Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 20. júní, 2015
Simpansar í hakkavél
• Faith No More gefur út plötuna Sol Invictus
• Fyrsta hljóðversskífan í heil átján ár
Faith No More var ein merkasta rokksveit tíunda áratugarins og náði að samþætta trukkandi rokkkeyrslu og sýrulegna útúrdúra með einkar sannfærandi hætti og var í miklu uppáhaldi hjá þenkjandi rokkáhugamönnum, ef svo mætti segja. Hljómsveitin, sem hafði verið stofnuð árið 1981 í San Francisco, hafði átt brösótt gengi framan af en öðlaðist aukna vigt með tilkomu hinnar tilraunaglöðu söngspíru Mike Patton árið 1988. Patton kom fyrst fram á „gegnumbrots“-plötu sveitarinnar, The Real Thing (1989) en lagði svo til lög og texta af miklum krafti á hinni mögnuðu Angel Dust (1992) sem er iðulega talin vera listrænn hápunktur sveitarinnar.
Örendi
Faith No More þraut síðan örendi árið 1998. Meðlimir skildu nokkuð sáttir og hurfu til annarra starfa, mest bar þó á Patton sem einhenti sér í ýmis verkefni, t.a.m. Mr. Bungle, sem hafði reyndar verið stofnuð löngu fyrir Faith No More. Einnig setti hann ofursveitir eins og Fantômas og Tomahawk í gang og vann að ýmsum sóló- og hliðarverkefnum, m.a. fyrir jaðardjassrisann John Zorn.
Goðsögnin um Faith No More lifði þó góðu lífi í gegnum þetta allt saman og aðdáendur vonuðust til þess að menn myndu slá í klárinn á nýjan leik. Orðrómur um að sveitin myndi koma saman aftur til tónleikhalds fór svo í gang í nóvember 2008 og í febrúar 2009 tilkynnti sveitin formlega um yfirgripsmikið tónleikaferðalag sem átti eftir að standa í þrjú ár. Um líkt leyti kom út safnplata, The Very Best Definitive Ultimate Greatest Hits Collection en titill sá lýsir skopskyni meðlima nokkuð vel. Lítið var hins vegar gert úr hugmyndum um nýtt efni, þar til í fyrravor, að sveitin tísti um að endurkomutónleikarnir hefðu vissulega verið skemmtilegir en nú væri tími kominn á einhverja sköpun. Sol Invictus, sjöunda breiðskífa sveitarinnar, komst svo á rekspöl um haustið og í endaðan nóvember læddi sveitin frá sér nýju lagi, „Motherfucker“, og það á sjötommu. Ný breiðskífa skyldi svo koma út á þessu ári og leit hún dagsins ljós í síðasta mánuði.
Þvottavél
„Eins og að setja ELO og Beach Boys í þvottavél og setja á „gotneska“ stillingu,“ sagði Mike Patton um plötuna nýju í spjalli við Billboard á dögunum. Hann bætir því við að það hafi aldrei verið í kortunum að búa til nýja tónlist, ein af ástæðunum fyrir því að þeir hafi ákveðið að koma saman aftur var m.a. sú að það var enginn þrýstingur um slíkt. Í viðtali við Mojo talar hann ennfremur um að það hafi komið sér á óvart hversu mikil vinátta sé á milli meðlima í dag og restin af bandinu tekur undir það. Í augnablikinu er einfaldlega góður og heilnæmur andi í herbúðum FNM og það hafi eðlilega byggt undir næsta skref: að búa til nýja tónlist. Roddy Bottum, hljómborðsleikari, segir í Billboard-viðtalinu að sér hafi einfaldlega ekki hugnast að „dragnast um með eldgamalt efni endalaust eins og risaeðla“.
Bottum lýsir því að hljóðritun hafi farið fram í kyrrþey, engin pressa hafi verið frá útgáfu þar sem enginn vissi af því að þeir væru að búa til nýja plötu! Að lokum er Patton spurður að því hvort hann telji einhvern áhuga fyrir þessu brölti þeirra? Hann svarar: „Hef ekki hugmynd! Aldrei langaði mig til að vera gaur á fimmtugsaldri sem býr til tónlist fyrir táninga. En hér er ég. Og ég veit það eitt að við erum á flugi tónlistarlega. Það eitt skiptir mig máli.“
Deildu!
