Follow
Ljósmynd/Anna Maggý
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 30. janúar, 2021.
Ekkert baktjaldamakk
Plata Magnúsar Jóhanns, Without Listening, vakti nokkra athygli á síðasta ári. Téður Magnús er með mikilvirkustu tónlistarmönnum landsins í dag en stígur núna ákveðið fram sem sólólistamaður.
Maður tekur nett andköf þegar maður rennir yfir opinbera heimasíðu Magnúsar. Þar listar hann hin ýmsu störf sem hann hefur sinnt á íslenskum tónlistarvettvangi og af nógu – og ólíku – er að taka. Það tæki líkast til styttri tíma að telja upp það sem hann hefur ekki gert. Hann hefur t.a.m. verið áberandi sem upptökustjóri, lagahöfundur og útsetjari hjá listamönnum eins og Auði, GDRN, Flóna, JóaPé og Króla og Aroni Can. Hipphoppið og r og b-ið dálítið í hans umsjá og gjörvileiki hans rennur um heilnæman slatta af íslensku nútímapoppi. Og víðar. Ingibjörg Turchi, Logi Pedro, Emmsjé Gauti, Kristófer Rodriques, Hipsumhaps, Berndsen, Vintage Caravan, Birnir, með öllu þessu fólki hefur hann unnið að smáu sem stóru. Einnig hefur hann verið afar virkur í hljómleikahaldi undanfarin fimm ár og spilað með öllum og ömmu þeirra að því er virðist.
Magnús hafnaði í þriðja sæti á Músíktilraunum árið 2016 og gaf út plötuna Pronto í kjölfarið sem ber þess vissulega merki að vera afurð nítján ára pilts. Spuninn og „ambient“-tónlistin þar undirstingur það samt að hér fer framtíðarmaður. Without Listening er hins vegar, eðlilega, þroskaðra verk. Plötuna vann hann náið með Magnúsi Trygvasyni Elíassen og Tuma Árnasyni en þeir félagar hafa verið einkar áberandi í jaðardjasssenu landsins að undanförnu. Þar tappar hann í þær rætur sem hann hefur en í námi sinnti hann djassinum af elju. Upptökumaður plötunnar er svo Bergur Þórisson. Í viðtali í Fréttablaðinu kemur fram að tónlistin hafi verið að raðast saman á u.þ.b. þremur árum og þeir Magnús og Tumi urðu snemma ríkur hluti af sköpunarferlinu. Tónlistin stendur þá á mörkum hins vélræna og lífræna, á mörkum hins spunna og hins samda.
Platan liggur líka á mörkum hins aðgengilega og hins erfiða sem er ástæðan fyrir því að maður sperrti eyrun á síðasta ári. Upphafsstemman, „Sakna“, er djúp-„ambient“, líkt og það hefði verið gefið út af Warp-merkinu um miðjan tíunda áratuginn. Það er eins og maður sé kominn niður á hafsbotn, svo umlykjandi er þessi tónsmíð. „Bróðir“ siglir áfram á svipaðan hátt en hér má heyra trommuslátt Magnúsar innan um rafhljóð og drunur. Dálítið kvikmyndalegt eiginlega (og í þann geira hefur Magnús Jóhann dýft tám). „Waiting“ opnar með píanói. Við erum komin úr sjónum og inn í stofu. Naumhyggjulegt, „Satie“-legt jafnvel og um miðbikið kemur blástur frá Tuma. Hér erum við á nútímadjassslóðum. „Viðgerð“ er hins vegar stutt stef og meira í átt að nútímatónlist („modern composition“). Restin af plötunni sveiflast nokkurn veginn á milli þessara þátta. Stundum fara píanó, saxófónn og trommur á hlemmiskeiði, stundum er dregið úr og lög fljóta áfram í höfugu – nánast tímalausu – flæði. Heildarsvipur plötunnar er afar sterkur. Upptaka til fyrirmyndar og það er merkilegt að þrátt fyrir að þetta sé „ópoppað“ verk heyrir maður samt vel hvaðan Magnús kemur og hvar hann hefur verið að starfa. Það þarf að vinna fyrir hlustuninni en það er létt verk ef þið skiljið hvert ég er að fara. Ekki amalegur árangur það, að geta hent í eitt svona stykki samfara endalausum liðstyrk út um hvippinn og hvappinn. Magnús er duglegur, svo ég noti gott og gilt íslenskt orð!
Deildu!
