Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, þriðjudaginn 20. ágúst, 2013]
Hið óhamda ungviði
• Undramaðurinn Ty Segall dælir frá sér plötum í tugavís með jafn mörgum hljómsveitum
• Sýruleginn suðgítar í forgrunni og ný plata, Sleeper, kemur út innan skamms
Vinur minn þóttist hafa himin höndum tekið eftir að hafa séð téðan Ty leika tónlist sína í þætti Marc Riley í BBC útvarpinu á dögunum. Riley þessi, Manchesterbúi og fyrrum liðsmaður The Fall, er einn af framsæknari dagskrárgerðarmönnum Breska ríkisútvarpsins og hann, ásamt öðrum viðstöddum, var í sælu áfalli eftir að Ty og félagar tættu í gegnum surgandi rokkið. „Hann á eftir að verða stórstjarna þessi,“ staðhæfði vinur minn sem veit sitthvað um staðhætti þegar kemur að lendum rokks og popps. Og stjarna Ty er að rísa, það er klárt. En hvernig stórstjarna á hann eftir að verða? Erum við að tala um „Jack White“-yfirhalningu, að Segall muni fleyta sjöunda áratugs sýrurokki inn í meginstrauminn, líkt og White gerði hvað hrátt blúsrokk varðar? Ég leyfi mér að hugsa upphátt, en síðustu plötur Segall hafa reyndar verið aðgengilegri en fyrri verk hans án þess þó að missa við það einhvern neista eða fjörgi – ekki ósvipað og var með vin okkar White…
Mikið í gangi
Ty Segall er fæddur árið 1987 og hóf ferilinn með bílskúrsböndum í Kaliforníu, bæði í Orange County og San Francisco-flóa. Það var árið 2008 sem Segall hóf sólóferil og að segja að hann sé „iðinn við kolann“ nær ekki að lýsa atorkunni. Tugir sjötomma, kassetta, vínylplatna o.s.frv. hafa streymt út undanfarin ár og þó að Segall sé sólólistamaður gerir hann iðulega plötur í samstarfi við aðra. Af sveitum sem hann hefur spilað með má nefna Fuzz, White Fence, The Traditional Fools, Epsilons, Party Fowl, The Perverts og Sic Alps og er sú síðastnefnda einna þekktust. Í fyrra komu t.a.m. þrjár breiðskífur út, Hair sem hann gerði með White Fence, Slaughterhouse sem hann gerði með tónleikabandinu sínu og svo Twins sem er sólóplata. Twins hefur vakið þónokkra athygli á Segall, hún er gefin út af óháða risanum Drag City og hefur því fengið víðtæka umfjöllun, í tónlistarritum sem öðrum ritum. Allir eru á einu máli um gæðin og að þessi drengur sé með eitthvað alveg sérstakt við sig.
Þekkileg soðgrýla
Segall er af þeirri kynslóð að öll tónlistarsagan er tilbúin til neyslu einn, tveir og bingó; aðeins einn smellur á músina og Revolver Bítlana – eða hvað það nú er – streymir óðar um eyrun. Þetta gríðargóða aðgengi að tónlist er merkjanlegt í sköpun Segall og auðheyranlegt að hann þekkir þessa sígildu tónlist sem hann er að vinna með inn og út. Hann hikar því ekki við – eins og aðrir á sama reki – að hræra saman stílum og stefnum héðan og þaðan í einn graut. Slíkt getur að sönnu verið vafasamt en listfengi Segall er slíkt að allt er þetta einkar sannfærandi.
Kveður að vísu við nokkuð nýjan tón á Sleeper. Segall hefur lýst því að nauðsynlegt sé að róa sig aðeins niður og hann voni að næsta ár muni ekki bera með sér þrjár breiðskífur („vonandi bara eina!,“ sagði hann í samtali við Uncut). Sleeper er því að stofni til kassagítarplata, tíu laga og rétt um 36 mínútur að lengd…
Fjölskyldufár
…og þessi meðvitaði hægagangur er engin tilviljun. Fjölskyldulíf Segall er að ganga í gegnum brotsjó nú um stundir, hann missti pabba sinn úr krabbameini í fyrra, ræðir víst ekki við móður sína lengur og býr nú í Los Angeles til að geta verið nær litlu systur sinni. Platan ber það með sér að vera samin undir álagi, hún er hrá og inn-í-sig; viðkvæmnisleg en þó vonbjört yfir það heila. Engin sjálfsvorkunn í gangi, miklu frekar hugleiðing, jafnvel hugleiðsla eða einskonar sálartiltekt í tónum. Gargandi sýrubílskúrsrokk er hinn hefðbundni brunnur sem Segall sækir í en nú eru það söngvaskáldahetjurnar sem stigu fram í upphafi áttunda áratugarins. Nick Drake, fyrri tíma Marc Bolan og sýruhausar eins og Syd Barrett og Skip Spence. Það er vonandi að staða mála í fjölskyldunni setji okkar mann ekki of langt út af sporinu og hann virðist vita að vinnusemi og virkni er ágætlega til þess fallinn að halda Svarta hundinum í burtu. Enda er ný plata með Fuzz víst á leiðinni í haust. Og og og…
Deildu!
