Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 13. desember.
Sögur af mér og þér
Borgartún kallast ný plata Snorra Helgasonar. Alíslenskur titill, jafnvel nokkuð grámóskulegur enda er það hálfpartinn tilgangurinn. Að lýsa venjubundnum íslenskum veruleika í gegnum söng og hljóðfæraslátt. Snorri hefur gert alls kyns plötur í gegnum tíðina, nuddað sér utan í ameríska þjóðlagatónlist, almennara popp og íslenska alþýðutónlist. Svona meðal annars. Hér fer hins vegar popp að hætti hússins, Snorrapopp, og höfundurinn verður æ meiri völundur á dægurtónlistarvefnað eftir því sem árin hrannast upp.
Það koma margir að Borgartúni, eða á ég kannski að segja, það eru margir í Borgartúni en um hljóðfæraleik sjá Snákarnir, þeir Guðmundur Óskar Guðmundsson, Örn Eldjárn, Daníel Friðrik Böðvarsson, Magnús Trygvason Eliassen, Tómas Jónsson og Snorri sjálfur. Fleiri aðilar koma að þeim þætti en það væri að æra óstöðugan að fara í frekari upptalningar. Albert Finnbogason sá um upptökur og hljóðblöndun en Snorri og Snákarnir stýrðu þeim að allra mestu.
Kókómjólk og pepperónírist
Á þessari plötu kallar Snorri textalega séð fram fólk eins og Ólaf Hauk Símonarson, Spilverksliða og Pétur Gunnarsson á Hrekkjusvínum. Haganlega ortar hversdagsvinjettur um fólk eins og mig og þig, hið ljóðræna í hinu „venjulega“ er magnað upp af næmi og innsæi og með launfyndnum hætti. Töfrar hins ómerkilega fá að dansa, þar sem ferð í N1 verður að súrrealísku ævintýri (spuni frá mér, en kannski hugmynd fyrir næstu plötu Snorri?).
Yfirborðskenndi íþróttagaurinn Aron fær dúsu: „Þú lítur vel út á blaði / En Aron það er ekki nóg“. Og „Þú lyktar vel og því get ég ekki neitað / Samt vantar alltaf eitthvað.“ Í „Torfi á orfi“ kemur þessi snilld: „Með kókómjólk og pepperónírist / Hikandi skiptast þau á orðum fyrst.“ Og svo eru það þessar línur úr titillaginu og hér er erfitt að stytta niður: „Hún var að þvo sér í framan þegar hún áttaði sig á / Að líf hennar var leikrit sem hún nennti ekki að sjá / Hún skildi ekki, hvernig hún endaði, bitur í Borgartúni.“ Mikil tilþrif hér, þar sem heiðarlegri vinnu sem enginn „tekur eftir“ er snúið upp í áhrifaríkt harmkvæði.
Áhrif frá áttunda áratugnum
Borgartún er hinn fullkomni titill fyrir plötu sem leitast við að fletta ofan af meðal-Íslendingnum sem ber flest lögin hér. „Úthverfakíttið“ eins og Bragi Valdimar Skúlason kvað í einum af sínum ópusum. Þar sem við leitum að ljósabúðum í Ármúlanum, kaupum okkur nammi í Skeifunni eða förum með sófann til bólstrarans í Álfheimunum sem er frændi afa þíns.
Tónlistin við þetta allt saman er ekkert minna en dásamleg. Melódísk popplög sem gædd eru lífi af öllum þessum valmennum sem nefnd hafa verið. Það er áttunda áratugs blæja yfir, Elton John (upphafið á „Aron“) og Steely Dan. Geimsteins-straumar og ljúflingspoppið sem dælt var út undir enda þess áttunda. Borgartún er „íslensk“ plata og kallar fram verk eins og Ísland og Bráðabirgðabúgí og plötur Mannakorna. Þetta er stíll sem Snorri hefur verið að þróa með sér (sjá Víðihlíð, 2022) og hér tekst honum að búa til nútímalegan Reykjavíkurbálk þar sem hið leiðinlega verður drepfyndið, skammdegisþyngslin snúast upp í ævintýri og örvænting nútímamannsins verður næsta falleg.
Deildu!
