Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 10. október, 2015
Í þjónustu ástarinnar
• Patty Griffin er með merkari söngvaskáldum Bandaríkjanna
• Servant of Love er níunda breiðskífa hennar
Maður er alltaf að leita eftir tónlist. Alltaf. Eitthvað nýtt, eitthvað spennandi, eitthvað sem passar vel við hjartað og sáluna. Maður er drifinn áfram af hálfgerðum ótta, ótta við að maður sé mögulega að missa af „uppáhalds“ plötunni sinni sé maður með eyrun í skauti. Hvað ef ég hefði ekki keypt þetta Melody Maker þarna árið 1991 og ekki lesið viðtalið við Mark Hollis um nýútkomna plötu Talk Talk, Laughing Stock? Það er því betra að vera á verði og með alla anga úti (OK, þetta er farið að hljóma hálf geðveikislega en þetta er skrifað undir miðnætti í enda langs dags. Stundum eru það reyndar bestu pistlarnir. Stundum ekki).
Smá
Einu sinni rambaði ég á plötu sem heitir Silver Bell eftir söngkonuna Patty Griffin. Ég kannaðist við nafnið en hún fyllir flokk amerískra söngkvenna sem syngja tónlist sem er á mörkum þjóðlagatónlistar, kántrís, blús og allra handa tónlistar sem liggur í rótum Ameríkunnar. Lucinda Williams, Sarah Harmer, Tift Merrit eru nöfn sem falla öll undir þennan hatt og andleg systir er líka Emmylou Harris sem kemur reyndar við sögu á nefndri plötu. Ég smellti plötunni á og bjó mig undir þetta vanabundna, þekkilega róta-rokk; eitthvað hugljúft og þægilegt og var því í raun að leita eftir einhverju kunnuglegu fremur en einhverju nýju eins og ég lýsti að ofan. Það var samt eitthvað við umslagið sem vakti forvitni mína, mér rann sá grunur í hug að það væri mögulega eitthvað óvanalegt þarna líka. Og svo var, fyrsta lagið, „Little God“, var óvenjumyrkt, snúið og skælt og með því var tónn plötunnar settur. Ég varð hugfanginn. Komst svo að því að þessi plata átti að koma út sem þriðja plata Griffin árið 2000 en var sett í skúffu af útgáfunni hennar. Kom svo út 2013 loksins eftir að Glyn Johns hafði endurhljóðblandað upptökurnar sem sjálfur Daniel Lanois hafði gert (en hann tók einmitt upp hina glæstu Wrecking Ball sem Emmylou Harris gaf út 1995).
Kvöldúlfur
Það sem fram hefur komið er upptaktur að nýrri plötu Griffin, Servant of Love, sem kom út í endaðan september. Í þetta sinnið er ekki um þrettán ára gamlar upptökur að ræða heldur spánnýjar og hér fer Griffin – að vanda – þær leiðir sem hana fýsir að fara. Áferðin hér er mjög athyglisverð. Þung, án þess að vera þunglyndisleg. Lögin taka sér tíma og það er krossað yfir í hina og þessa stíla og þeim óhikað blandað saman. Fyrsta lagið er nokkurs konar jaðardjass en svo er þarna þjóðlagatónlist, blús, rokk og honkítonk. Allt er þetta þó framreitt í höfgi bundinni leiðslu nánast, draumkenndur blær liggur yfir öllu hérna. Hljómar frá Austurlöndum fjær læðast meira að segja inn og manni verður þá óneitanlega hugsað til Roberts gamla Plants sem hefur dýft tám í þá strauma einnig. Griffin og Plant voru par lengi vel en skildu um það leyti sem Silver Bell kom út. Úr því er og unnið í nokkrum lögum hér.
Griffin á nú að baki ansi tilkomumikinn feril, listamenn eins og Joan Baez og Dixie Chicks hafa t.a.m. breitt yfir lög hennar, og hún nýtur óskoraðrar virðingar. Þessi plata færir heim sanninn um af hverju svo er.
Deildu!
