Íslands-drápa: Ísland — BEZT Í HEIMI!!!

Follow

(C) Helgi Steinar Halldorsson

Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 8. ágúst, 2015

Glöggt er gests augað (og eyrað)

• Íslendingar eru góðir í tónlist og skiptir þá engu um sortina
• Fersk augu og eyru lukust upp á mánudaginn var

Síðasta sunnudag fluttum við fjölskyldan aftur heim til Íslands eftir þriggja ára dvöl erlendis. Kvöldið eftir sýndi RÚV rúmlega eins og hálfs tíma tónleika sem voru teknir upp á Fiskideginum mikla í Dalvík í fyrra. Ég horfði bergnuminn á og fannst þetta allt saman stórkostlegt. Hér eru ástæðurnar fyrir því. Held ég.

Ný sýn

Fjarvera frá Íslandi í langan tíma gerir það að verkum að maður sér hluti í nýju ljósi. Þeir verða skýrari, það sem þér fannst einu sinni hallærislegt er allt í einu orðið forvitnilegt og fallegt, súkkulaðisnúðurinn í bakaríinu sem þú varst hættur að taka eftir er allt í einu orðinn að exótísku matarfangi. Þú snýrð m.ö.o. aftur ferskur, Íslandsþreytan er á bak og burt og hið jákvæða blasir við fremur en hið neikvæða. Þannig líður mér a.m.k. akkúrat núna. Ég viðurkenni að þegar ég hef komið hingað í stutt stopp hef ég verið uppfullur af neikvæðum straumum, fundist allt hérna óttalega smáborgaralegt. En ekki núna. Kannski er sjálfsbjargarviðleitnin í yfirgír, úr því að þú ert kominn þá er best að gera gott úr þessu, en það er líka einhver heilnæm sátt sem hefur hellst yfir mig. Og ég leyfi þessu að flæða, tilfinningin er notaleg: Sjá kæru landar, það er ýmislegt gott og gagnlegt við þetta blessaða land.
Í þessu hugarfari sat ég fyrir framan skjáinn síðasta mánudagskvöld og fylgdist með flugeldasýningu Rigg viðburða á Dalvík. Þarna komu þau eitt af öðru; Matti Matt, Friðrik Ómar, Eyþór Ingi, Selma Björns, Heiða og meira að segja Rauðhærði Riddarinn. Stóreflis hljómsveit lék við hvurn sinn fingur og lög Bee Gees, Meat Loaf og Elvis Presley ásamt Evróvisjón- og þungarokksslögurum drundu úr viðtækinu. Ljósasýningin var allsvakaleg, mikið stuð á sviðinu og fyrir framan það. Fagmennskan var tilfinnanleg, fyrirtaks skemmtun og ekki orð um það meir (ókei, bara nokkur í viðbót).

„Íslenskt“

Aðrir heimilisgestir horfðu á mig í forundran þar sem ég dásamaði viðburðinn. „Mikið er þetta flott ljósasjó, rosalega er myndatakan góð, rosalega syngur hann vel,“ o.s.frv. Það segir mikið um smæð íslenska dægurtónlistarbransans að ég var málkunnugur öllum uppi á sviðinu, hafandi kynnst þeim á einn eða annan hátt í gegnum störf mín sem tónlistarblaðamaður þar sem ég hef lofað þau bæði og lastað og alveg ábyggilega verið sanngjarn sem ósanngjarn. Það runnu svona „við Íslendingar getum þetta vel“ straumar um mig og á einum tímapunkti hrópaði ég: „Það er sama hvort við erum í frumsömdu eða tökulagaefni. Íslendingar eru snillingar í þessu öllu!“ Það var líka eitthvað notalegt við það að sjá einn gítarleikarann una sér við sólóspretti vitandi að sami maður fékk afmæliskveðjur frá mér á Fésinu í síðustu viku. Það er eitthvað verulega „íslenskt“ við slíkt.
Það eru meiri líkur á því en minni að ég hefði fussað og sveiað yfir þessum viðburði fyrir einhverjum árum. Og ég átti reyndar í skemmtilegu fésbókarspjalli við nokkra aðstandendurna fyrir stuttu eftir að ég hafði hent frá mér einhverri drulluköku eftir aðeins of marga morgunkaffibolla. Spjall sem fékk mig til að ígrunda þessi mál nokkuð.

Sjálfsskoðun

Áðurnefnd Íslandsþreyta stýrir fyrst og fremst svona drullukökukasti, það sé ég eftir þessa nettu sjálfsskoðun. Og já, ég hef líka orðið þreyttur á „skrítnu“ tónlistinni okkar sem fellir sig vel að útflutningi, bara svo það sé á hreinu. Hæfileg útlegð frá landi elds og ísa er hins vegar vel til þess fallin að rétta skekkjubundin viðhorf af, ferskja mann upp og koma hlutum í réttara ljós. Ég er í senn hissa og glaður yfir því að hafa gripið sjálfan mig svona í bólinu. Góðar stundir.

Follow