Follow
Ég held áfram að birta „kitlur“ úr væntanlegu greinasafni mínu sem verður dreift um allar koppagrundir af Kongó í haust. Hér tekst ég á við Bítla hins íslenska aldamótapopps, sjálfan Skítamóral. Athugasemd höfundar við greinina er efst og síðan kemur hún sjálf í kjölfarið:
Ég man að þetta var fyrsta alvöru „fréttin“ sem ég flutti úr poppheimum í blaðinu. Ég hafði þá mynd af mér þessa fyrstu haustmánuði að ég yrði hæggengur greinaskrifari, sækti tónlistarmenn heim, drykki með þeim kaffi og velti fyrir mér örlögum heimsins með þeim. En þennan dag var maður orðinn snápur, aflandi fréttar með blóðið á fullu rússi, vitandi að við værum fyrstir með fréttina.
Alltént, við heyrðum af því að Skímó eða Skítamórall, væri hætt en þeir voru einslags Bítlar hins nýja íslenska popps og við vissum að við værum með algjört fréttagull í höndunum. Besta við fréttina var að við náðum að heyra í öllum „aðal“-mönnunum, náðum að landa ígildi fulls húss mætti segja og svo var líka gaman að leika sér með fyrirsögnina og vísa í slagarann fræga. Dramatísk frétt og ég var giska keikur þegar ég fletti blaðinu daginn eftir. Svona All the Presidents Men fílingur í manni…
—
15. nóvember 2000 | Fólk í fréttum | 1060 orð | 1 mynd
Hljómsveitin Skítamórall hættir – í bili
Er Skímó þá farinn?
Hljómsveitin Skítamórall hefur ákveðið að taka sér ótímabundið frí frá og með áramótum. Arnar Eggert Thoroddsen ræddi við meðlimi sveitarinnar, þá Adda Fannar, Einar Ágúst og Gunna Óla vegna þessara óvæntu tíðinda.
ER mér barst þessi stórfrétt varð ég nokkuð hvumsa. Skítamórall, eða Skímó eins og þeir eru oft kallaðir, þurfa t.d. ekki að kvarta undan því að vinsældirnar hafi dalað eða neitt slíkt og allt virtist í góðum gír hjá þeim félögum.
Það skal strax tekið fram að hér er ekki um að ræða neinar sprengingu í herbúðum Móralsmanna, allt er þetta gert í sátt og samlyndi. Rokkbransinn er slítandi og svo sem ekkert nýmæli að menn gerist honum fráhverfir eftir lýjandi langtímahjakk. Ég sló á þráðinn til heiðursmannanna þriggja og ræddi við þá hvern og einn um þessi tímamót í sögu sveitarinnar.
Adda saga Fannars
“Hljómsveitin hætt,” segir Addi snöggt hinum megin á línunni.
Og ekkert grín með það?
“Nei, nei. Hún er sem sagt hætt frá og með áramótum.”
Ástæður?
“Þær eru svona af ýmsum toga. Menn eru bara orðnir þreyttir.”
Hvernig líst þér á þetta?
“Mér finnst þetta nú bara allt í lagi. Við erum búnir að vera í mikilli keyrslu í rúm þrjú ár, það hefur ekki verið tími fyrir neitt annað. Maður hefur verið að spila allar helgar. En það er auðvitað erfitt að hætta einhverju þegar það gengur rosa vel. Það er alltaf húsfyllir og það er ekki eins og þetta sé að daprast eitthvað.
En þetta verður kannski til þess að við keyrum okkur ekki alveg út og gerir okkur kleift að koma kannski saman seinna. Sem við allir höfum í hyggju að gera. Hún er hætt í bili, komin í frí, en við vitum ekkert hversu lengi.”
Er þetta í illu?
“Nei, nei, nei, nei. Menn eru bara með ýmsar hugmyndir um hvað þeir vilja gera. Nám hefur setið á hakanum og svona. Við erum nú ekki mjög gamlir þannig að við eigum ansi mikið inni. Þetta er svo sem enginn heimsendir. En þetta er samt mjög erfitt og kemur mörgum mjög á óvart. Þetta er auðvitað barnið manns.”
Er enginn tónlistarlegur ágreiningur?
“Nei, það er nú ekki málið. Menn eru alls ekki orðnir þreyttir á að spila beint heldur bara á öllu sem er í kringum þetta. Bransinn er mjög lýjandi og fer oft á tíðum mjög illa í menn bæði andlega og líkamlega. Það er nú aðallega það, að geta losað sig úr þeirri hringiðu.”
Hvað ætlar þú að gera núna?
“Ég ætla bara að fara í eitthvað allt annað. Ég ætla að snúa mér að einhverju allt öðru en að vera poppstjarna.”
