Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 13. júlí.
Ljúft er að láta sig dreyma
Star of Spring er plata eftir tónskáldið, söngkonuna og djasspíanistann Önnu Grétu Sigurðardóttur. Tónlistin byggist á djassgrunni en ofan á hann er hlaðið draumkenndum dulúðugum melódíum.
Anna Gréta gerir út frá Svíþjóð og fyrir þremur árum kom út platan Nightjar in the Northern Sky sem vakti þó nokkra athygli. Fékk Anna meðal annars tvenn verðlaun á Íslensku tónlistarverðlaununum fyrir plötuna. Anna hefur sópað að sér alls kyns verðlaunum og viðurkenningum og fékk til að mynda verðlaun sem kennd eru við Monicu Zetterlund í Svíþjóð árið 2019 og er það til marks um það hversu vel hún hefur komið sér fyrir þar í landi.
Það er hin mjög svo virta djassútgáfa ACT Music sem gefur út en fyrirtækið er staðsett í Berlín. Gaf það einnig út frumburðinn.
Anna á öll lög og texta á plötunni en „Metamorphoses of the Moon“ og „Denouement“ eru innblásin af ljóðum hinnar mögnuðu Sylviu Plath. Anna er sjálf upptökustjórnandi og leikur á píanó, orgel og hljómborð auk þess að syngja og bakraddasyngja. Sannkallaðar kanónur sjá um undirleik, þeir Einar Scheving (trommur, slagverk), Skúli Sverrisson (rafbassi), Þorleifur Gaukur Davíðsson (gítar, stálgítar), Birgir Steinn Theodórsson (kontrabassi), Magnús Trygvason Eliassen (trommur), Sigurður Flosason (bassaklarínett) og Albert Finnbogason (hljóðgervill). Upptökur fóru fram í Sundlauginni, Mosfellsbæ og Studio 1001 í Stokkhólmi. Vélamaður og hljóðblendill var Albert Finnbogason og aukreitis vélamennska var í höndum Önnu.
Nightjar in the Northern Sky er tilkomumikil fyrsta plata listakonu. Frábærlega sungin og spiluð og það er blíða í allri framfærslu. Rennslið zen-bundið nánast; höfugt, hljóðvært og nánast hvíslandi. Engu að síður er vel hægt að nema að þetta er fyrsta verk listakonu og persónulegur tónn er enn í fjarska þó maður heyri það vel að hann sé að nálgast.
Og maður greinir þann tón vel á þessari plötu. Hann er að myndast, hann er að vaxa. Star of Spring er til muna framsæknara og djarfara verk en það síðasta, lögin toga sig í hinar og þessar áttir og brotist er undan línulegri framvindu ef svo mætti segja. „Her House“, sem opnar plötuna, er dillandi djass – ja, svona að mestu. Söngröddin byrjar í djúpinu, hæglætisleg og umlykjandi en ef einhver eðlilegheit voru gefin til kynna í blábyrjun er þeim fljótt vikið frá. Ekki með gargi og geðveiki, nei, Anna svona ýtir við forminu varlega og skreytir smíðina á natin hátt með kenjóttum krúsidúllum. „She Moves“ liggur í popp/rokk-skapalóni, smekklega tilraunakennt með frábærum orgelspretti um miðbikið sem er svo studdur með glúrnu bassaklifri og hæfandi píanóglingri. Julia Holter kemur upp í hugann, jafnvel djasspælingar Joni Mitchell. Sama má segja um titillagið, þar sem fara flottar taktskiptingar og dreymið flæði. Stundum er brugðið á leik, „Spacetime“ er „lóðréttara“ en restin, skríður áfram á glettinn ertandi hátt. Eiginlega furðulegt lag. Svipaða sögu má segja um „Imaginary Unit“, ævintýrabragur og undarlegheit allan tímann. Og er það vel! Flott uppbrot þar sem Anna hnyklar tónvöðvana.
Lögin tvö sem taka mið af Plath eru, eðli málsins samkvæmt, í melankólískara lagi. „Metamorphoses…“ er einfaldlega í sorgarböndum, einkar áhrifaríkt, og lokalagið, „Denouement“ er fullkomið útgöngustef, sálmalegt í nálægðinni sem í því býr (og flottur stálgítar). Platan, samantekin, rúllar áfram í styrkjandi hlýleika en Anna skirrist á sama tíma ekki við að takast á við erfiðleika. „The Body Remembers“ er þannig sláandi fallegt komment á „Lykkjumálið“ svokallaða í Grænlandi, er lykkjunni var komið fyrir í fjögur þúsund og fimm hundruð grænlenskum unglingsstúlkum á sjöunda og áttunda áratug síðustu aldar að fyrirskipan danskra stjórnvalda, í sumum tilvikum án vitneskju eða samþykkis stúlknanna og foreldra þeirra.
Oft er talað um „hina erfiðu plötu númer tvö“ en Anna hefur jafnhattað það „vandamál“ með glæsibrag. Virkilega vel heppnuð plata verð ég að segja.
Deildu!
