Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 28. september.
Á vængjum þöndum
Tíu ár eru liðin frá útkomu fyrstu plötu dúettsins Kiasmos, plötu sem vakti á honum verðskuldaða athygli. Biðin eftir Kiasmos II hefur verið löng og ströng en hún var sannarlega þess virði.
Ég man svo vel eftir því hvað mér fannst Kiasmos-platan fyrsta hljóma vel. Mér leið eins og ég væri inni í nokkurs konar bassa-herbergi þar sem hver einasti tónn og tíðni smaug inn í merg og bein. Þægilegt. Ég – eins og fleiri – hef því haft augu (og eyru) með einhverri virkni í Kiasmos-heimum og nú sit ég og rita um nákvæmlega þá virkni. Ný plata er komin út! Förum aðeins í aðdraganda herlegheitanna og stingum okkur svo á bólakaf í greiningarlaugina.
Nýja platan kemur út hjá bresku útgáfunni Erased Tapes og hafa þeir Kiasmos-félagar, Ólafur Arnalds og Janus Rasmussen, verið á linnulausu tónleikaferðalagi síðan Kiasmos II kom út í sumar. Og ekki að undra, nafn Kiasmos er þokkalegasta stærð á erlendri grundu, ekki bara vegna veru Ólafs í dúettinum heldur flaug frumburðurinn æði hátt á sínum tíma og erlendir kollegar mínir inna mig reglubundið frétta af bandinu. Kiasmos varð til árið 2009, Ólafur hafði verið að sjá um hljóð fyrir sveit Janusar, Bloodgroup, og sameiginlegur áhugi þeirra á hæfilega sveittri klúbbatónlist þokaði þeim í þessa átt. Einhvers konar teknó, en með persónulegum stimpli þeirra beggja. „Ambient“-næmi Ólafs og rafsprettir þeir sem Janus hlóð í með Bloodgroup fengu að setjast í Kiasmos-skapalónið og úr varð tónlist sem á vel heima í klúbbnum en allt eins inni í stofu, yfir sófanum þínum. Ennið er sveitt en það má alveg strjúka hökuna gáfumannslega líka.
Platan nýja hefur verið að koma saman í nokkur ár og var lunginn saminn í faraldrinum. Mæt heimsókn til Balí skilaði líka góðu verki en þar dvaldi tvíeykið í mánuð.
„Við tölum oft um það að gráta á dansgólfinu,“ segir Ólafur. „Það hefur eiginlega orðið óformlegt slagorð okkar.“ Þessar línur tók ég upp úr formlegri fréttatilkynningu og þær lýsa innihaldinu ansi vel verður að segjast. Því mætti lýsa sem „ambient“-legnu naumhyggjuteknói, meira umvefjandi en æsandi, huggar þig frekar en að það hraði þér. Maður finnur að þetta eru engir aukvisar sem plötuna vinna, fagmenn fram í fingurgóma, og á milli þess sem raftónar dansa á þéttriðinn, úthugsaðan hátt eru lög keyrð upp í epískt flæði þar sem strengir og smekklegar melódískar hækkanir rífa hlustendur bókstaflega upp til skýjanna.
Kiasmos II umlykur þig. Sjá „Dazed“, næstsíðasta lagið, sem tikkar áfram með fallegum píanóleik og styðjandi rafhljómum. Lag sem mann langar helst til að lykkja og hlusta á til eilífðarnóns. Eða þá „Sworn“, hvar menn leika sér með ákveðnar andstæður. Laginu er ýtt úr vör með höfugu inngangsstefi en við taka svo gáskafyllri tónar, smá teknóstuð en þó alltaf á forsendum Kiasmos. Um miðbikið stoppar það nánast, dokar við, leyfir sér að taka inn súrefni og hugsa (já, ég veit, ég er að tala um lag sem lifandi veru!). Við svo búið er hleypt á hlemmiskeið. „Bound“ er sömuleiðis bundið í hæfilegan grallaraskap; knosaðir, kassalaga raftónar leiða það en baka til er alltaf þessi flotta og fíngerða Kiasmos-hljóðmotta sem heldur hlutunum rækilega á teinunum.
Ólafur og Janus ná listavel í höfn á Kiasmos II. Aðlaðandi samtímaraftónlistarverk sem þjónar útlimum jafnt sem anda.
Deildu!
