Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 29. desember, 2018
Hljóðbært heima á milli
Unison er samstarfsverkefni þýska tónlistarmannsins Senking og íslensku hljómsveitarinnar Reptilicus.
Þeir Guðmundur Ingi Markússon og Jóhann Eiríksson vissu af hvor öðrum í tónlistarsenu Reykjavíkur á níunda áratugnum en tóku ekki tveggja manna tal fyrr en fimmtudagskvöldið 15. desember 1988. Það kvöld reyndist örlagaríkt því að óforvarandis hófu þeir að búa til tónlist saman. Léku sér með hljóðbút frá súrkálsrokkurunum í Can og úr varð hljómsveitin Reptilicus sem enn starfar – rétt rúmlega 30 árum síðar.
Reptilicus var eyland í íslensku neðanjarðarsenunni, sinntu „industrial“-tónlist sem nálega enginn hreyfði við, a.m.k. ekki af sömu natni og þeir félagar. Virknin skilaði þeim nokkuð langt inn í alþjóðlegu „industrial“/jaðarsenuna við upphaf tíunda áratugarins, m.a. fyrir tilstilli World Serpent Distribution (Current 93, Coil, Nurse with Wound) og útgáfur urðu giska margar í kjölfarið, á alls kyns formum, útgáfum og í samstarfi við hina og þessa og oft málsmetandi aðila. Tónlistin hefur alla tíð verið tilraunakennd; þar sem unnið er með tölvur, raftónlist og óhljóð meðal annars. Stundum er tónlistin afar torræð og óhlutbundin, þar sem hlustanda bregður en hún á það líka til að vera lokkandi, dulúðug og straumlínulöguð. Reptilicus hefur aldrei verið fyrirsjáanleg, ævintýragirnin heldur skrímslinu spriklandi og er efalaust ástæða þess að eftirspurn er eftir sveitinni á sama tíma og meðlimir sinna henni enn af ástríðu og elju.
Nýjasta verkefni hennar kom út nú í haust, og er samstarfsverkefni Reptilicus og hins þýska Senking. Platan Unison er gefin út af hinu kanadíska Artoffact Records en platan á rætur sínar í upptökum sem fram fóru fyrir sjö árum síðan. Það var í endaðan nóvember, 2011, sem Reptilicus, Senking, Rúnar Magnússon og Orphx léku saman á tónleikum í Toronto. Skipuleggjandi var Praveer Baijal, upphafsmaður Yatra-Arts merkisins og tónlistargrúskari mikill. Yatra-Arts hafði þá nýverið gefið út sjötommuna „Initial Conditions“ með Reptilicus og var endurhljóðblöndun á B-hliðinni eftir Senking. Á sama tíma var vinna við hljóðgervlamyndina I Dream of Wires að byrja, þar sem áhersla var lögð á hina svofelldu „modular“-hljóðgervla og voru Reptilicus, Senking og Rúnar Magnússon lóðsaðir inn í myndina (og er Rúnar þriðji meðlimur Reptilicus á þessari útgáfu). Baijal kynnti þá félaga fyrir William Blakeney, aðalframleiðanda myndarinnar, og var komið á upptökulotu í Grant Avenue hljóðverinu í Hamilton, Ontario. Hljóðverið er sögufrægt en stofnað var til þess af þeim Lanois-bræðrum, Bob og Daniel, og hafa plötur eftir þá Brian Eno og Daniel Lanois m.a. verið teknar upp þar. Okkar mönnum var hleypt í alls kyns fornfálega hljóðgervla, reynslu sem Guðmundur Ingi lýsti fyrir blaðamanni á sínum tíma á þennan veginn: „Þetta var eins og að vera krakki í sælgætisbúð.“ Þeir félagar unnu þarna að tónlist undir vökulum augum Bob Doidge (Crash Test Dummies, Cowboy Junkies) en eftirvinnslan fór svo fram í þremur borgum, heimaborgum viðkomandi, þ.e. Köln, Kaupmannahöfn og Reykjavík.
Segja má að platan taki mið af aðstæðum og mannskap. Áherslur eru ólíkar laga á milli og heyra má í mismunandi hljóðgervlagutli í hverju þeirra. Maður nemur líka gleðina sem tónlistarmennirnir – hljóðgervlanördar allir sem einn – hafa náð fram með verkefninu. T.d. í „Shiver“ þar sem maður sér bókstaflega brosviprurnar á þeim þar sem þeir renna sér í gegnum einhvern gervilinn sem ég gæti aldrei nefnt. Tónlistin er þá aðgengileg, sem er ekki alltaf tilfellið hjá Reptilicus (alls ekki reyndar). Verkin líða höfugt áfram, sveimbundin, og ekkert of langt frá meistara Eno, sem dvaldi löngum stundum í hljóðverinu eins og áður segir. Ég hlakka til frekari verkefna frá Reptilicus, og alveg víst að næst verður eitthvað allt annað í gangi.
Deildu!
