Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 26. ágúst, 2017
Bubbi…á meðal manna
Bubbi Morthens kynnir nú plötu sína Túngumál af krafti með tónleikum úti um allar þorpagrundir. Pistilritari greip hann glóðvolgan á Dillon nú á þriðjudaginn.
Það var svona „látið orðið berast“ andi yfir Bubba-tónleikunum á Dillon nú á þriðjudaginn. Bubbi setti inn stöðuuppfærslu á Fésbókina upp úr hádegi þar sem hann minnti á tónleikana og maður varð var við að fólk fór að bregðast við í nærumhverfinu. Nokkrir vinir „lækuðu“ og ég ákvað þá og þegar að smella mér, kíkja aðeins á kappann. Og það var sem mig grunaði, það komust bókstaflega færri að en vildu, efsta hæðin á Dillon algerlega smekkfull. Samsetning áhlýðenda var einnig athyglisverð. Þarna voru gamlir hundar frá pönkárunum, hökustrjúkandi popppennar eins og greinarhöfundur en einnig kornungar stúlkur sem kölluðu eftir óskalögum. Merki um þá breiðu skírskotun sem tónlist Bubba hefur en líka um þá stöðu sem Bubbi er kominn í. Þjóðardjásn og lifandi goðsögn, eitthvað sem festist æ betur í sessi með hverju árinu. Ein, tvær setningar á Fésbók upp úr hádegi og staðurinn troðfullur klukkutímum síðar!
Ég hef líka fundið fyrir spennu og áhuga vegna nýútkominnar plötu hans, Túngumál. Bubbi dælir út efni, svo mikið er víst, og gæðastaðallinn er óvenjuhár, sérstaklega ef miðað er við útgáfutíðnina. En það er eitthvað alveg sérstakt í gangi á Túngumáli og fólk hefur brugðist við því, einfaldlega af því að það hefur fundið sig knúið til þess. Hinn geðríki Guðmundur Andri, snilldarpenninn sá, skrifaði afskaplega fallega færslu á dögunum um plötuna og kjarnaði þar margt af því sem fólk hugsar: „Hún er sunnanþeyr. Þar er ekki lognmolla heldur næringarrík hafgola. Þegar maður hlustar umlykur mann hlýjan, í hljómnum, mjúkum gíturum, röddinni, skáldskapnum, í mildri einlægninni. Þetta er Bubbi vinur okkar, skáldið okkar, sem hér hljómar.“
Eins og segir, staðurinn var troðinn og ég sá lítið til, gat greint Bubba með því að gægjast yfir barborðið og fyrir horn einhvern veginn. En tónlistin fyllti fallega upp í allar glufur. Og það var yndislegt að heyra þessa frábæru plötu spilaða af höfundinum. Allt rann þetta blítt og vel, nefni „Tunga svipunnar“ sem var sérstaklega hrífandi og í „Ég hef enga skoðun“ fékk hann salinn til að syngja með í viðlaginu. „Skýin hafa vængi“ er líka frábært, háa falsettan algjör snilldarpunktur yfir i-ið. „Cohen blús“ var magnaður en best var „Skilaðu skömminni“, ekki bara vegna nístandi textans heldur er lagasmíðin sem slík afar áhrifamikil, það er ekki hægt annað en að staldra við og hlusta.
Tónleikunum lauk svo með ábreiðu á „Love will tear us apart“ með Joy Division en einnig kom Nina Simone við sögu og svo skemmtilega nýstárleg útgáfa af „Stál og hnífur“.
Menn eins og Cash og Cohen sendu frá sér sláandi verk á síðari hluta ferilsins og Cave er að sama skapi að búa til hrífandi tónlist, þá tónlist sem er bara hægt að gera þegar menn eru komnir á aldur. Það er styrkjandi værð og lifuð reynsla bundin í Túngumál og spennandi að sjá hvernig mál munu þróast næstu árin hjá þessum mikla meistara.
Deildu!
