fyrstu skref. Það er svona „velkomin“ stemning sem er mikilvæg. Allir fá að læra með því að prufa sig áfram. Þetta er styrkjandi stemning einhvern veginn.“
Onælan fjallar kannski í grunninn um mýkt – og hina þversagnakenndu hugmynd að í mýkt felist styrkleiki. Að sögn Sigrúnar, á vefsíðu hennar, fjallar platan um vöxt, lærdóm og tilraunir með að komast handan feðraveldisins.
Og í viðtali við Lestina á Rás 1 sagði hún orðrétt: „Platan fjallar um það að vera nógu mjúkur og opinn til þess að geta haldið áfram að læra, læra um sjálfan sig og heiminn, og taka burt skjöldinn sem maður setur upp þegar maður að vandræðast með sjálfan sig.“
Nú hef ég það staðfest að næsta plata Jónasar Sig, Milda hjartað, er ekki í ósvipuðum pælingum. Nýjar kynslóðir og endurnýjuð viska? Nafn plötunnar er þá forn-ensk útgáfa af enska orðinu „anneal“ sem þýðir að hita málm svo hægt sé að beygja hann til og styrkja hann um leið. Umgjörðin um þessa plötu, kynningarmyndirnar og þess háttar, ýjar að því að Sigrún ætli að taka þetta úr fyrir landsteinana. Slíkar hugmyndir eru a.m.k. á borðinu. „Það eru engin strandhögg á erlendri grundu í höfn,“ segir hún. „En það er samt eitthvað sem ég er að vonast mikið eftir fyrir þetta efni og það sem á eftir kemur.“
Deildu!
