Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 7. júní.
Rokkað undir rústunum
Brasilíska þungarokkssveitin Sepultura tryllti lýðinn í N1-höllinni nú á miðvikudaginn. Pistilritari var á staðnum og feykti flösu hvað mest hann mátti.
Skeggbragar voru uppi um alla veggi er Sepultura setti í fimmta gírinn á miðvikudaginn og það í fyrsta lagi. Það var forvitnilegt að líta yfir salinn, c.a. 85% karlmenn, velflestir á miðjum aldri, og svartklæddir allir sem einn. Grái TDK-bolurinn minn var eins og skræpóttur Hawaii-bolur í samanburðinum. Ég þekkti marga gamla bárujárnshunda þarna og við heilsuðumst með virktum, glottum og sýndum hornin. Það var árshátíðarandi yfir.
Sepultura, ein farsælasta þungarokkssveit allra tíma, er að fagna 40 ára afmæli með viðamiklu kveðjutónleikaferðalagi og Ísland er eitt af stoppunum. Í sveitinni í dag eru þeir Andreas Kisser (gítar) og Paulo Jr. (bassi) – en báðir tveir hafa verið með frá upphafi að heita má – ásamt söngvaranum Derrick Green sem slóst í hópinn árið 1997 og Greyson Nekrutman, hinum kornunga trymbli, sem byrjaði í sveitinni rétt fyrir tónleikaferðalagið. Og sá kann að tromma! Boðanna var enda ekki beðið og þegar klukkan var rétt komin yfir átta var hent í „Beneath the Remains“, upphafslag samnefndrar plötu sem kom sveitinni á kortið rétt fyrir 1989. Ein allra besta öfgarokksplata allra tíma og í kjölfar þeirrar bombubyrjunar kom næsta lag plötunnar, hið óviðjafnanlega „Inner Self“. Höllin var komin á ið og ég sjálfur var orðinn sextán, skakandi hausnum í einhverju vafasömu partíi í úthverfunum. „Desperate Cry“ af hinni ógurlegu Arise var næst en smellalestin var svo stöðvuð með laginu „Phantom Self“ af Machine Messiah (2017). Þannig var farið yfir víðan völl á löngum og gifturíkum ferli og ekki bara hangið í þekktustu lögunum þó að nóg hafi verið af þeim í þessari tveggja tíma dagskrá. Þetta var vel upp sett, lög sem „verða“ að heyrast í bland við nýmeti. Og auðvitað saknaði maður margra laga.
Þannig var eitt og annað tosað upp af nýlegri plötum næstu korter eða svo og gaman t.d. að heyra „Guardians of Earth“ af hinni stórfínu Quadra (2020), sem er nýjasta hljóðversplata sveitarinnar. Hitastigið hækkaði svo nokkuð er „Choke“ af Against (fyrstu plötunni sem Green söng á, 1998) var leikið og svo var óðar rennt í „Escape to the Void“, grjóthart þrass af Schizophrenia (1987).
Annar þrassgullmoli, „Troops of Doom“, var síðan viðraður í kjölfar ábreiðu á lag Motörhead, „Orgasmatron“, og svo var allt hækkað upp í ellefu með riffaparadísunum „Territory“ og „Refuse/Resist“. Ég meina, þvílík riff! Þvílíkur þungi og þvílíku glæsiheitin! Listaverk, það er bara þannig. Endað var með frábæru „Arise“ og í uppklappinu var trukkað í gegnum „Ratamahatta“ og „Roots Bloody Roots“. Derrick Green er algerlega frábær söngvari og sviðsmaður og vafði málmelskandi Íslendingunum um fingur sér frá fyrstu nótu til hinnar síðustu. Sjarmerandi maður og gjafmildur og ekki átti Andreas Kisser síðri útspil í þessum fræðunum. Brosandi, gefandi sér tíma til að tala og það andaði ró- og góðsemd af sviðinu þrátt fyrir bylminginn allan og graðhestarokkið eins og eldri kynslóðin myndi segja. Sepultura gekk af sviði, reisnarfullir, alvöru menn, og á skjánum fyrir aftan þá stóð „Takk Fyrir Ísland“. Fallegt. Og „Easy Lover“ með Phil Collins og Derek Bailey hóf að óma í kerfinu. Þeim er ekki alls varnað, Sepulturaliðum…
Deildu!
