Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 14. júní.
Sátt og sæla á Sátunni
Þungarokkshátíðin Sátan var haldin með pomp og prakt um síðustu helgi í Stykkishólmi. Blaðamaður var á staðnum og tók herlegheitin út.
Þrátt fyrir alíslenskt, mildilegt heiti útleggst Sátan sem Satan þegar nafnið er komið í vefslóðarham (www.satan-festival.com). Snilldarpæling verður að segjast og að mörgu leyti einkennandi fyrir útsjónarsemina, drifkraftinn og hugsjónirnar sem stýra málum á þessari hátíð sem hefur nú sannað gildi sitt svo um munar. Ég átti kost á því að sækja hana dag einn í fyrra og leist vel á, sinnti m.a. smávægilegum fyrirlestrastörfum en dvaldi núna alla hátíðina og var það vel.
Það voru þau Gísli Sigmundsson þungarokkari með meiru og kona hans Nansý Guðmundsdóttir sem héldu úr vör með Sátuna í fyrra. Nansý lést síðan úr heilablóðfalli í liðnum janúar og harmur Sátufólks mikill. En það kom aldrei til greina að slá hátíðina af. „Hún hefði aldrei orðið sátt við að bakka út,“ tjáði Gísli Orra Páli Ormarssyni í blaði þessu 24. maí síðastliðinn. „Skipulagning var líka það vel á veg komin að hefðum við Lilja dóttir mín dregið okkur í hlé hefðu bara einhverjir aðrir þurft að taka við keflinu. Við ákváðum því að halda okkar striki og tileinka hátíðina minningu Nansýjar.“ Andi hennar sveif enda fallega yfir Stykkishólmi í ár, fyrir því fann maður, og mun vafalítið gera á framtíðarhátíðum sem ég ætla hér og nú að óska eftir.
Tónleikarnir sjálfir fara fram í íþróttamiðstöð Stykkishólms sem nýtist vel undir atið og hljómburður þar er góður. Á fimmtudeginum lék hin goðsagnakennda íslenska dauðarokkssveit Sororicide og sýndi og sannaði svo um munaði að hér er jafnbesta dauðarokkshljómsveit allra tíma, hvort heldur á Íslandi eða annars staðar. Hvílík mulningsvél. Daginn eftir tróð breska sveitin Carcass upp, risanafn í alþjóðlegum heimi þungarokks. Mikil eftirvænting var í salnum og stemningin eftir því. Skálmöld lokaði svo Sátunni á laugardeginum og átti salinn með húð bæði og hári. Gríðargaman uppi á sviði, sjarmastraumarnir streymdu út til fólksins og rokk, sviti og bros upp um alla vegi. Aðrir hápunktar voru allnokkrir. Discharge – ein áhrifamesta sveit allra tíma er kemur að allra handa öfgatónlist – lék við hvurn sinn „kröst“-pönkfingur og sama er hægt að segja um Forgarð Helvítis, þessa brjáluðustu hljómsveit Íslandssögunnar. Á fjörutíu mínútum eða svo var rennt í gegnum tugi laga á slíkum ofsahraða að Jónbi, trommari Brain Police (sem og lék á hátíðinni), hvíslaði því að mér að hann væri með hlaupasting! Pönkið var gott á hátíðinni, Dys og Gaddavír, High Parasite var skemmtileg og grallkennd og Vafurlogi lék dásamlegan svartmálm. Svo eitthvað sé nefnt …
Sérstök dagskrá er svo haldin á Fosshóteli Stykkishólms yfir daginn þar sem fyrirlestrar og fleira fara fram. Stemningin þar var notaleg og margt fróðlegra erinda. Hæst bar er Guðni Th. Jóhannesson, fyrrverandi forseti, settist niður með nokkrum valinkunnum málm-metandi mönnum og fór yfir það hvernig íslenskar sveitir á borð við Skálmöld hafa gert Íslendingasögurnar og norræna goðafræði aðgengilega nýjum kynslóðum.
Tónlistarhátíðir, þær vel heppnuðu, snúast ekki endilega um þá tugi sveita sem á þeim leika. Ég á góðar minningar um Hróarskelduhátíðir þó ég muni lítt eftir því hverjir komu fram (og hér er ég bara lítillega að vísa í áhrif Bakkusar bróður á þeim tíma!). Sátan er samfélag hvar bönd eru treyst. Það er skrafað, hlegið og knúsast og samvera með skyldum sálum (og óskyldum) er mikil, góð og nærandi. Tónlist tengir, tónlist bætir, tónlist er best. Sátan lengi lifi.
Deildu!
