Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 12. júlí.
Viltu ekki giftast mér?
Á Yours Unfaithfully heldur Stína Ágústsdóttir tónrænum sjálfsrannsóknum sínum áfram getum við sagt þar sem pælingar um kynverund og sjálfsvöxt flæða innan um framsækna djasshljóma.
Stína Ágústs er djasssöngkona að upplagi og hefur gefið út hefðbundið efni af þeim toga. Einmitt vegna þess hefur verið svo spennandi að fylgjast með henni sem tónlistarkonu að undanförnu, hvar hún fetar nýja, ókunna stigu af djörfung og hug. Á síðustu plötu – og þessari hér líka – þenur hún mörkin, gerir tilraunir og kollvarpar hinu og þessu. Ekki bara tónlistinni heldur sjálfri sér líka.
Drown to Die a Little (2022), síðasta plata, er verk sem fjallar um ferðalag frá myrkri til ljóss. Heilun, bati, sjálfsuppgötvun. Yours Unfaithfully imprar enn frekar á þessu nýja lífi Stínu. „[Ég] hef einfaldlega ekki passað inn á flestum stöðum í lífinu […] Sumum finnst ég hávær, ókurteis, holdleg, skrýtin […] Ég hef lengi vel – í einhvers konar vonleysisflandri – verið að reyna að haga mér rétt en svo á seinni árum er ég bara hætt að hafa áhuga á því.“ Svo segir Stína í nýlegu viðtali við blaðamann Morgunblaðsins, Helga Snæ Sigurðsson. Og hún bætti við: „Með þessari plötu fór ég í djúpa naflaskoðun og komst að mörgu og ákvað að segja bless við normal og vera bara skrýtin án samviskubits.“
Yours Unfaithfully kom út síðasta haust en var tekin upp í Sundlauginni haustið 2023. Með Stínu á plötunni eru Mikael Máni Ásmundsson (gítar), Magnús Jóhann Ragnarsson (píanó, hljóðgervlar), Magnús Trygvason Eliassen (trommur), Henrik Linder (bassi) og Yrsa Schau (bakrödd). Stína, Mikael, Maïu Davies og Yrsa Schau semja lögin. Albert Finnbogason tók upp og hljóðblandaði og Hoffe Stannow hljómjafnaði.
Platan opnar með laginu „Rökkur“ og djass er það ekki. Einhvers konar „rökkurskotin“ þjóðlagastemma eiginlega, höfug og seiðandi. Söngrödd Stínu er frábær. Blæbrigðarík, nokk djúp og sterk. Mött áferð og svöl. Dregur þig inn. Í „Glitterblood“ má heyra í hugvitssamlegum gítarlykkjum Mikaels, flott notkun á áhrifsfetlum hjá honum og smíðin sjálf kenjótt og stríðin. Skringilegar kaflaskiptingar; líf, fjör og hið óvænta aldrei langt undan. Djassinum er loks boðið inn á „Fountains“ sem er í lokkandi r og b-gír. Boðið er upp á dívudjús og sveitin sveiflast með okkar konu.
Næstu lög tikka í poppuðum djassham en skringitakturinn er þó aldrei langt undan. Undiraldan er þung á „Perfect Box“, á „Deadheart“ er mikið undir og lagið keyrt upp í hálfgert brjálæði undir rest. „Cuteface“ er gott dæmi um einlægnina sem ræður ríkjum, gegnsær texti þar sem rætt er um þau box sem Stínu var sífellt troðið í, box sem hún er nú búin að henda út í hafsauga. Þannig rúllar platan, einhvers konar djassskotin popptónlist, dýft í dökkva, með rými fyrir tilraunir, frumleika og því að hellt sé úr hjartanu í þeirri viðleitni að vaxa, þroskast og breytast. Þetta er því síst eitthvert léttmeti en það er gefandi að þræða sig í gegnum plötuna og finna hvernig listakonan nýtir sér sínar guðsgjafir til að gera vel. Það má eiginlega segja að þetta sé „karmískt“ rétt plata. Og ég vil hvetja Stínu til að halda þessu áfram, hver svo sem tilbrigðin við stefið verða. Stína hefur svo verið að koma fram á tónleikum í sumar, m.a. á Íslandi, og í ágúst treður hún upp í Stokkhólmi, þar sem hún býr. Fara þá tvennir tónleikar fram á Glenn Miller Café, annars vegar sólótónleikar og hins vegar tónleikar með sveit hennar Alfie! sem einbeitir sér að Burt Bacharach-ábreiðum.
Deildu!
