Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 7. ágúst, 2021.
Fokið í fallegt skjól
Frosti Jónsson notast við listamannsnafnið Bistro Boy. Raftónlist hans hefur verið af ýmsum toga í gegnum tíðina en undanfarin misseri hefur útgáfa af hans hendi verið óvenjutíð.
Það er fyrir löngu orðið tímabært að taka út feril Frosta Jónssonar sérstaklega en hann hefur verið stöðugt að og stöðugt við þegar kemur að íslenskri raftónlistarmenningu í meira en áratug. Bæði sem Bistro Boy, en hann hefur gefið út slatta af plötum undir því nafni, og sem einn eigenda og rekstraraðila Möller Records, sem hefur verið ein af helstu raftónlistarútgáfum Íslands undanfarinn áratug. Þá stofnsetti Frosti á dögunum Urð Músík, fyrirtæki sem heldur utan um störf hans á sviði hljómjöfnunar og hljóðblöndunar og þau allra handa störf sem hann hefur sinnt á sviði tónlistarinnar fyrir aðra listamenn – og sjálfan sig líka. Urð Músík gefur t.a.m. út nýjasta verk hans, Drifting, sem verður gert að umtalsefni hér ásamt öðru.
Frosti hefur sinnt tónlist að einhverju marki svo gott sem alla sína ævi og er píanóleikari að upplagi. Raftónlistarsmíði hefur hann stundað í u.þ.b. kvartöld en fyrsta eiginlega sólóplatan, og þá undir nafninu Bistro Boy, kom út 2012 og ber heitið Sólheimar. Að einhverju leyti ber platan atarna með sér mörg einkennismerkja Frosta sem raftónlistarmanns. Sterkar rætur í sveimi t.d., þar sem lög opnast og umhverfast með hægð bæði og þægð. Rólegheit og reisn, lúmskar melódíur – fagurlega mótaðar – og melankólísk undiralda á köflum.
Síðasta mars kom svo út platan Drifting, á margan hátt poppaðasta verk Bistro Boy til þessa og var hún unnin þannig meðvitað, þó að raftónlistin lægi undir sem nokkurs konar styrktarbiti. Nokkrir gestasöngvarar koma og við sögu, þeir PETE (Jess McAvoy), Bjartmar Þórðarson, Jason Robert Goldberg og einarIndra (Einar Rafn Þórhallsson).
„Ég var með nokkuð skýra sýn varðandi þessa plötu og var búinn að ramma inn „söguþráðinn“ á henni áður en ég byrjaði að fullvinna hana,“ sagði Frosti pistilritara í stuttu netspjalli. Platan sé rökrétt framhald af síðustu verkum og hann leiti meðvitað uppi nýjar áskoranir. „Partur af því er að taka hljóðheiminn sem er grunnurinn að svo mörgu sem ég hef gert lengra, t.d. með því að kafa dýpra í það sem snýr að möguleikum raftónlistarinnar, forrita og skapa eitthvað nýtt – en líka að vinna meira með lifandi hljóðfæri og þá ekki síst píanóið sem er hjartað í öllu sem ég geri. Annars trúi ég því að raftónlist sé ekkert minna lifandi en önnur tónlist, þetta er allt saman spurning um einhvers konar samhengi.“
Eins og segir í inngangi hefur Frosti verið afkastamikill undanfarið sem Bistro Boy. Mikilvæg plata, Evolve, kom þannig út í ársbyrjun 2020. Uppgjörsplata með stóru U-i, tilfinningaþrungin mætti segja hvar ýmsum málum var lagt með tilstuðlan tónlistar. Síðasta haust kom svo út platan Ambient theory of dreaming hvar sveimið var í forgrunni (eða öllu heldur, „bakgrunni“). Og í maí á þessu ári gaf Frosti út PNO, plötu sem inniheldur samantekt á ýmsum píanósmíðum sem hann hefur látið frá sér á undanförnum árum. Hann vinnur þá um þessar mundir að verkefni með tónlistarmanni frá Slóvakíu þar sem klassík og raftónlist er brædd saman, dálítið „kvikmyndalegt“ ferðalag eins og Frosti orðar það og unnið er með lifandi hljóðfæri í bland við verkfæri raftónlistarinnar. Nóg að gera í bistróinu!
Deildu!
