Follow
Yann Tiersen mundar fiðluna til vinstri. Ólavur Jákupsson til hægri. (c) Arnar Eggert.
Ferðalag án enda
Það er gaman að rýna í samsetningu áhorfenda þegar farið er á tónleika. Ég var á Bryan Ferry tónleikunum um daginn og þar var mannfjöldi sem maður er farinn að kannast vel við á viðburðum sem þessum. Vel stæðir karlmenn um sextugt ásamt konum sínum, svartstakkar að íslenskum sið, temmilega áhugalausir á svip en sumir þó galsafengnir yfir því að komast loks á þessa einu tónleika sem þeir fara á á tveggja ára fresti. Á þeim tónleikum var þá líka mikið af fólki sem hafði ekki áhuga á tónlist þannig séð, embættismenn sem voru þarna meira í opinberum erindagjörðum.
Hlutunum var allt öðruvísi farið í gær. Hópurinn var á að giska 60% kvenfólk, litríkur og fjölmenningarlegur. Lattélepjandi lopatreflar áberandi (æ, mér finnst þetta fyndið), „MH“-ingar og aldursbilið á að giska 20 – 40. Mikill meirihluti virtist líka vera mættur vegna raunverulegs áhuga á tónlist Tiersen sem hleypti ósjálfrátt notalegum straumum um salinn. Ég ætla ekki að eyða miklu rými í að útskýra tónlist og feril Tiersen en maðurinn hefur farið víða, bakgrunnur hans í dægurtónlist sem sígildri hefur gert það að verkum að paletta hans er stór og fjölbreytileg, eitthvað sem Hörpugestir fengu að snerta á þetta kvöldið.
Hljómsveit Tiersen er sömuleiðis fjölmenningarleg og um borð er m.a. Ólavur „okkar“ Jákupsson, færeyskur piltur sem er eitt af undrabörnunum úr tónlistarbænum Götu (þaðan sem Eivör er). Ég hef fylgst með ferli þessa drengs í tæp tíu ár og það vermir manni óneitanlega um hjartaræturnar að sjá hann á sviði með manni sem hefur svona mikið umleikis. Ólavur sást fyrst á sviði með Clickhaze, ofurgrúbbunni sem Eivör hóf sinn feril með sömuleiðis, seinna átti hann eftir að leiða eigið band ásamt bróður sínum, Gestir, og hann hefur og sungið með hinni mögnuðu ORKU.
Sveitin gekk á svið og maður tók varla eftir Yann, sem settist yst við píanóið. Fyrsta lagið var „Till the End“ af næstnýjustu plötu Tiersen, Dust Lane; melankólísk, hægstreym smíð sem sökk inn í vitundina eftir því sem henni vatt fram. Allir meðlimir sveitarinnar sungu með og það var styrkjandi að fylgjast með því hversu innviklaðir allir voru. Þetta var band, ekki bara Tiersen ásamt leiguspilurum. Flestir virtust geta spilað á það sem hendi var næst og Tiersen lék t.a.m. á píanó, gítar, fiðlu og munnorgel. Hvort sem Tiersen líkar það betur eða verr eru lagasmíðar hans æði kvikmyndalegar á köflum og ekki að undra að lög hans hafi verið notuð í hina frægu Amélie, myndina sem kom nafni hans á kortið. Lögin eru stundum meira stemmur en hefðbundin lög, naumhyggjulegt og endurtekningarsamt rennsli sem miðar að því að búa til stemningu, áhrif. Stundum eru honum mislagðar hendur í þessu verður að viðurkennast, sumar smíðarnar einfaldlega full óáreitandi ef svo mætti segja, tónlistin kemur og fer án þess að maður taki eftir því. En þegar Tiersen hittir á naglann fer hann giska djúpt inn.
Naglinn fór þannig á bólakaf um miðbik tónleikana, þegar Tiersen lék „Sur le Fil“ úr nefndri Amélie, einn á fiðluna. Lófaklappið var mikið og kröftugt. Góðir gestir, Amiina, studdu þá við Tiersen og félaga í nokkrum lögum og lyftu smíðunum með strengjum. Eftir því sem leið á tónleikana varð stemningin heildrænni, stemmur Tiersen umvöfðu mann ein af annarri einhvern veginn, maður var með öðrum orðum kominn í gírinn. Fjögur aukalög voru því meira en vel þegin. Þannig byggði Tiersen sett sitt upp, hægt og sígandi, fremur en að drita út slögurum með látum og flumbrugangi. Þessi nálgun virkaði vel og tónleikarnir enduróma enn í kollinum þar sem ég rifja þá upp sællegur á föstudagsmorgni. Stundum er greinilega áhrifaríkara að læðast aftan að manni og grípa mann þannig fremur en að stíma beint upp að manni.
Við upphaf tónleikana. Tiersen á píanóinu. (c) Arnar Eggert.
Deildu!
