Follow
Það er „gaman“ frá því að segja að ný plata með sveitinni Melchior kom út í gær. Síðuhaldari fékk þann heiður að koma lítillega að lokaspretti plötunnar sem fólst í vangaveltum um væntanleg útvarpslög. Sveitin gefur sjálf út en Kongó dreifir og er um að ræða tónlistarlegt framhald plötunnar Melchior sem kom út árið 2009. Platan nýja ber hið snilldarlega nafn Matur fyrir tvo og er hún þegar ínáanleg á gogoyoko. Forvitnum er bent á lagið „Uglan“ vilji þeir fá styrkjandi smakk af plötunni.
Hljómsveitin Melchior er skipuð þeim Hilmari Oddssyni, Hróðmari I Sigurbjörnssyni og Karli Roth, sem syngja og leika á gítara og hljómborð, Kristínu Jóhannsdóttur söngkonu, Gunnari Hrafnssyni bassaleikara og Kjartani Guðnasyni trommuleikara.
Ég læt hér fylgja greinarstúf sem ég smellti upp um endurútgáfurnar á Silfurgrænu ilmvatni og Balapoppi í liðnum mars:
[skrifað fyrir Morgunblaðið. Greini birtist þar, 11. mars]
11. mars 2011 | Fólk í fréttum | 304 orð | 3 myndir
Óvenjulega undurfallegt
Af tónlist
Arnar Eggert Thoroddsen
arnart@mbl.is
Ein af athyglisverðari endurútgáfum síðasta árs var löngu tímabær plata með tveimur breiðskífum Melchior frá áttunda áratugnum, Silfurgrænt ilmvatn og Balabopp. Plöturnar komu út 1978 og 1980, í miðjum pönkhræringum en bera ekki merki þess, innihaldið ljúfsárt, melódískt og einkar þekkilegt kammerpopp og koma samtímasveitir eins og Spilverk þjóðanna, Þokkabót og jafnvel Diabolus in Musica óneitanlega upp í hugann þegar á er hlýtt.
Plöturnar tvær eru harla ólíkar, a.m.k. hvað áferð varðar. Silfurgrænt ilmvatn var tekin upp í hljóðveri og ber með sér óvenju hlýjan og góðan hljóm, hvert og eitt hljóðfæri auk söngs er kristaltært. Seinni platan, Balapopp, er hins vegar til muna hrárri en hún var tekin upp á Bala í Mosfellsbæ, sem var hús Dieters Roths, föður Karls, eins meðlimanna. Markmiðið var enda að hafa hana hrárri og um hana leikur meiri galsi og hispursleysi en þá fyrri. Kannski pönkandinn hafi læðst inn í Melchior með þessum hætti en Roth-tengingin gerði það líka að verkum að ávallt var stutt í súrrealískt sprell, einkum í lögum sonarins.
Melchior er merkileg að því leyti að þar lögðu þrír lagasmiðir fram lög, þeir Karl Roth, frændi hans Hilmar Oddsson og svo Hróðmar Ingi Sigurbjörnsson. Þegar maður rúllar Silfurgrænu ilmvatni í gegn er flóran því þrískipt þar sem allir höfundarnir hafa mikil sérkenni. Lög Karls eru hiklaust þau frumlegustu; óvenjulegar kaflaskiptingar og söngrödd með kersknislegum, undurfurðulegum textum sem halda eyrunum sperrtum. Ég vil eiginlega tala um „Lynch“-legt yfirbragð, með vísun í leikstjórann frábæra. Hilmar er þá á popplínunni, lögin haganlega samsett og grípandi, og þriðja nálgunin er svo Hróðmars, sem er „skipulagðastur“, lögin bundin í hálfklassískt form enda átti hann eftir að fara þá leið að fullu síðar meir.
Platan var gefin út af Melchior/Kima og er vandað til í hvívetna, hvort heldur sem er útlitshönnun, upplýsingar eða annað.
Deildu!
