Follow
Ljósmynd/Jóhanna Pétursdóttir
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 21. maí, 2016
Með hjarta á ermi
Þekkir stráginn er átta laga plata eftir Aron Can. Aron syngur/rappar, semur texta og sönglínur en tónlist og taktar eru í höndum Arons Rafns og Jóns Bjarna Þórðarsonar. Plötuna má nálgast á Spotify sem streymi og sem niðurhal á aroncan.com.
Hinn sextán ára gamli Aron Can er það heitasta í íslenskum rappheimum þegar þetta er skrifað og ekki að undra. Ástæðan er tónlistin, fyrst og síðast, fremur en glannaleg ímynd eða galsafengin tilsvör í fjölmiðlum. Og góð er hún, ó já. Unnið er á glæstan hátt með tilfinningarappið sem hinn kanadíski Drake skóp en þessi um margt byltingarkenndi snúningur á hipp-hoppið (sem hófst með tímamótaverki Kanye West, 808s & Heartbreak) virðist nú vera að gerjast hérlendis. Sturla Atlas er á þessu svæði, einnig Vagina Boys (þó örstutt sé í grallaragrín og súrrealisma hjá þeim) og einnig Auður, og nú bíður maður spenntur eftir fyrstu breiðskífu hans.
Tónlistin hér er strípað og skuggum bundið hipp-hopp; lagt er upp með einfaldleika og naumhyggju. Taktar eru bassaskotnir og djúptóna og það er Atlanta-keimur yfir. Young Thug t.d. en þó alveg sérstaklega Future og þessi dökka innilokunartilfinning sem hefur fylgt síðustu plötum hans. Rappið/söngrödd Arons er á því svæði líka, hann er ekki hár eins og Drake, er baritónn eins og Future.
Þá erum við búin að standsetja stílinn og ramma það allt saman inn, en í hverju felst tillegg – þ.e. frumlegheit Arons? Jú, fyrir það fyrsta eru textar á íslensku og þessi árekstur tónlistarinnar, sem er nánast gotnesk (e. goth) og hreinskilinna, einlægra texta úr Drake-skólanum er það sem heillar. Þetta gerir í raun plötuna og er ástæðan fyrir athyglinni og aðdáuninni sem leikur um þennan dreng. Tökum bara titillagið, „Þekkir stráginn“, sem er eins og að lesa opna dagbók. Sextán ára, ástfanginn strákur, með þann tilfinningavöndul og hormónaflæði sem því fylgir. Þetta er lagt fram tandurhreint: „Það er eitthvað sem þú gerir við mig / og ég er ekki alveg að ná því“. Mér verður hugsað til laga eins „Heaven Knows I‘m Miserable Now“ með Smiths, orð og línur sem hitta beint í hjartastað. Þannig talar Aron Can umbúðalaust um hluti sem allir jafnaldrar hans geta tengt við. „Rúllupp“ er falleg, gæsahúðarmyndandi ballaða og textinn dettur á köflum í hálfgert vitundarflæði (e. stream of consciousness): „Ég rúllup með þig í uppi hausnum já já já … mig langar bara þig að sjá“. Aron er þó ekki alltaf í þessum rólegheitagír, í „Grunaður“ er gefið í og einnig í „Tíu“, sem er „veifum höndum“ slagari. Svo eru lög eins „2016“ sem er dreymið mjög, raddleiðréttingarforritið í botni og Aron hrópar textann, bæði þjáist og þarfnast. Í „Plís talaðu“, lokalaginu, leggur hann spilin á borðið, nennir ekki að rífast og biður stúlkuna um að „hætta að fokking snúa út úr“: „Mig langar bara í reyk og ró / og mig langar líka í þig í nótt.“
Þessi lína sem Aron Can gengur eftir er lúmsk, þar sem það er frekar einfalt að detta niður í hreina væmni. En hann jafnhattar þetta með miklum glans, býr einfaldlega yfir þeim sjarma sem til þarf. Það verður spennandi að fylgjast með honum næstu misserin svo og þessari íslensku hreinskilnisbylgju sem skilar okkur vonandi fleiri verkum á næstunni. Það eru blómlegir tímar í íslensku hipp-hoppi og þessi plata Arons virkar vonandi sem hvatning á önnur svipað þenkjandi svefnherbergisskáld.
Deildu!
