Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 1. apríl, 2017
Máttugt meyjarskrúð
Þrjár plötur frá því í fyrra vöktu sérstaka athygli greinarhöfundar fyrir tilraunamennsku og forvitnilegan hljóðheim en að þeim stóðu Sigrún, Bára Gísladóttir og Kristín Lárusdóttir.
Það var vinna mín við Kraumsverðlaunin sem færði mér þessar þrjár plötur en sá sjóður styrkir einkum grasrótartónlist og þá sköpun sem er utan alfaraleiðar ef svo mætti segja. Ungviðinu er sérstaklega sinnt af sjóðnum en ekki er það algilt eins og sjá má í þessari greinargerð. Einhverra hluta vegna voru þær plötur sem voru hvað rammastar í tilraunastarfsseminni á síðasta ári allar eftir konur og vegna þessa – og nú geri ég mér mikla grein fyrir áhrifum feðraveldisins á mig – setti maður þær í samhengi í hausnum. Hefði ég sérstaklega tekið út þrjá karla á síðasta ári sem voru allir fyrir einhverja hluta sakir í tilraunatónlist? Líkast til ekki, a.m.k. eru minni líkur á því. Mun þessi hugsunarháttur minn breytast? Vonandi, í fyllingu tímans.
Þrátt fyrir þessa sjálfsgagnrýni og meðvitund mína um hugsanlegar fáránlegar forsendur þessara greinaskrifa ætla ég samt að setja niður penna um þessa þrjá listamenn því að skrif eiga þeir svo sannarlega skilið. Plata Kristínar Þóru Haraldsdóttur, Solo Acoustic, Vol. 14, á líka heima hér þemalega séð en um hana hef ég þegar ritað.
Byrjum á Sigrúnu, sem gaf út tvær stuttskífur í fyrra, Hringsjá og Tog. Sigrún Jónsdóttir kom fyrst fyrir augu mín og eyru sem einn meðlima Wonderbrass, kvenblásturssveitin sem fylgdi Björk í tónleikaferðalag árið 2007. Sigrún lék þá á básúnu og í kjölfarið lék hún t.d. með Sigur Rós og Florence and the Machine. Þessi reynsla ýtti undir þörf fyrir að skapa upp á eigin spýtur, hún skrifaði verk í LHÍ sem flutt var við útskrift hennar og í framhaldinu ákvað hún að leggja í útgáfu. Tónlist Sigrúnar er skemmtilega óhlutbundin, á fyrri plötunni vissi maður vart hvað var handan við hornið í hverri og einni lagasmíð, stíllinn þægilega frjáls og óheftur. Á Tog er eins og aðeins meiri bygging fái að vera og glefsur úr list Bjarkar skjóta upp kolli.
Kristín Lárusdóttir er sellóleikari, kennari, kvæða- og raftónlistarmaður og á síðasta ári kom önnur sólóplata hennar, Himinglæva, út. Um er að ræða sjálfstætt framhald plötunnar Hefring en Hefring og Himinglæva eru dætur sjávargyðjunnar Ránar og jötunsins og sjávarkóngsins Ægis. Líkt og á plötu Sigrúnar er ekkert gefið og Kristín blandar glæsilega saman rímnahefð, nútímatónlist og raftónlist. Flæðið er melankólískt og það er dumbungur yfir en um leið reisn og fegurð. Það er sterkur skandinavískur blær yfir allri framvindu og já, í raun réttu er um heillandi verk að ræða. Kristín vélar sjálf um flestallt hérna og siglir hnarreist um ókunn mið – án þess að blikna.
Bára Gísladóttir, kontrabassaleikari, á nú að baki tvær plötur, Different Rooftops (2015) og B R I M S L Ó Ð. Bára er búsett í Kaupmannahöfn og er æði virk sem hljóðfæraleikari og tónskáld og verk hennar hafa verið flutt af hljómsveitum víðs vegar um Norðurlöndin á hinum og þessum hátíðum. Hún rekur og eigin sveit, Náttey, og hefur leikið með Elju, Skark, Orphic Oxtra og S.L.Á.T.U.R. félagsskapnum íslenska. Plötur Báru eru jaðarbundnastar af þeim plötum sem ég hef verið að tala um hér og hlustunin er krefjandi, annað verður ekki sagt. B R I M S L Ó Ð hefur með hafið að gera, líkt og plötur Kristínar, og hlutarnir endurspegla mismunandi dýpt þess („Grynni“, „Miðbik“, „Dýpi“). Verkin klórast áfram löturhægt, sveiflast á köflum út í hálfgerða hávaðalist, hljóðfæri renna inn og út úr hljóðrásunum að því er virðist tilviljanakennt. Torrætt ferðalag og tilraunakennt mjög, líkt og reyndar annað sem ég hef verið að reifa hér. Framsækni og frumleiki einkennir öll þessi verk og þau er hægt að nálgast ýmist á Bandcamp, Soundcloud eða Spotify.
Deildu!
