Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 21. júní.
Vonin blíð …
Orri Harðarson tónlistarmaður lést 7. júní síðastliðinn úr krabbameini. Í tónlistinni var hann sannkallaður risi og verður þess þáttar minnst hér sérstaklega.
Orri Harðarson er íslensku tónlistarsenunni og skyldum geirum harmdauði. Orri var fjölsnærður í listinni, var ekki einasta tónlistarmaður heldur og rithöfundur, upptökustjóri og allra handa lífskúnstner mætti segja. Hann hafði lifað með krabbameini í svolítinn tíma og óhætt að segja að þann slag hafi hann tekið með eftirtektarverðu æðruleysi. Eins og oft vill verða breyttist Orri í hálfgerða hamhleypu síðustu mánuðina, elskan streymdi fram á Fjasbókarreikningi hans, til samferðafólks og ástvina, og verkin töluðu; lög, bækur og fleira fengu brautargengi undir það síðasta. Auðmýkt hans var í raun ótrúleg þessi síðustu skref og þau snertu mig – og fleiri – djúpt. Og sárt er að missa þennan góða vin. Virkilega.
Ég ætla að ræða um persónuleg kynni okkar í enda úttektar en fyrst langar mig til að setja Orra í tónlistarlegt samhengi. Hann var nefnilega einn af þessum stóru eins og segir í laginu. Hans varð fyrst vart um og eftir miðjan níunda áratuginn er hann lék með nýbylgjusveitum eins og Óþekkt andlit og Bróðir Darwins. Gáfumannapoppið svokallaða sem The Smiths, Paddy McAloon og David Sylvian voru m.a. kenndir við var til grundvallar og segja má að skapalón þeirrar tónlistar hafi hentað okkar manni vel, pælingarnar þar og bókmenntabaukið var sem sniðið að Orra og dró sólóferill hans m.a. dám af þessu (og svo átti hann eftir að skrifa nokkrar bækur sjálfur).
Tvær fyrstu sólóplötur hans, Drög að heimkomu (1993) og Stóri draumurinn (1995), vöktu á honum verðskuldaða athygli hérlendis og plöturnar urðu fleiri sem betur fer þó fáar væru. Ég reit gagnrýni um þá síðustu, Albúm (2010), og segi m.a.: „Einn maður og gítar er innihaldið hér, og jú, einn hljóðnemi líka. Berstrípuð nálgun sem virkar vel. Hljómurinn á plötunni er silkimjúkur og hlýr og það er líkt og Orri sitji við hlið hlustandans í brakandi tréstól og syngi beint upp í eyrað á honum. Natni sú sem Orri leggur í þessa plötu, og ekki síst einlægnin sem liggur í lágværum en einbeittum söngnum, skilar sér þannig sterkt til hlustandans.“
Orri var enda að upplagi söngvaskáld af gamla skólanum. Formgerð laga hans, textar o.s.frv., eru í hefðbundnum stíl þeirra Hanks Williams, Dylans, Bubba o.fl. Söngrödd Orra var innileg og tilfinningarík eins og segir, lágvær í raun, líkt og verið væri að hvísla að manni leyndarmálum.
Og Orra kynntist ég ágætlega. Leiðir okkar lágu fyrst saman er við vorum báðir plöturýnar í blaði þessu. Fljótt varð ljóst að saman færu skyldir andar. Næmnin, ástríðan og þörfin fyrir að fara á djúpið var í okkur báðum. En líka bara einfaldur, þægilegur vinskapur. Það þarf ekki alltaf að tala, stundum þarf bara að vera. Hann hringdi í mig út til Berlínar er tengdafaðir minn lést og það virti ég alla tíð við hann. Seinna voru kaffibollar, símtöl og skemmtilegar samræður á Messenger-forritinu. Um allt og ekkert, aðallega tónlist þó. Öll samskipti svo séntilmannleg og styrkjandi. Og með síðustu umræðuefnum var nefndur Paddy McAloon (Prefab Sprout) sem við dáðum mikið.
„Það var komið að þér, sannlega helst til snemma endir er, en allt sem kemur fer,“ syngur Orri í laginu sínu undurblíða „Minningin lifir“ sem út kom 2011. Segir þar jafnframt: „Góða nótt þú ljúfi drengur, drögum fyrir tjöld. Ég man glaum og gítarslátt um kvöld …“ Held að það þurfi ekki hafa fleiri orð en þessi. Farvel vinur kær, sjáumst hinu megin.
Deildu!
