Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, þriðjudaginn 2. október]
Hinn frjói og frækilegi Roddy Frame
• Íburðarmikil endurútgáfa á verkum Aztec Camera komin út
• Er þessi einsmannssveit Roddy Frame best geymda leyndarmál Skotlands?
Það vantar ekki gæðatónlistina hér í Skotlandi. Jesus & Mary Chain, Belle & Sebastian, Mogwai, Orange Juice, Josef K, Big Country, Runrig, Primal Scream, Proclaimers (já, fjandakornið!), Simple Minds, Beta Band, Associates, Teenage Fanclub. Og ég er bara í hljómsveitunum. Og hörðustu Skotar láta heiminn ekki gleyma því að meðlimir AC/DC eru fæddir í landinu (og David Byrne úr Talking Heads líka. Og…)
Sumir sverja þó og sárt við leggja að engin sveit standi Aztec Camera framar, nýbylgjupoppsveit sem leidd var af undrabarninu Roddy Frame. Þessi bjargfasta trú sumra lýtur fyrst og fremst að sokkabandsárum hennar upp úr 1980 en ferillinn átti þó eftir að teygjast fram á tíunda áratuginn. Útgáfufyrirtækið Edsel endurútgaf sex hljóðversplötur Aztec Camera í endaðan ágúst, í forláta bókaöskjum. Eru þrjár þeirra í formi tveggja diska og allar geyma þær gnótt af aukaefni.
Óbragð í munni
Frame var sextán ára þegar Aztec Camera varð til árið 1980 í bænum East-Kilbride rétt hjá Glasgow. Mikill gegnumtrekkur einkenndi meðlimaskipan fyrstu árin en Frame var alla tíð höfuð sveitarinnar. Craig Gannon (The Smiths) og Malcolm Ross (Josef K, Orange Juice) voru á meðal þeirra sem léku með honum. Fyrstu lög Frame undir Aztec Camera-hattinum birtust á safnsnældu en fyrsta útgáfan sem vakti athygli var tveggja laga sjötomma sem kom út á vegum hins áhrifaríka Postcard Records í Glasgow.
Fyrsta stóra platan, High Land, Hard Rain, kom svo út árið 1983 á vegum Rough Trade og vakti mikla athygli í neðanjarðarrokksheimum. Innihaldið lífrænt, nýbylgjuskotið kassagítarpopp með rætur í síðpönki, ef ekki í hljómnum þá í listrænni afstöðu til þess hvernig gera ætti hlutina. Platan þótti kærkomið mótefni við alltumlykjandi svuntuþeysarapoppið en þegar mátti þó heyra að Frame var lagið að semja grípandi laglínur. Þeim var lyft hærra á næstu plötu, Knife, en hljóðupptökur og útsetningar þar voru í höndum Marks Knopflers, já, þess mikla meistara úr Dire Straits. Platan þótti því eðlilega svik við málstaðinn hjá hökustrjúkurunum en tíminn hefur unnið með verkinu.
Á þriðju plötunni fór Frame hins vegar alla leið með útvarpspoppið, Love (1987) var meðvituð tilraun til að brjóta Ameríkumarkað á bak aftur og innihaldið silkimjúkar og glansandi smíðar eins og „Somewhere in my Heart“ og „Working in a Goldmine“. Ameríkumarkaður gaf ekki eftir en platan naut vinsælda í heimalandinu. Indítöffararnir voru hins vegar með óbragð í munni enn.
Eftir Love hvarf Aztec Camera nokkurn veginn út af radarnum. Stray (1990) var bretapoppsleg og féll nokkuð flatt og Dreamland (1993) gerði svo gott sem engan skurk en þar sá Ryuichi Sakamoto um hljóðmynd. Síðasta platan, Frestonia (1995), þykir prýðileg og gott betur en þegar hér var komið sögu voru allir hættir að hlusta – utan hörðustu aðdáendur.
Hvar er Frame?
Roddy Frame lagði nafninu Aztec Camera eftir Frestonia og hefur síðan þá gefið út nokkrar sólóplötur, sú síðasta kom út 2006. Frame heldur tónleika annað slagið og er þá jafnan uppselt. Hann er ekkert í felum en tekur hlutunum með stóískri ró greinilega – líður áfram ekki ólíkt sínum þekkilegu tónsmíðum sem nú er hægt er að baða sig upp úr á nýjan leik eins og enginn væri morgundagurinn.
Deildu!
