Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 8. nóvember.
Þá klingja klukkurnar
Það er mikið undir á nýjustu sólóplötu Rúnars Þórissonar, Svo fer. Almennar tilvistarspurningar og vangaveltur um hinstu rök hafa verið honum hugleiknar á síðustu verkum en Rúnar var hætt kominn í sjósundi árið 2020 og lá á milli heims og helju um stund. Þessu voru gerð skil á hinni hæfandi nefndu Ferjumaðurinn það sama ár en skyldar spurningar leita enn á minn mann og ekki að undra.
Í formlegum texta sem fylgir þessu verki úr hlaði ræðir Rúnar um alls kyns tímamót sem ber upp á þessu ári: „20 ár frá því sólóferillinn hófst með plötunni Ósögð orð og ekkert meir, 40 ár síðan Grafík sló í gegn með lögum eins og „Þúsund sinnum segðu já“ og „Húsið og ég“, 60 ár síðan ég eignaðist fyrsta gítarinn sem hefur verið í höndum mínum síðan og heil 70 ár síðan ég opnaði augun með lífið sjálft í þeim sömu höndum … Þá eru u.þ.b. 50 ár síðan við Rabbi trommari sórumst í tónlistarlegt fóstbræðralag sem lagði grunninn að Grafík, 30 ár frá því að ég kom heim að loknu klassísku tónlistarnámi erlendis og 10 frá þeirri áskorun að gefa út eitt frumsamið lag og texta á mánuði í næstum heilt ár.“
Dró proggvagn
Upptökur og hljóðblöndun fóru fram í Stúdíó Paradís og var það Jóhann Ásmundsson sem um það sá. Hann hljómjafnaði einnig. Hljóðfæraleikarar og söngvarar, aðrir en Rúnar sjálfur, eru Arnar Þór Gíslason, Birkir Rafn Gíslason, Daði Birgisson, Hálfdán Árnason, Lára Rúnarsdóttir, Margrét Rúnarsdóttir, Ágústa María Jónsdóttir, Victoria Tarevskaia, Jens Hansson og Frank Aarnink.
Sólóferill mannsins sem dró proggvagn Vestfjarða og samdi svo eftir það nokkur af eftirminnilegustu popplögum landsins er allrar athygli verður. Ég hef verið svo lánsamur að fylgja Rúnari þessa leið frá upphafi og er því með yfirsýnina. Þetta hafa allt verið persónulegar plötur hjá honum, grundaðar í framsæknum hljóðheimi og í uppflettingu á eldri skrifum sé ég að þetta skrifaði ég um Fall (2010) sem var önnur plata hans: „Kórar, strengir og blástur líða í gegn í marglaga vef; tónlistin er framsækin en um leið melódísk. Þetta er „stór“ tónlist, ríkulega útsett en þótt það sé mikið undir kæfir hún hlustandann aldrei.“
Smellavölundur
Tilfinningin með nýrri plötur Rúnars er að þar sé meiri tiltálgun og strípun en áður var. Áhrifaríkum einfaldleika skipt inn á fyrir mikilúðleika, tja, a.m.k. oftar en áður! Platan fer þannig af stað með eins slags inngangsstefi, „Sér grefur gröf“, sem er í senn dulúðugt og dramatískt. „Þær klingja“ tekur þá við, popplag að hætti hússins. Þekkileg smíð og flæðið sannfærandi, hljóðfæraflúr smekkvíst og bakraddirnar punkturinn yfir i-ið. „Eitt sinn“ rúllar inn í meiri melankólíu, það er þungt yfir til þess að gera en um leið er viss helgi hérna, undirstungin með vel útfærðum bakröddum (í þeim fræðum er Rúnar ansi naskur).
Platan er reyndar giska fjölbreytt. Titillagið myndi sóma sér þokkalega í James Bond-mynd, stórt og epískt á meðan „Hjarta og hönd“ er blítt bæði og fallegt. „Það er alltaf von“ leyfir svo smellavölundinum að hlaupa frjálsum, grípandi viðlag einkennir það og það rúllar í svona laun-reggítakti mætti segja.
Tilkomumikill sólóferill
Ég ætla ekki að þylja upp fleiri lög, samantekið er þetta hinn gerðarlegasti gripur og glæsiviðbót í tilkomumikinn sólóferil. Í janúar verður svo efnt til afmælis-, útgáfu- og ferilstónleika hvar leikin verða lög af sólóferli sem og Grafíkárum. Fjöldi samstarfsmanna í gegnum árin mun koma þar fram.
Deildu!
