Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 12. júlí, 2014
„Túllinn“ snýr aftur
• Morrissey verður æ meiri ugluspegill eftir því sem árin líða
• Nýjasta plata kappans kallast World Peace Is None of Your Business
Það hefur verið æði sérstakt að fylgjast með ferli Morrisseys í gegnum tíðina en maður er kominn á þann aldur að muna tímana tvenna, ef ekki þrenna, hvað það varðar. Er hann starfaði með Smiths varð hann að nokkurs konar hálfguði á örskömmum tíma en eftir að sú sveit lagði upp laupana árið 1987 hafa í listrænu tilliti skipst á skin og skúrir. Goðsögnin hefur þó styrkst jafnt og þétt með hverju árinu og dulmagnið í kringum þennan „athyglisverða“ mann, ef ég má orða það svo, verður æ meira Í dag er það ekki endilega tónlistin sem fær fólk í gang; stingandi yfirlýsingar um menn og málefni eru iðulega fréttamatur og sú staðreynd að Morrissey er iðulega í hvarfi frá þeytivindu hins daglega amsturs hefur gert hann að nokkurs konar Stanley Kubrick dægurtónlistarinnar.
Læti
Sólóferill Morrisseys hófst með látum, Viva Hate (1988) er prýðisplata og smáskífurnar þar í kring eðall. Eftir að hafa runnið á rassinn með hinni værðarlegu Kill Uncle (1991) náði hann vopnum á nýjan leik með Your Arsenal (1992) og næstu ár voru gifturík meira og minna en margir sverja og sárt við leggja að meistaraverk hans sé Vauxhall and I (1994) þó að sú söguskoðun sé tiltölulega ný af nálinni.
Þegar Maladjusted (1997) kom út var áhugi á Morrissey orðinn lítill og næstu ár hvarf hann sjónum. Aftur sneri hann svo árið 2004 með You Are the Quarry og tvær plötur fylgdu í kjölfarið. Með nýjustu plötunni er hann að rjúfa fimm ára þögn á útgáfusviðinu og þó að plöturnar séu svona og svona þá býr Morrissey yfir miklu aðdráttarafli hvað tónleika varðar, sem eru iðulega vel sóttir. Hann er nú á stalli með þessum rosknu rokkstjörnum sem selja upp tónleika trekk í trekk þrátt fyrir að útgáfutíðnin sé ekki neitt merkileg.
Gamalgróið
Síðasta haust var mikill sirkus í kringum sjálfsævisögu Morrisseys sem var gefin út sem „Penguin Classic“, nokkuð sem þótti vera ekta Morrissey. Áhugi hans á heimsþekktum menningarvörumerkjum er þekktur og þannig var His Master’s Voice t.a.m. endurvakið á sínum tíma, eingöngu til að gefa út plötur Morrisseys. Og í janúar á þessu ári gekk hann inn í svipaðar pælingar er hann skrifaði undir samning við hið gamalgróna Harvest Records, sem tilheyrir Capitol Records. Fyrir tveimur árum talaði Morrissey reyndar um að setjast í helgan stein en hann hefur greinilega endurskoðað þær áætlanir og það þrátt fyrir að veikindi hafi plagað hann nokkuð að undanförnu. Samningurinn við Harvest hljómar þannig upp á tvær plötur en auk þess vinnur hann að skáldsögu.
Platan var tekin upp af Joe Chiccarelli (White Stripes, Beck, Strokes) og hljómsveit Morrisseys sá um spilamennskuna. Lögum af henni hefur verið lekið út í formi sérkennilegra kynningarmyndbanda þar sem Morrissey fer með texta lagana við naumhyggjulegan undirleik. Pamela Anderson kíkir t.d. í heimsókn í einu þeirra. Ekta Morrissey. Mojo hefur þegar lýst því yfir að þetta sé besta plata Morrisseys í tuttugu ár á meðan Stephen Thomas Erlewine, aðalritstjóri allmusic.com, lýsti því á Fésbókinni að þetta væri skrítnasta plata Morrisseys til þessa. Aðspurður hvort hann meinti „Southpaw Grammar“ (plata Morrisseys frá 1995 sem byrjar á ellefu mínútna lagi) sagði hann: „Algerlega.“ Sitt sýnist hverjum að vanda og þið sem þetta lesið getið rannsakað þetta sjálf frá og með mánudeginum. Í öllu falli er „túllinn“ snúinn aftur.
Deildu!
