Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 28. mars, 2020.
Bubbi, Bubbi, Bubbi…
Er pláss fyrir enn eina greinina um Bubba Morthens? Er þörf á því að tala um þennan mann meira, rýna dýpra í hann, velta yfir honum vöngum, rétt einu sinni? Greinilega.
Bubbi Morthens er að nálgast einhvers konar topp hvað umfjöllun og áhuga okkar Íslendinga á honum varðar. Og hefur hann þó verið í fjölmiðlalegri eldlínu allan sinn feril. Eftir að hafa átt níunda áratuginn með húð og hári, tekið svo örlitla dýfu um miðjan tíunda áratuginn (ca. árin 1995-2000) fór þessi eilífðarsól, sem hann og við erum að baða okkur í nú, að rísa. Hægt en örugglega.
Platan Nýbúinn (2001) bar með sér endurnýjaða orku, endurnýjaðan tilgang, eitthvað sem hann hefur keyrt á síðan. Það er enginn „off“ takki á Bubba Morthens. Undanfarin tuttugu ár hefur okkar maður reynt sig við ýmsa stíla og blæbrigði, unnið með sér yngra fólki og smátt og smátt hefur hann orðið að lifandi goðsögn sem hefur mun meira vægi í raun en sá Bubbi sem var heimsfrægur á Íslandi á níunda áratugnum. Það er því ekki að undra að Borgarleikhúsið hafi ákveðið að setja upp söngleik, byggða á ævi og ferli þessa manns. Sýningin þarf eins og er að bíða vírusfaraldur af sér en þangað til hefur Borgarleikhúsið brugðist við eins og hægt er og m.a. er Bubbi að halda reglulega veftónleika.
Stundum er sagt að íslenskan þjóðarpúls megi finna í þessum listamanni. Hann sé eins og lýsi, vatnið eða fjöllin, eins íslenskur og það gerist. Þetta er rétt að vissu leyti. Í honum, textum hans og atgervi (dugnaðurinn t.d.) má finna svo margt sem Íslendingar finna sig í. En á sama tíma er hann ósnertanlegur. Þetta er í raun eini íslenski tónlistarmaðurinn nústarfandi sem hefur stöðu algerrar stórstjörnu, er dýrkaður og dáður sem slíkur. Björk er annað dæmi, en í raun er það ekki sambærilegt.
Mér var falið það verkefni að fjalla um feril og tónlist Bubba fyrir Endurmenntun á dögunum. Fyrirlesturinn tengdist inn í námskeið sem var keyrt vegna áðurnefndrar sýningar. Ég kenndi í tvisvar sinnum fjörutíu mínútur, rakti feril hans sögulega og reyndi um leið að rýna aðeins í persónuleikann sem hann hefur að geyma. Spilaði lög, sýndi myndir og spjallaði. Það sem við blasti er ég gekk inn í stofuna kom mér þó hressilega á óvart. Ég átti von á tíu til fimmtán karlmönnum á sextugs- og sjötugsaldri sem væru iðandi í skinninu yfir tækifærinu til að gata strákinn sem var ekki nema sex ára þegar Bubbi ruddist inn á sviðið á sínum tíma.
En svo var aldeilis ekki. Af þeim þrjátíu manns sem voru mættir voru tuttugu og fimm konur á öllum aldri. Og þær sem eru samtíða Bubba voru hreinlega með blik í auga þegar myndir af goðinu tóku að birtast á skjánum. Allt í einu varð mér ljóst eitthvað sem ég hafði hálfpartinn gleymt. Maðurinn er auðvitað kyntákn líka! Þessir tveir tímar í Dunhaganum urðu því hinir ánægjulegustu. Ég fann mig í miðjum hópi eldheitra aðdáenda sem spjölluðu sín á milli um hvort þeir væru ekki örugglega búnir að kaupa miða á hina og þessa tónleika á milli þess sem þeir fóru utanbókar með textana við þau lög sem leikin voru, hummandi þá með lygnd aftur augun og í mikilli innlifun. Já, Bubbi er alger risi hér á landi og ég efast um að við munum nokkru sinni sjá hans líka aftur.
Og hann bíður faraldurinn af sér eins og hetja, með kærleikann að vopni eins og honum hefur verið lagið að undanförnu. Enda er hann með níu líf.
Deildu!
