Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, fimmtudaginn 5. júní.
Ósköp venjulegt fólk?
Pulp rammaði inn „Britpoppið“ svonefnda með meistaraverkinu Different Class árið 1995. Ný plata, More, er sú fyrsta í 24 ár og kemur út á morgun.
Málið með hljómsveitir eins og Blur, Oasis og Pulp – og hljómsveitir almennt – er að það er alveg sama hversu spennandi, gott eða framsækið sólóefni einstakra meðlima er. Fólk vill alltaf sjá bandið sem sló í gegn á sínum tíma. Og listafólkið sjálft fær á endanum leiða á því að leika fyrir 1.200 manns í meðalstórum sal í Glasgow þegar það veit að það gæti fyllt Wembley-leikvanginn.
Að þessu komst leiðtogi Pulp, Jarvis Cocker, og hefur Sheffield-sveitin snúið aftur til hljómleikahalds nokkrum sinnum eftir að laupar voru upp lagðir. Slíkt verður og gert í ár en í þetta sinnið er ný plata í farteskinu. Því fagnar fólk og ég er að lenda í spjalli um bráðkomandi plötu við ólíklegustu aðila. Það er spenna. M.a. vegna þess að mörgum finnst eins og verkinu sem ég nefni í inngangi hafi aldrei verið fylgt almennilega eftir. This Is Hardcore (1998) er talin „erfið“, nýtur vissulega álits sem sterk plata en „Britpopp“-þynnkan liggur engu að síður rækilega yfir. We Love Life (2001), sem var tekin upp með Scott gamla Walker, þykir þá hol og nokk skissukennd.
Jarvis lýsir tilurð plötunnar nýju í viðtali við MOJO. Ný lög hafi einfaldlega byrjað að tínast til og voru þau leikin á tónleikum af Pulp en einnig Jarv Is, sveit sem okkar maður rekur í kringum sólóefnið sitt (og hvers meðlimir fylla nú upp í raðir Pulp). Síðasta ágúst var svo haldið í hljóðver með James Ford (sem hefur tekið upp með Arctic Monkeys, Blur, Depeche Mode, Florence and the Machine o.fl.) og smáskífan „Spike Island“ tekin upp. Platan var svo kláruð í nóvember á þremur vikum.
Jarvis dreymdi um að verða poppstjarna frá því að hann var sjö ára og hann rissaði upp áætlanir með það að markmiði þegar hann var fjórtán. Hann ólst upp í verkamannahverfi í stáliðnaðarborginni Sheffield og í Bretlandi snýst tónlistariðkun svo oft um það að komast „í burtu“, gera eitthvað annað en að taka við kjötbúðinni hans pabba eða ganga inn í hnífaparaverksmiðjuna. Lengi var von á einum hvað Pulp varðar, þegar Different Class (1995) sló í gegn hafði sveitin verið að í fimmtán ár, alltaf band sem þröngur hökustrjúkarahringur vissi bara af.
Hinn mæti Richard Hawley, samborgari þeirra og meðspilari endrum og eins, rifjar upp augnablikið þegar Pulp varð risaband. Var það á Glastonbury 1995 þegar sveitin leysti Stone Roses af en gítarleikari hennar, John Squire, hafði úlnliðsbrotnað á hjólatúr. Eins manns dauði er annars brauð eins og segir. „Ég sá þau troða upp í sjónvarpi sem gekk fyrir tíköllum. Ég sat í leiguíbúðinni minni með tveggja ára dóttur mína sofandi í kjöltunni og ég grét þegar ég sá þessa vini mína taka Glastonbury í nefið. Ég var svo glaður, a.m.k. eitt okkar hafði náð að koma sér héðan.“
Vinjettur Pulp um hversdagslífið í Bretlandi náðu svo eyrum fjöldans í kjölfarið, snilldarlegar myndlíkingar og innsæi á pari við það besta hjá Spilverkinu. Restin er svo í sögubókunum; heimsfrægð, niðurtúr og upprisa. „Ég var fæddur til að koma fram. Það er köllun,“ syngur Jarvis á „Spike Island“. Vonandi fáum við að njóta þess lengi enn.
Deildu!
