Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, fimmtudaginn 11. september.
„Næntís“-veisla alla leið …
Bandaríska rokksveitin The Smashing Pumpkins lék fyrir fullri Laugardalshöll fyrir rúmum tveimur vikum. Vel tókst til og havaríið kallaði fram eftirfarandi pælingar hjá pistilritara.
Mér datt líka í hug að fyrirsögnin gæti verið „Miðaldra niður minningartröð“ en fannst hún of knosuð og hallærisleg. Set hana samt hingað! Ég fór reyndar alls óvænt á þessa tónleika, var grínlaust búinn að gleyma því að þeir væru að fara fram. Það seldist upp samdægurs á þá í febrúar og því heyrði maður ekkert meir af þeim.
Mummi vinur minn átti síðan aukamiða vegna forfalla og hann hringdi í mig samdægurs.
Ég á í ágætu sambandi við hljómsveitina, er þó ekki ofuraðdáandi, og hefði í raun ekki viljað missa af þessu (þó ég hafi greinilega verið reiðubúinn til þess). Ég kom því inn volgur og slakur og án nokkurra væntinga. Elín Hall hitaði upp, er að tilkeyra sína tónlist, ímynd og framkomu og þetta er lofandi hjá henni verður að segjast. Smashing Pumpkins hóf síðan leika á tveimur lítt þekktum lögum þess til að gera, „Glass‘ Theme“ af Machina II/The Friends & Enemies of Modern Music og svo „Heavy Metal Machine“ af Machina/The Machines of God en þessar eðlu plötur tvær komu út árið 2000, við lok þess veldistímabils sem sveitin hafði átt og þá er ég að vísa til 10. áratugarins eða „næntísins“. Seinna lagið var hressandi og ég skimaði í kringum mig. Þarna var öll X-kynslóðin mætt, menn og konur á mínum aldri, þ.e. sextugsaldri. Förum í nánari greiningar á áhorfendasamsetningunni seinna.
Eftir þessi opnunarlög var svo hafist handa við slagarana. „Disarm“ var klár hápunktur, þvílíkt lag! Hvílík fegurð! „Cherub Rock“, opnunarlag Siamese Dream, var líka ofboðslegt og það er alltaf sama gæsahúðin þegar þessir 200 gítarar fara í gang. Vitiði, þessi hljómsveit á nefnilega mörg af flottustu og fegurstu lögum 10. áratugarins, staðreynd sem rann upp fyrir mér þar og þá. „Disarm“ og „Today“, maður fær bara tár í augun þegar þessar smíðar fara í gang og ég fann hversu rótföst þessi tónlist er í mér þrátt fyrir allt.
Það var líka gaman að sjá hljómsveitina. Hinn erfiði snillingur og sveitarleiðtogi, Billy Corgan, var léttur og grínaði talsvert. Minn maður James Iha var líka flottur, svo eitursvalur eitthvað og dularfullur. Jimmy Chamberlin, trymbill, svipbrigðalaus á bak við settið. Svo var þarna gítarleikari, Kiki Wong, sem fór á kostum miklum. Bassaleikarinn skar sig úr hópnum, ég hefði ekki verið hissa ef mér hefði verið tilkynnt að einn af húsvörðum Hallarinnar hefði leyst af á bassa með skömmum fyrirvara. Fletti honum upp og kom þá í ljós að um var að ræða Jack nokkurn Bates, son Peters Hooks úr Joy Division!
Tónleikar sem þessir eru alltaf öðrum þræði bundnir fortíðarþrá. Maður verður aftur fimmtán ára, sextán ára eða hvað það er. Og við fengum öll þau lög sem máli skiptu. Smashing Pumpkins náði vel inn í meginstrauminn á sínum tíma, meira en margar sveitir af svipuðum toga, og ég tók líka eftir því að nóg var af kvenfólki í áheyrendahópnum. Það skýrir þessa farsæld í miðasölunni, kúnnahópurinn er rækilega til staðar hérlendis sem erlendis, hópur sem er nokk breiður og fjölbreyttur. Kannski skýrir þetta lúmska, aðdáunarverða jafnvægi vinsældirnar: Þetta einstaka melódíunæmi Corgan þar sem hann tosar upp társtokkna ægifegurð eins og ekkert sé á milli þess sem hávaðinn er óskaplegur, surgandi þungarokksriffum hleypt lausum eins og enginn sé morgundagurinn. Þessi þverstæða, fegurðin og tryllingurinn, leikur í höndunum á Corgan okkar og það fengu gestir Laugardalshallar svo sannarlega að sjá og heyra.
Deildu!
