Follow
Litríkt Umslag plötunnar er glæst og er það sjálfur Halldór Baldursson
sem er höfundur myndefnis.
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 25. maí.
Guðir hins nýja tíma
Þegar dauðir rísa upp er ný plata eftir pönkgoðsagnirnar í Taugadeildinni. Innihaldið er nýjar upptökur á lögum sem voru á efnisskránni er hún starfaði árin 1980-1981.
Fyrir stuttu kom út heljarinnar endurútgáfa á efni Purrks Pillnikks og uppi í skáp er ný plata eftir Pödduna, dúett þeirra Birgis Mogensen og Sigtryggs Baldurssonar. Að ekki sé talað um plötu Jonee Jonee, Annar dagur, sem út kom síðasta haust og inniheldur nýjar hljóðritanir á eldra efni eins og í tilfelli Taugadeildarinnar. Það kumrar því í hvítum síðpönksgröfum svo ég vísi skáldlega í lag Taugadeildarinnar, eitt þeirra fjórtán sem þessa plötu prýða. Kumr er líka glannalega sagt, ég ætti frekar að tala um líf og fjör en flestar af helstu sveitum fyrstu bylgju íslensks pönks hafa komið saman aftur með einum eða öðrum hætti í gegnum tíðina hvort heldur í tónleika- eða útgáfuformi nema hvort tveggja sé. Og venjulega eru endurfundirnir gifturíkir.
Taugadeildin er ein af goðsagnakenndari sveitum þessa tíma. Fyrir það fyrsta kom hún ekki fram í kvikmynd Friðriks Þórs Friðrikssonar, Rokk í Reykjavík, en þær sveitir sem rötuðu ekki inn í þá mögnuðu heimild hafa átt það til að gleymast eða eru a.m.k. ekki á takteinum þeirra sem rifja þennan frjóa tíma upp. Taugadeildin hefur hins vegar notið nokkurrar sérstöðu og hefur verið rækilega hampað í gegnum árin. Þar spilar mikilvæga rullu sú staðreynd að sveitinni auðnaðist að gefa út fjögurra laga stuttskífu árið 1981, plötu sem er í dag eftirsóttur safngripur. Þeir sem upplifðu sveitina, en hún var iðin við hljómleikahald, tala um hana með lofsemd í augum sem rómi en lengi vel höfðum við sem yngri erum ekki heyrt tónlistina sökum fágætis plötunnar. Kassettur redduðu einhverju en stafræn veröld hefur svo reynst okkur ákafa fólkinu vel undanfarin ár hvað svona uppgröft varðar. Svo ég sópi saman útgáfuupplýsingum, „Her longing“ kom út á safnplötunni Northern Light Playhouse sem Fálkinn gaf út (líkt og fjögurra laga plötuna) og tvö lög komu einnig á tveimur safnsnældum á vegum Erðanúmúsík þegar Pönksafn Íslands var opnað.
Í janúar á þessu ári hlóð Alda stuttskífunni upp á streymisveitur og nú er komin út ný plata sem er umstalsefni þessa pistils. Sveitin var annars stofnuð árið 1980 af þeim Árna Daníel Júlíussyni og Óskari Þórissyni og var sveitin skipuð þeim tveimur til að byrja með og þriðji „meðlimurinn“ trommuheili (sem gekk undir nafninu Elísabet I). Arnór Snorrason bættist síðan við en staldraði stutt við. Óðinn Guðbrandsson sté þá inn, svo Þorsteinn Hallgrímsson og síðastir komu inn Kormákur Geirharðsson trommuleikari og Egill Lárusson söngvari.
Á þessari plötu leika þeir Óskar, Árni, Þorsteinn og Kormákur en einnig koma við sögu þeir Egill Viðarsson, Bjarki Hreinn Viðarsson og Þórir Hermann Óskarsson. Upptaka var í höndum Egils en Bjarni Bragi Kjartansson hljómjafnaði.
Platan hefst á „A Song“, lagi eftir Óskar en hann og Árni sjá um lagasmíðar, saman og hvor í sínu lagi, út plötuna. Textinn hér byggist allur á hendingum eftir W.H. Auden eins og endurtekið er reglulega. Tónlistin er heilt yfir keyrslubundið pönkrokk með síðpönksblæ og hljómborðið setur inn hálfgerðan Devo-anda. Prófessoralegt útlit meðlima hjálpaði einnig til við þá ímynd. Þessi kalda, mónótóníska stemning sem Joy Division og Cure voru að hefla út um það leyti sem Taugadeildin starfaði liggur þá þétt yfir, í söng, hljómborðsleik sem lagasamningu. Hljómur plötunnar er temmilega loðinn og skítugur og það hæfir efninu vel. Þetta er pönk eftir allt saman! Lögin fjórtán eru þess til að gera með svipuðu móti, þetta er hljómrænt ferðalag inn í gamla tíð en framfærslan tekur mið af „guðum hins nýja tíma“ og munar þar um takkastýringar Egils. Sígilt vín á nýjum belgjum.
Útgáfutónleikar vegna plötunnar verða síðan á Kex hosteli 14. júní. Mætið ef þið hafið „taugar“ til!
Deildu!