Gunna saga Óla
“Nei, nei, nei, nei,” segir Gunni, aðspurður hvort allt sé í hálofti. “Menn leystu þetta í mesta bróðerni.”
Hverjar eru svona helstu ástæðurnar?
“Helstu ástæðurnar liggja kannski helst í því að menn vilja fara að prufa eitthvað nýtt. Það er kominn þreyta í mannskapinn, ekki okkar á milli heldur bara á þessu batteríi að vera búnir að keyra núna á fullu síðastliðin þrjú ár. Ef það er einhvern tíma tækifæri til að prufa eitthvað nýtt er það best núna, við erum enn ungir menn og ef Mórallinn kemur aftur saman eftir eitt ár, tvö ár þá erum við enn í blóma lífsins.”
Það er enginn tónlistarlegur ágreiningur?
“Ekkert sem orsakaði að við ákváðum að taka fríið. Það eru auðvitað misjafnar stefnur innan bandsins, ég meina einn hlustar á þetta og annar á hitt. En það hefur virkað ágætlega hingað til að samræma það saman í eitt.”
Þannig að þú skýtur ekki loku fyrir það að þið eigið eftir að koma saman aftur einhvern tíma?
“Nei, alls ekki. Enda er þetta bara óákveðinn tími sem fer í frí. Bandið er ekkert að hætta, við erum að fara í “pásu” í bili og pásurnar geta staðið allt frá tuttugu mínútum upp í fjörutíu (hlær).
Hvað hefur þú svo í hyggju á næstunni?
“Ég ætla nú bara að bíða fram að áramótum og láta það síðan ráðast. Það verður allavega eitthvað tónlistarlegs eðlis. Þetta er það sem ég lifi fyrir.”
Einars saga Ágústs
“Ég er ofboðslega ánægður með þessa ákvörðun,” segir Einar Ágúst. “Þungu fargi af mér létt. Mér finnst vera komið nóg í bili og við komumst að því, við félagarnir, að það væri búið að selja batteríið eins langt og hægt væri. Maður kemst ekkert mikið lengra í þessum popparabransa á Íslandi. Ég er sjálfur búinn að vera pæla í því lengi að gera plötu sjálfur, bara til þess að marka mín spor sem söngvari á Íslandi. Maður er alltaf að reyna að gera sig ódauðlegan á einn eða annan hátt. Mér finnst gott að geta gengið frá sveitinni eins og staðan er í dag, stoltur, og geta þá gengið að henni aftur síðar í stað þess að halda áfram og draga það niður í eitthvað svað.”
Þannig að þið útilokið ekkert að þið eigið eftir að koma saman á nýjan leik?
“Nei, ég hélt að við værum bara að fara í minnst árs frí. Ég myndi segja að það væri óráð að Skítamórall myndi ekki koma saman aftur eftir langt og gott frí.”
Það er sem sagt enginn “skítamórall” í gangi?
“Nei, nei, nei, nei. Þessi hljómsveit hefur alltaf verið mjög samheldin í þessu poppbulli. Hópurinn hefur alltaf verið með ákveðna stefnu, það að gera gott popp, en núna upp á síðkastið hafa menn verið að þroskast í sínar áttir. Sumir vilja fara í skóla og sumir vilja fara að gera öðruvísi tónlist.”
Er það bransinn sem er svona þreytandi?
“Já, þetta er náttúrulega svo ofboðslega andlega og líkamlega slítandi bransi. Maður fær alveg gríðarlega mikla næringu út úr því að spila á tónleikum en þessa næringu færðu ofboðslega lítið út úr þessum ferðalögum og því að spila endalaust fyrir fólk sem hefur kannski varla ráð né rænu í að fylgjast með því sem þú ert að gera. Þar færðu ofboðslega lítið til baka.”
Hvernig finnst þér hljómsveitin hafa þróast á undanförnum þremur árum?
“Það sem mér hefur þótt einkenna hljómsveitina er að menn hafa ekki verið að reyna að búa til neitt annað en íslenskt popp. Það hefur náð að halda sér, við höfum hvorki svikið sjálfa okkur né hlustendur. Og með því að spila svona tónlist sem margurinn vill höfum við getað lifað á þessu.”
Ykkur hefur aldrei þótt þið knúnir til að búa til “dýpri” tónlist?
“Nei, nei,nei,nei, Guð hjálpi mér! Ég hef til dæmis gaman af öllum tegundum tónlistar en ég hef hins vegar aldrei haft þörf til að búa til neitt annað en þetta.
Mér finnst tónlist vera tungumál sálarinnar og ef hún er að reyna að segja eitthvað annað, ef hún er að bulla, er í einhverri reiði eða það er eitthvað kjaftæði í gangi þá bara finnst mér það ekki vera tónlist.”
Deildu!
