Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 20. ágúst, 2016
Aldeilis óvænt
Bandaríska költsveitin Miracle Legion kom saman aftur í ár og hélt tónleika í Glasgow í vikunni. Pistlahöfundur var viðstaddur og barði þessa sveit, sem þú lesandi góður ert mjög líklega að heyra nefnda í fyrsta skipti, augum og eyrum af miklum móð. En hvaða hljómsveit er þetta eiginlega?
Miracle Legion? Það er von þú spyrjir. Hljómsveitin, sem kemur frá New Haven í Bandaríkjunum, vakti athygli árið 1987 fyrir fyrstu breiðskífu sína, Surprise Surprise Surprise (gefin út á hinu virta Rough Trade) og rætt var um arftaka R.E.M. á tímabili. Hún hefur þá haft nokkuð sérstakt gildi fyrir okkur Íslendinga, þar eð Sykurmolarnir tóku upp tvö lög með sveitinni sem Sugar Legion, lög sem er að finna á tólftommu sem út kom 1989. Miracle Legion hvarf svo nokkurn veginn eyrum og sjónum manna en átti þó alltaf nokkuð harðsvíraða aðdáendur. Það sýndi sig vel á heiðrunarplötunni Ciao My Shining Star: The Songs of Mark Mulcahy (2009) en Mulcahy, söngvari og höfuðlagasmiður, hafði misst eiginkonu sína í slysi 2008 og margir þekktir listamenn vildu styðja hann og uppeldi hans á tveimur tvíburadætrum hans. Á meðal þeirra voru Thom Yorke og Michael Stipe, platan tvöföld, og allir ræddu af mikilli virðingu um Mulcahy en samt, enn voru flestir að klóra sér í kollinum yfir því hver þetta væri eiginlega?
Alltént, til að gera langa sögu stutta, loksins gafst tilefni til að leiða sveitina inn í dagsljósið á nýjan leik í ár; stuttur Ameríkutúr er að baki og Evrópa í gangi nú. Ég og bróðir minn pöntuðum okkur óðar miða þegar við sáum að sveitin myndi spila nálægt okkur, í Glasgow þ.e., en þetta er í fyrsta skipti sem við rífum okkur saman tveir í gang fyrir einhverja svona endurkomu. Segir sitthvað um dálætið sem fólk hefur á þessari hljómsveit.
Tónleikastaðurinn góði, Oran Mor, var stappaður af viðlíka sálum og við glottum kankvíslega til sálubræðra og -systra í salnum. Sveitin tók sér svo stöðu og hóf leik, byrjaði að dæla út lögum sem tóku yfir allan ferilinn og var efni nokkuð jafnt skipt. „Storyteller“ og „All for the Best“ fengu tárin til að streyma og vel til fundin lög af Me and Mr. Ray, Drenched og The Backyard glöddu. Um margt sérkennilegir tónleikar, Mulcahy býr yfir afar galgopalegri sviðshegðun sem fékk mig til að velta því alvarlega fyrir mér hvort hann hefði tapað nokkrum blaðsíðum úr sínum fagra haus. Ærslin voru í andstöðu við þær ægifögru smíðar sem hann er þekktur fyrir. Vel var af lögum og Miracle Legion rausnarleg við aðdáendur að því leytinu til. Sveitin var þá nokkuð óþétt á köflum og losarabragur á stundum var ekki alveg að gera sig. Miracle Legion spilar í grunninn melódískt nýbylgjurokk en það er eitthvert „x“ þarna, einhver galdur sem hefur viðhaldið þessum mikla áhuga valins fólks á henni í öll þessi ár. Söngrödd Mulcahy kemur þar m.a. sterk inn.
Við bræður gengum sáttir frá sviðinu og reyndum svo hvað við gátum til að ná mynd af okkur með þeim félögum, Mulcahy og Mr. Ray Neal, gítarleikara. Þær umleitanir báru stórkostlegan árangur. Kvöldið endaði með því að við sátum fjórir saman á barnum og ræddum um alla heima og geima – og kom íslenska tengingin þar að góðum notum. Sá sem einhvern tíma hefur komist í þessa aðstöðu, að setjast niður með átrúnaðargoði og ræða við það eins og hverja aðra manneskju, veit hvað ég er að tala um. Það þurfti að klípa mig ansi hressilega þegar ég gekk hlæjandi frá tónleikastaðnum, enn furðu lostinn.
Deildu!
