Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 15. júní, 2019.
Ó, þér unglinga fjöld …
Það er ýmislegt á seyði í íslensku grasrótinni, og mulningshart rokk streymir úr bílskúrum landsins eins og enginn sé morgundagurinn.
tónlist.
Hann stóð bakatil þegar Shane Embury, Napalm Death-limur, sat fyrir svörum við lok sýningar á Slave to the Grind, heimildarmynd sem lokaði Reykjavik Metalfest með bravúr. Kornungur drengurinn, en með giska nákvæmar og upplýsandi spurningar til Embury. Drengurinn vissi hvað hann var að tala um. Ég, sem sat pallborðið, vatt mér upp að pilti í lokin ásamt kærum vini mínum og afmælisbróður, Birki Fjalari Viðarssyni (trymbill Bisundar og söngvari I Adapt). Við stóðumst bara ekki mátið að spjalla aðeins við strákinn. Hann gat talað vítt og breitt um smáatriði í ferli Napalm Death og við stóðum þarna félagarnir, líkt og við værum að tala við sjálfa okkur fyrir 30 árum síðan. En það var meira, í ljós kom að drengurinn, Viktor Árni Veigarsson (úr Kópavoginum, nema hvað) er meðlimur í hljómsveitinni The Moronic, sem spilar brjálaða rokktónlist að hætti Napalm Death. Þetta gaf mér tilefni til að stinga niður penna um sveitina – og aðrar skyldar.
Plata The Moronic heitir Youth!, er fjögurra laga og hangir inni á Spotify. Kom út fyrir röskum tveimur mánuðum. Hvernig er best að lýsa tónlistinni? Tilraunakenndur harðkjarni, segir á Fésbókarsetrinu og er það nokkuð nærri lagi. Þetta er meira öfgapönk en þungarokk a.m.k.. Bandið er vel spilandi og lagasmíðar haganlega úr garði gerðar. Söngvarinn öflugur bæði og sjarmerandi. Sveitin er að fara að spila nokkuð í sumar, m.a. á Eistnaflugi og þar sé ég nöfn sem ég kannast lítt við; Tuð, Aragrúi, Bruðl, DDT Skordýraeitur, Ekkert (frábært nafn!) og Sárasótt. Það er gott að það er verið að stofna nýjar hljómsveitir, skapa og halda listinni lifandi. Til þess erum við.
Ég ætla að nota tækifærið og minnast á fleiri plötur úr þessum ranni, tiltölulega nýútkomnar. Fyrsta ber að nefna samnefnda plötu D7Y, sem er skipuð þeim Júlíu Aradóttur, Þóri Georg og Fannari Erni. Platan kom út í liðnum apríl og tónlistin er sturlað pönkrokk með „d-beat“ sniði (stefnan vísar í hina áhrifaríku Discharge); grófir og skítugir gítarar, einfaldar en ofsalegar trommur og þéttur bassi undir. Svo er öskrað yfir, og umfjöllunarefnið strangpólitískt. Almennilegt! Svo verð ég að nefna stuttskífu Daddy Issues, sem út kom í fyrra, „Engan asa“. Ég hafði virkilega gaman af henni, smá endurlit til harðkjarnans í kringum 2000, „metalcore“ eiginlega en textar allir á íslensku, og eitthvað svo skýrir og skemmtilegir. Yndislegt að heyra íslenskt ungmenni rymja út úr sér ekta ylhýrri setningu eins og „Hvað er að frétta?“ Öfgarokkið lifir því góðu lífi á Íslandi nú um stundir. Svart- og dauðarokkarar eru að gera það gott, hérlendis sem erlendis en svo er það þetta, bílskúrsrokkið, sem er í góðum gír líka. Og hillir undir fyrstu plötu sigurvegara Músíktilrauna, Blóðmör, en tónlist þeirra er af sömu rót og það sem ég hef verið að telja upp hér; hrátt, ástríðufullt og alíslenskt grasrótarrokk. Platan verður líkast til komin út þegar þetta birtist. Ég ætla ekki að telja upp fleiri hljómsveitir, af ótta við að þær sem þá gleymast sendi mér haturstölvupósta. Segi svona. En já, tékkið endilega á þessu efni öllu sem lúrir á hinu dásamlega interneti.
Deildu!
