Follow
Næturflug Geddy Lee og Alex Lifeson á fullri ferð. Myndin var tekin í Glasgow núna á fimmtudaginn.
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 1. júní, 2013]
Sýndu mér, ekki segja mér…
• Kanadíska rokksveitin Rush hélt hljómleika í Glasgow á fimmtudaginn
• Stundum kölluð „stærsta költsveit“ heims
• Morgunblaðið var á staðnum
Einhvern tíma upp úr 1990, þegar plötusöfnun mín var í allra hæstu hæðum, keypti ég mér þrefalda safnplötu (á vínyl nottulega) með hljómsveit sem kallaðist Rush. Ég kannaðist lítillega við hana, aðallega í gegnum myndband sem var mikið spilað á æskuárum mínum (Myndbandið við „Red Sector A“ af Grace Under Pressure svo við höfum þetta nú nákvæmt). Aðallega fannst mér þó nafn hljómsveitarinnar flott. Og platan líka. Nafn hennar, Chronicles, gaf fyrir það fyrsta til kynna að hér væri eitthvað mikilvægt á ferðinni og hönnunin undirstrikaði það, með sínum mikilúðlega dökkbrúna lit og stálgylltum stöfum.
Ég féll síðan umsvifalaust fyrir bandinu og hef verið eitilharður aðdáandi síðan. Ást mín er skilyrðislaus og það merkilega er, ég er síst einn um það. Það þykir reyndar í meira lagi undarlegt að þessi kanadíska sveit, sem á rætur í proggi og er lítt spiluð á útvarpsstöðvum ( í dag a.m.k.) á sér her fylgismanna um allan heim. Hún hefur vegna þessa verið kölluð „stærsta költsveit“ heims, sveit sem enginn veit hver er en selur á sama tíma plötur í milljónatali og fyllir íþróttaleikvanga í öllum helstu stórborgum. Að vísu hefur hún aðeins komið að meginstraumi mála að undanförnu; vel heppnuð heimildarmynd var gerð um hana fyrir ekki svo löngu síðan (Rush: Beyond The Lighted Stage), hún var innlimuð í frægðarhöll rokksins í síðasta mánuði (af sjálfum Dave Grohl) og hefur poppað upp í myndum og þáttum Judd Apatow (m.a. í I Love You Man með þeim Paul Rudd og Jason Segel sem einn af lærisveinum Apatow, John Hamburg leikstýrir).
Vélvirki englanna
En nóg um það! Ég fór semsagt á tónleika með Rush á fimmtudaginn og þegar ég skrifa þetta, í lestinni á leiðinni aftur heim til Edinborgar (tónleikarnir voru í Glasgow) eru liðlega 45 mínútur síðan þeir félagar slógu lokatóninn.
Tónleikaferðalagið er vegna nýjustu hljóðversplötu sveitarinnar, Clockwork Angels, sem út kom í fyrra. Tónleikahöllin, S.E.C.C. (Scottish Exhibition and Conference Centre) er hin burðugasta og fór atið fram í einum salnum þar, sal sem er svona eins og rúm Laugardalshöll. Sitjandi tónleikar voru þetta (!) sem mér þótti einkennilegt, átti a.m.k von á því að gólfið yrði standandi fyrir þá sem ætluðu að hrista á sér skankana. Þetta fyrirkomulag sagði kannski dálítið um markhópinn, upp til hópa hvítir, nett nördalegir karlmenn á fimmtugsaldri með björgunarhring og í Rush-bol sem þeir báru stoltir. Hausaskak var ekki mikið, en nóg af hæglætislegum hökustrokum og augum sem lygndust aftur á mikilvægum augnablikum. Fyrsta lagið var „Subdivisions“ af Signals, skemmtileg tilviljun þar sem það er uppáhalds Rush-lagið mitt! Þið getið því rétt ímyndað ykkur tilfinningarnar sem heltóku greinarhöfund. Það er gaman þegar maður finnur gæsahúðina streyma um gervallan líkamann, fremur en bara framhandleggina eins og vant er. Ég var kominn til himna og bara nokkrar sekúndur búnar. Næst var það „Big Money“ og „Force Ten“. Ég fæ aldrei nóg af þessum þessum klingjandi yfirtónasólóum Alex Lifeson og einhverjir ættu að geta tengt við þann unað að lifa sig inn í lög þar sem maður kann hverja einustu gítarlykkju, hvert og eitt trommuslag og sérhvert bassaplokk aftur á bak og áfram. Og þarna voru þeir! Gítarguðinn Lifeson, Geddy Lee, bassaleikari og söngvari og prófessorinn sjálfur, trymbillinn og textasmiðurinn Neil Peart. Það var eitthvað óraunverulegt að hafa þá þarna fyrir framan sig í rauntíma, svei mér þá…
Hjartagrennd
Rush hefur nánast frá degi eitt verið það sem kallast leikvangarokkshljómsveit. Tónlistin er fyrir það fyrsta „stór“ og epísk og síðar urðu vinsældir sveitarinnar til þess að sá vettvangur er þeirra heimasvæði. Og liðsmenn Rush, fagmennirnir sem þeir eru, fór með þá hugmyndafræði alla leið. Sprengingar, ljósadýrð, myndbönd á bak við sviðið og risaskjáir. Ekkert af þessu var yfirdrifið, í þessu samhengi bara eðlilegt.
Stutt hlé var gert eftir tíu lög (m.a. var „Limelight“ og „The Analog Kid“ spilað. Ég bendi grúskurum líka á þessa stórfínu síðu: www.setlist.fm) og svo sneri sveitin aftur til að leika lög af Clockwork Angels ásamt strengjasveit. Það var virkilega gaman að fylgjast með strengjunum, það var mikið rokk í liðsmönnum þar sem þeir voru íklæddir skítugum bolum og feyktu flösu eins og enginn væri morgundagurinn. En það er merkilegt, innst inni vill maður bara heyra það sem maður þekkir á svona tónleikum. Eftir ca fjórða skammtinn af nýmetinu var ég farinn að geispa. Ekki þó að ég sé að gera lítið úr efninu; Clockwork Angels er stórbrotið og proggað verk; þungt bæði og hart og vitnisburður um að Rush er enn leitandi. Undir endann fengum við svo það sem við vildum og settið var leitt til lykta með „The Spirit of Radio“. „Tom Sawyer“ og syrpa úr 2112 voru uppklappið. Skrambinn. Ég hefði gefið mikið fyrir „Red Barchetta“ og „Closer to the Heart“. Og „The Weapon“. Og, og og…Eftir tónleika fann ég mig síðan í strætó sem var yfirfullur af fyrrnefndum Rush-aðdáendum. Það var fjör í mínum mönnum skiljanlega. „And the men who hold high places…“
Deildu!
