Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 13. nóvember, 2021.
Hin fjögur fræknu
Voyage er ný hljóðversplata eftir sænska ABBA-flokkinn, sú fyrsta í fjörutíu ár. Meistaraverk? Eða betur heima setið en af stað farið? Skoðum þetta mál.
Segja má að hið ótrúlega hafi orðið að veruleika er tilkynnt var um endurkomu ABBA. Fyrst komu þau saman vegna Mamma Mia!-kvikmyndarinnar, svo byrjuðu að koma fréttir af einslags mannlíkis-tónleikum („avatar“) og svo var loks sagt af tveimur nýjum lögum. Og á endanum var tilkynnt um það sem hér verður tekið til kostanna, nýtt verk eður hljómplata frá ABBA sem kallast Voyage. Fyrsta hljóðversplata hennar frá því að The Visitors kom út 1981.
Ég gæti talað endalaust um aðdragandann að þessu en þessi pistill á ekki að vera fréttapistill. Ég gæti líka talað afar lengi um goðsöguna í kringum ABBA – næstmerkustu poppsveit allra tíma – en þetta er ekki slík úttekt heldur. Nei, þetta er fyrst og fremst hugsað sem nokkurs konar plötudómur, hvar við dýfum okkur í plötuna, þau tíu lög sem hér eru á borð borin.
Dómar hafa verið misjafnir. Auðvitað var alltaf borin von að platan gæti staðið undir þeim vonum og væntingum sem til hennar voru gerðar. Án þess að ég átti mig almennilega á því hversu djúpt það ristir allt saman. Ég hef skynjað þetta mest sem almenna gleði yfir því að þetta fólk sé yfirleitt komið saman aftur og sé að gera „eitthvað“. Tónlistin kannski að einhverju leyti aukaatriði. Fyrstu tvö lögin sem við fengum eru ágæt. „I Still Have Faith In You“ er epísk ballaða og svona 1983-fílingur í gangi. Að einhverju leyti rökrétt framhald af því efni sem sveitin var að gera í enda ferilsins en samt ekki. Söngleikjastemning, Elaine Paige svífur yfir vötnum og ég hugsa um Chess. Ekkert Visitors-þunglyndi, enginn nýrómantískur broddur. „Don’t Shut Me Down“ kom út á sama tíma sem einslags b-hlið en prýðir líka stóru plötuna. Fjörugra en tómlegra um leið, fannst mér á sínum tíma, en það hefur vaxið, eins og mörg ABBA-lög gera einatt. Þriðja lagið er svo hið skelfilega „Just A Notion“. Gamalt lag sem komst ekki inn á einhverja ABBA-plötuna, skiljanlega.
Platan öll er dálítið svona. Ójöfn – eins og allar þessar ABBA-plötur! Ég var einhvern tíma búinn að sannfæra mig um að The Visitors væri heildstæðasta verk ABBA en þar eru samt hundar. Hér höfum við t.d. lagið „When You Danced With Me“, írsk stemma sem minnir mig smá á „The Piper“. Kauðslegt lag, eins og jólalagið „Little Things“ sem er bara ekki nægilega jólalegt. Uppáhaldslagið mitt eins og er myndi vera „Keep An Eye On Dan“, dulítið móðins byrjun og uppbyggingin dulúðug. Svei mér þá ef raddir strákanna heyrast ekki lágt. Og svo endað á smekklegri vísun í „SOS“. Endatónarnir eru upphafstónar þess mikla smells.
Eðlilega veit mannskapurinn hvað hann er að gera, það er búið að reikna þetta allt saman upp í topp (þetta eru Svíar!) og ég myndi aldrei segja að þessi plata skyggi eitthvað á magnað orðspor ABBA. Megi þetta ferðalag því vara sem lengst. Ég sagði í einhverju fjasbókarspjallinu að þessi plata væri svona „6/10“ í mínum huga og á vissan hátt er eins og ekkert hafi breyst. Smá hallærislegt og var það ekki alltaf megineigindi ABBA? Að vera ekki kúl, dulítið skver, og þar með massakúl!?
Deildu!
