Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 20. febrúar, 2021.
Þráðinn þeir spunnu
Hljómsveitin hist og og þeir Sölvi Kolbeinsson og Magnús Trygvason Eliassen gáfu út merkar plötur á síðasta ári sem verða gerðar að umtalsefni hér.
Báðar þessar plötur komu út seint á síðasta ári og eru tengdar, m.a. í gegnum trymbilinn Magnús en einnig hljóðrænt séð. Á nokkurs konar djassrófi gætum við sagt, önnur úr spunaskólanum en hin af formlegra tagi.
Byrjum á „eðlilegheitunum“, hinni stórgóðu hits of sem er önnur plata hist og. Fyrsta platan, Days of Tundra , kom út 2019 (og með eðlilegheitum, þá er það í sjálfsögðu í samanburði við hina plötuna. Rólegir strákar!). Sveitin var stofnuð árið 2017 í tengslum við Norður og niður-hátíð Sigur Rósar og er skipuð þeim Magnúsi Trygvasyni Eliassen, Eiríki Orra Ólafssyni og Róberti Reynissyni. Þeir félagar hafa m.a. komið fram með múm, amiinu og Sin Fang en eiga líka allir rætur í djassi. Þessi plata, líkt og sú fyrri, er nokkurs konar leikur að þessu tvennu; framsækin og tilraunakennd tónlist af popp/rokkkyni en með þéttan djassvöndul í rassvasanum að auki. Auk þess er raf- og sveimtónlist hent í hræruna. Albert Finnbogason hljóðritaði og -blandaði en Ívar Ragnarsson hljómjafnaði. Platan rúllar frábærlega og þetta er hörkustöff, svo ég sletti. Og víða er komið við. Stundum eru menn slakir, stundum brjálaðir. Sjá t.d. „tardigrade“, rúmlega tveggja mínútna ofsi hvar rafgítar Róberts hljómar eins og hann sé að bráðna. Trommurnar koma svo inn á harðahlaupum og trompet Eiríks verður dýrvitlaus um leið. Í öðrum lögum má heyra blæ frá Tortoise og þýsku súrkálsrokki og í „þíða“ er mjög flott ECM-stemning, sveimbundinn túndrudjass sem nikkar höfði til áttunda áratugarins. Alls konar í gangi en stimpill þessa ofurtríós kirfilega á öllum smíðum.
Hin platan, sem heitir einfaldlega eftir hljóðfæraleikurunum, þeim Sölva Kolbeinssyni og Magnúsi Trygvasyni Eliassen, inniheldur spuna sem tekinn var upp 5. janúar á síðasta ári (Sundlaugin) þó að platan sjálf hafi svo ekki komið út fyrr en í október á síðasta ári (Albert aftur á tökkunum). Þeir félagar taka lög á borð við „The Sphinx“ eftir Ornette Coleman, „In Walked Bud“ eftir Thelonious Monk og „Celia“ eftir Bud Powell og túlka þau dæmalaust frjálslega. Sjá t.d. „Mandeville“ eftir Paul Motian sem er fallega skælt, á því hægt og melódían tekin glæsilega úr upprunalega rammanum. Þeir félagar vanda sig svo við að setja sitt einkenni, sína túlkun á framvinduna sem og í verkinu öllu. Eða eins og Sölvi sagði í samtali við Helga Snæ Sigurðsson, kollega minn á Morgunblaðinu: „Þetta er mikið flæði, við erum að spinna inn og út úr þessu þannig að fyrir mörgum mun þetta hljóma mikið sem frjáls spunatónlist ef þeir þekkja ekki lögin og jafnvel þótt þeir þekki þau. Við notum þessi lög mikið sem stökkpall út í spuna og reynum að halda þessu eins opnu og við getum.“
Báðar plöturnar tilheyra á einhvern hátt spennandi og alíslenskri djass/spunasenu sem hverfist m.a. um hinn glæsilega tónleikastað Mengi. Það er svo Reykjavík Record Shop sem gefur báðar plöturnar út en búðin hefur og gefið út plötur með Ingibjörgu Elsu Turchi og Tuma Árnasyni (ásamt Magnúsi Trygvasyni Eliassen) sem koma úr líkum ranni. Búðin hefur þannig styrkt vel við þessa senu, ef senu mætti kalla, og hefur reyndar verið að gefa út fjöldann allan af plötum síðustu misseri af hinum margvíslegasta toga.
Deildu!
