Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 4. október.
Á helgum stað
Halidome heitir fyrsta plata ungsveitarinnar Emmu en verkið leit dagsins ljós á miðju sumri. Mikið vatn hefur runnið til sjávar síðan ég barði sveitina fyrst augum á Músíktilraunum árið 2023, en þá varð ég ansi uppnuminn verður að viðurkennast. Þetta var öðruvísi, spennandi. En margt óunnið enn, eitt laganna fékk mig til að lyftast upp úr sætinu, svo flott og stingandi sem það var. Minnti mig á ameríska nýbylgju um og eftir miðjan 10. áratuginn, Elephant 6-hópurinn og þessi þjóðlagakennda framúrstefnusýra öll. En svo var þarna óklárað lag líka, eins og önnur sveit og sýnu lakari væri mætt. Mér fannst þetta skrítið en forvitnin lifði áfram. Og blessunarlega hélt sveitin áfram, hefur verið iðin við tónleikakolann, starfsemi sem hefur m.a. skilað sér í þessu verki hér. Meðlimir Emmu eru annars þau Sindri Snær Ómarsson, Breki Hrafn Halldóru Ómars, Óðal Hjarn Grétu og Ásgeir Kjartansson.
Gamaldags kommúnublær
Það var Ægir Sindri Bjarnason sem hélt utan um sjálfa plötugerðina, með upptökum, hljóðvinnu og öðru slíku. Sigríður Rakel Gunnarsdóttir Langdal kom einnig að sköpunarferlinu og syngur inn á nokkur lög. Jón Logi Pálma og Tumi Árnason lögðu einnig gjörva hönd á plóg.
Eins og segir, Emma hefur ekki setið með hendur í skauti og tekið þátt í alls kyns tónleikum og uppákomum, lætt út smáskífum og passað sig á því að vera í sviðsljósi íslenska neðanjarðargeirans. Þessi merkilegi andi sem ég fann á Músíktilraunum á sínum tíma streymir um plötuna. Bræðralagsandi, eðlilega, en líka gamaldags kommúnublær, sá hinn sami og einkenndi sveitir eins og The Incredible String Band og The Band. Meðlimir klæða sig áþekkt, eru áþekkir í útliti og það er gengisára eins og maður sá hjá t.d. Mínus eða Sigur Rós. Tónlistin er að einhverju leyti hippísk, eins og var í blábyrjun hjá Mosfellingunum frægu, og að líkja sveitinni við The Incredible String Band er óvitlaust. Það er þjóðlagakeimur hérna en líka sýra og um leið nútímagjörningar að hætti þeirra samtímabanda sem eru undir áhrifum frá framangreindu. Er að hugsa um nútímaþjóðlagasveitir eins og hina írsku Lankum t.d., jafnvel Richard Dawson.
Einkar lofandi frumburður
Grípum niður í „Be I Always“ til að lýsa þessu nánar. Sex mínútna naumhyggjuópus og platan öll er reyndar löng (níu lög á 60 mínútum). Heyra má í píanói, strengjum og lagið byggist hægt og rólega upp eins og er með mörg laganna hér. Söngurinn er tónandi og hljómrænt séð er stutt í Fleet Foxes. En það er einhver heilagleiki yfir um leið, þetta er nánast kirkjulegt. Tímalaus ára leikur um smíðina, eins og meðlimir séu dansandi saman á akri árið 1476, byggjandi upp töfrum bundna helgiathöfn. Já, þetta hittir mig bara nákvæmlega svona. Lögin eru svona flest, einkar stemningsrík, knúin áfram með áhrifaríkum blæstri, samsöng og öðrum áhrifshljóðum og síðrokks-trans liggur stundum undir framvindunni.
Einkar lofandi frumburður þar sem Emma síðustu tveggja ára er fönguð. Þetta hljómar vel erlendis líka, ég sé bandið alveg fyrir mér á einhverri jaðarþjóðlagahátíð í Brighton t.d. Og þetta er allt saman hreint, það er kannski það allra mikilvægasta. Hrein sköpun, ástríða og einlægni, þrjú orð sem skila fólki jafnan langt.
Deildu!
