Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 4. nóvember.
Tónlistarveislan mikla
Iceland Airwaves-hátíðin hófst með pomp og prakt í vikunni. Ykkar maður fetaði refilstigu þessarar mikilvægu hátíðar sem seint hættir að koma á óvart.
Það er engan veginn sjálfsagt að eiga kost á svona dýrðarhátíð hér í Reykjavíkinni,“ hugsaði ég í náttmyrkrinu, skundandi heim eftir bústinn Airwaves-fimmtudag. Ég var mettur, glaður í bragði en fyrst og síðast þakklátur fyrir að hafa fengið að taka þátt í þessu dásamlega ati rétt einu sinni. Ég hef verið samferða þessari mikilvægu hátíð frá upphafi vega sem blaðamaður, fræðingur og tónlistaráhugamaður og hér er einn merkasti fasti íslenskrar tónlistarmenningar mættur.
Í þeim anda stýrði ég fyrsta pallborðinu á ráðstefnuhluta hátíðarinnar sem fjallaði um það að vera á jaðrinum/utan alfaraleiðar, hvort heldur í tónlistarhátíðarlegu tilliti eða öðru. Borðið sátu Sajje Solbak (Riddu Riððu, samísk hátíð), Ruth Daniel (In Place of War, tónlist á stríðshrjáðum svæðum), Sigtryggur Baldursson (Iceland Music) og Cesar Andion (The Spanish Wave Export og margt fleira). Rakst svo á mann og annan eins og gengur en Airwaves hefur alltaf verið góður samhristivettvangur fyrir bransann.
Um sexleytið var ég svo kominn í Reykjavik Record Shop að beiðni sjónvarpsstöðvar frá Québec. Stöðin er að vinna þáttaröð um tónlistarhátíðir um veröld víða og upplýsti ég þáttastjórnendur um gildi Airwaves sem og íslenskrar tónlistarmenningar almennt. Endaði innslagið á því að ég dansaði trylltan snákadans við einn spyrilinn við undirleik Ingibjargar Turchi. Ekki spyrja.
Því næst var að dýfa eyrum í þá tónlist sem á borð var borin á hinum ýmsu stöðum miðbæjarins. Brá mér fyrst í Fríkirkjuna, þann eðla stað, en Elín Hall lék þar ásamt sveit og kynnti m.a. efni af nýrri plötu sem kom út í gær. Einlægt og fallegt hjá henni og mjög skemmtilegt spjall á milli laga. Sunna Margrét tróð upp í kjölfarið og bauð upp á ansi kræsilega efnisskrá. Tónlist hennar er að verða harðari og rokkaðri, eins lags síðpönksskotið listarokk. Sunna reffileg nokk í framlínunni hvar hún mundaði bassa og tók allt það pláss sem í augsýn var.
Skaust svo yfir á Gaukinn þar sem hin hornfirska Fókus, sigursveit Músíktilrauna, taldi í. Það var gott að sjá þær stöllur sem hafa þétt sig nokkuð frá í vor. Öruggari og „fullorðnari“. Þetta tíunda áratugarlega rokk þeirra er heillandi og það verður að gaman að fylgjast með næstu mánuðum (stuttskífa komin út, sjá Spotify). Foreldrar á kantinum í mikilli stemningu og yndislegt að sjá það! Kári (Egilsson) lék svo ásamt hljómsveit í Gamla bíó. Einstök stemning, bæði í sal og uppi á sviði. Leikin voru lög af plötu Kára, Palm Trees in the Snow, sem ber með sér dásamlegan tónheim, sígild minni og vísanir (Brian Wilson, Robert Wyatt) og allt saman knúið áfram af ungum, ástríðufullum tónlistarmönnum. Framfærslan var hrein og sönn og innlifun mikil (sérstaklega hjá Ívari Andra Klausen!). Kári fer með himinskautum um þessar mundir og m.a. voru flutt lög af plötu sem út kemur á næsta ári.
Þessi orð eru rituð seint á fimmtudagskvöldi, í því skyni að koma þeim í það prent sem þú ert nú að njóta lesandi góður. Í mörg horn var svo að líta á föstudeginum get ég sagt ykkur og ef Guð leyfði komst ég í 12 tóna í laugardagshádeginu með vini mínum Tore Størvold, norskum fræðimanni, þar sem við kynntum nýlega bók hans um … einmitt … íslenska tónlist. Það er nefnilega svo að hátíðin virkar og er hún í raun réttri eitt risastórt tónlistargróðurhús. Er það vel.
Deildu!
