Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 6. mars, 2021.
Hring eftir hring…
Tónlistarkonan Ása Önnu Ólafsdóttir gaf út plötuna Asaleysing undir listamannsnafninu Asalaus í fyrra. Og ég færi ykkur mikil tíðindi…
Stundum heyrir maður eitthvað í tónlist sem fær mann til að staðnæmast. Ekki endilega út af áhugaverðum hljómagangi, frumleika eða furðulegheitum. Það er erfitt að lýsa þessu, en stundum verður maður einfaldlega var við einhvern kjarna sem er eitthvað svo tandurhreinn og sannur. Þannig leið mér eftir að hafa hlustað á það verk sem hér verður gert að umtalsefni.
Á hverju ári rennir maður hundruðum íslenskra platna af margvíslegum ástæðum, t.d. vegna dómnefndarstarfa. Asaleysing var ein af þeim sem rötuðu inn í slíkt ferli, plata á prufuupptökustigi (demó) og ég pældi þannig séð lítið í fyrst um sinn, enda 398 plötur aðrar sem biðu! En, það var eitthvað þarna sem togaði mig aftur inn. Og strax við aðra hlustun heyrði ég það. Hvað? spyrð þú, kæri lesandi. Ég er ekki alveg viss. Það er bara eitthvert „x“ þarna sem heillar, einhver tónn sem nær mér, einhver afstaða sem skilar öllum lögunum sautján glæsilega að landi.
Téð Ása er einn af meðlimum Ateria sem sigraði í Músíktilraunum 2018. Asaleysing er safn upptaka sem hún gerði sumarið 2020 víðs vegar um Reykjavík og var það verkefni hluti af sumarstarfi Hins Hússins. Pistilritari lagði nokkrar spurningar fyrir tónskáldið sem segir að markmiðið hafi verið að semja tónlist, pæla í umhverfishljóðum, halda tónleika og taka þá upp. „Tónleikar voru að meðaltali einu sinni í viku og mig langaði að vera með eitthvert nýtt efni í hvert skipti. Ég hafði eiginlega enga hugmynd um hvernig tónlist ég ætlaði að gera, enda hef ég aldrei áður unnið við tónlist á þennan hátt (þ.e.a.s. að vera ein að semja tónlist allan daginn, alla daga vikunnar og að vera sjálf eini hljóðfæraleikarinn í boði).“
Ég ætla að gera heiðarlega tilraun til að lýsa tónlistinni. Hún er ósungin (fyrir utan hið mjög svo fallega „Þó ég tárist“) og einkennist öðrum þræði af endurtekningum og naumhyggju. Lögin streyma þannig mikið til fram í lykkjum (e. „loop“) og það myndast mikil stemning í því ati. Framvindan einkennist líka af næmi og stillu, „Hringavitleysa“ ber með sér skældan rafgítarhljóm sem leggst yfir mann eins og nokkurs konar síðpönksópus af „ambient“-toga (Colin Newman, Dome). „Hvimpan“ er einfalt gítarplokk en þó ekki. Það er nefnilega ekkert einfalt við þessa plötu eins og ég hef fjálglega lýst. Ása spilar þá á það sem hendi er næst (orgel, gítarar, rafhljóð) og stundum hjálpa mávarnir við Reykjavíkurtjörn með hljóðmyndina. Segi ekki meir, heyrn er sögu ríkari!
Ása segir að það hafi alltaf staðið til að gefa upptökurnar út, þ.e.a.s. ef þær þyldu slíkt. „Í lok sumars fór ég að skoða upptökurnar og fannst þær bara nokkuð góðar (eða eins og góðar og aðstæður leyfðu) þannig að ég ákvað að skella þessu bara inn sem albúmi inn á helstu streymisveitur.“ Óvænt hljóð, mistök og tilviljanir hafi þá gefið tónlistinni sem slíkri vigt, orðið hluti af verkinu. „Það væri mjög gaman að fara í hljóðver og ég hef alveg verið að pæla í að gera það,“ segir hún að endingu. „Þá er ég mest að spá í að taka upp nokkur lög af Asaleysingu og vinna kannski meira með þau og taka líka upp nýtt efni í bland.“ Plötuna má finna á Bandcamp og Spotify.
Deildu!
