Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 24. nóvember, 2018
Að næturþeli
Hulduverur Tríóið Kælan Mikla er nú á mikilli gandreið um tónlistarheima.
Ég skrifaði síðast um þessa mektarsveit fyrir tveimur árum og var hún þá farin að vekja verðskuldaða athygli fyrir list sína og ýmiss konar virkni á menningarsviðinu (hönnun, safnplötuútgáfa o.fl.). Leiðin hefur, í sem skemmstu máli, legið beint upp á við síðan þá, æ fleiri tónleikaferðalög, umfjallanir, athygli o.s.frv. Má segja að einum toppi hafi verið náð í sumar, hið minnsta, þegar sveitin lék á tvennum tónleikum í London, annars vegar í Hyde Park og svo á Meltdown-hátíðinni en um listræna stjórn þar sá Robert Smith, forsprakki The Cure og handvaldi hann Kæluna inn á hátíðina (The Cure lék og í Hyde Park og var aðalnúmerið þar, nema hvað). Fyrir hljómsveit sem leggur sig eftir svipuðum hljóðheimi og The Cure, gotneskum drunga og melankólísku skuggaflökti, er einfaldlega ekki hægt að hlotnast meiri heiður. Kælan Mikla hefur vaxið jafnt og þétt í gegnum árin enda slípa þær stöllur steininn frá morgni til kvölds (og fram á nótt) en sveitina skipa þær Sólveig Matthildur, Margrét Rósa og Laufey Soffía.
Plötusafnarinn í mér hvíslar nú hátt í eyrað á mér að útkljá allan hugsanlegan misskilning um útgáfur Kælunnar Miklu til þessa. Árin 2013-2015 komu út prufuupptökur eða „demó“ og árið 2014 hljóðritaði sveitin plötu, Mánadans, ásamt Alison MacNeil (Kimono) en platan var sett á ís. Fyrsta eiginlega platan kom svo út 2016 en Mánadans leit dagsins ljós í fyrra – og aftur í ár, en Artoffact Records í Kanada gefur út, sem og plötuna nýju, Nótt eftir nótt.
Samnefnda platan (2016) var til muna fókuseraðri en fyrirliggjandi demó, skuggabylgjan svokallaða („darkwave“) kirfilegur grunnur, öll tónlistin hjúpuð drungalegum, gotarokkslegum blæ með sterkri skírskotun til upphafs níunda áratugarins, og á köflum eins og eitt langt tilbrigði við Faith-plötu The Cure. Fínasti frumburður þó að lög væru sannarlega misspennandi og í ófrumlegra lagi á stundum og eitt og annað sem þarfnaðaðist fínpússningar, nokkuð sem kemur venjulega með reynslu.
Nótt eftir nótt er engan veginn stílbrot, það er haldið áfram með sama kúrs en svo gott sem allt hérna er betra, fumlausara og straumlínulagaðra. Lög eru betri, þéttari einhvern veginn, og rúlla áreynslulaust áfram. Hugsað er fyrir flæðinu á milli versa og viðlaga og stelpurnar eru vakandi fyrir hvernig hægt er að nýta hljóðáhrif; hvort heldur sem er í inngangi laga eða innan um hljóðfæraganginn. Spilamennskan er líka orðin betri og gripurinn allur hinn stöndugasti. Ég heyri í The Cure, Siouxsie and the Banshees, Rammstein, NIN og jafnvel Depeche Mode, og þetta er einfaldlega meira „fullorðins“ en hefur verið. Eðlilega.
Ég er svona korter frá því að segja að bandið sé tilbúið fyrir leikvangana! Tökum lag eins og „Draumadís“, hvernig það rennur hnarreist áfram, lyft upp af yndislegum, gamaldags hljóðgervli, melódískum, Joy Division-legum bassa og ákveðinni en um leið blæbrigðaríkri söngrödd (Laufey hefur vaxið mikið sem söngkona). Dómar, jákvæðir, eru farnir að birtast víða, í nafntoguðum neðanjarðarmiðlum og sveitin er að verða þokkalegasta stærð í hinni alþjóðlegu skuggabylgjusenu. Þá hefur stórum nöfnum eins og Chelsea Wolfe og Myrkri verið kastað fram í dómum um sveitina. Það verður því spennandi að fylgjast með þessari harðduglegu sveit næstu misseri.
Deildu!
