Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 29. ágúst, 2020.
Með fast land undir fótum
Fyrsta sólóplata Atla Örvarssonar, kvikmyndatónskálds með meiru, kallast You Are Here. Þar sveigir hann að vissu leyti frá viðteknum venjum kvikmyndatónlistarformsins þó að sá starfsvettvangur hans móti verkið sumpart líka.
Ég hitti Atla í Breiðdalsvík í sumar, í glæsilegu kaupfélagi þess staðar. Hann var þar á stjákli að gera nákvæmlega sömu hluti og feður á ferðalagi gera. Kaupa sælgæti handa krökkunum, virða fyrir sér matseðilinn, spyrja hvort reitt sé fram kakó. Ég sá hann álengdar, en ég hef aldrei talað við manninn, þrátt fyrir að hafa sinnt tónlistarskrifum í rúm tuttugu ár. Ákvað því að kynna mig (og taldi líklegra en ekki að hann myndi kannast við mig, nafnið a.m.k.). Það gerði hann og kveðjan var kumpánleg, ekki nema mátulega vandræðaleg. Vinsamleg fyrst og fremst. Brosið var breitt og hlýlegt.
Ég man þegar Stuðkompaníið vann Músíktilraunir árið 1987. Var þrettán ára. Og fílaði „Jólastund“ (og geri enn). Maður vissi svo af Atla næstu árin. Hann slóst í lið með Sálinni hans Jóns míns og Síðan skein sól m.a. og var eitt af þessum nöfnum sem voru áberandi í íslenskum dægurtónlistarheimi.
Það var svo liðið aðeins inn í fyrsta áratuginn þegar ég fer að heyra nafnið hans aftur nokkuð títt en þá í tengslum við tónlist fyrir sjónvarp og kvikmyndir. Fyrsta kvikmyndaverkefnið var Stuart Little 3 og snemma fór hann að vinna með Hans Zimmer sem er eitt allra þekktasta kvikmyndatónskáld heims í dag. Myndir eins og Edge of Seventeen og The Hitman‘s Bodyguard hafa verið tónsettar af Atla og stærð verkefnanna vex, hægt en bítandi. Ég nefni líka í þessu samhengi undurfagra tónlist hans við Hrúta og vinnu hans við jólaplötu systur hans, Hildu Örvarsdóttur. Bæði verkefnin til mikillar prýði þó ólík séu. Nú, svo sá hann einnig um Evróvisjónmynd Will Ferrell.
Og allt þetta sem ég hef verið að nefna hefur reyndar verið unnið eftir að Atli flutti aftur til Akureyrar, heimabæjar síns, árið 2014. Atli talar um að bærinn hefði farið að seiða hann til sín á ný, bærinn sem hann vildi ekkert frekar en að komast frá í eina tíð. Þar hefur hann nú komið sér haganlega fyrir í eigin hljóðveri og sinnir verkefnum af ýmsum toga. Þar á meðal hefur hann nú lokið sinni fyrstu eiginlegu sólóplötu, You are here , sem ég ætla að hugsa aðeins um hérna ásamt þér, lesandi góður.
Það er ekki sérstaklega algengt, þegar fólk er komið djúpt í feril sem kvikmyndatónskáld, að það finni hjá sér þörf til að stíga út fyrir það svið og búa til frístandandi plötur. Jóhann heitinn Jóhannsson gerði þetta að vísu. Hann hafði reyndar byrjað ferilinn þannig og kvikmyndatónlistin fór að taka meira pláss með árunum getum við sagt. Atli er að því leytinu til að fara öfugum megin inn. Mér varð hugsað til Jóhanns þegar ég hlustaði á þessa plötu Atla, ekki endilega vegna líkinda í formi, heldur varð mér hugsað til þessarar þarfar sem Jóhann hafði, að gera „sitt“, ekki bara það sem kvikmyndamiðillinn kallar eftir, því að tónspor kvikmynda tekur alltaf eðlilega mið af þeirri stemningu sem á skjánum er. Ég sá svo eftir á, þegar ég var að rannsaka fyrir þessa grein, að Atli nefnir Jóhann í viðtali við Bergstein Sigurðsson um þessa plötu, að sviplegt fráfallið hafi einmitt ýtt honum út í það að klára þetta verk. You are here er vissulega kvikmyndaleg en það er ekki alveg svo einfalt. „Húm“, hlutar eitt og tvö, keyrir hana af stað, höfug verk og nokk voldug. „Dropar“ (hvar Gyða Valtýsdóttir leikur á selló) er sorgarþrungið, hægt lag og umlykjandi – eiginlega stillt. Platan öll situr einhvern veginn á milli þessara póla. Tónlistin á það til að vera stór en oggulítil líka. Síðasta lagið, „Solid Ground“, unnið með Viktori Orra Árnasyni, er naumhyggjulegt, hæg píanóslög í tóminu, ris er svo gefið til kynna frekar en að það eigi sér stað og svo rennur lagið snoturlega út í sandinn. Með reisn.
Atli hefur talað um að hann hafi fundið innri frið heimkominn. Það er nóg að hlýða á þessa plötu til að sannfærast um það.
Deildu!
