Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 21. nóvember, 2015
Rökkurpopp
The Wolves are Whispering er fjórða hljóðversplata Bang Gang, eins manns sveitar Barða Jóhannssonar. Gestir eru Keren Ann, Helen Marnie (Ladytron), Bloodgroup og Jófríður Ákadóttir. Aðrir sem leggja hönd á plóg eru Kristinn Snær Agnarsson, Frank Arkwright, Viktor Orri Árnason, Daði Birgisson, Esther Talia Casey, Nói Steinn Einarsson, Arnar Guðjónsson, Bryndís Halla Gylfadóttir, Tómas Jónsson, Gréta Salóme Stefánsdóttir, Haffi Tempo, Birgir Þórarinsson og Laurent Vernerey.
Þó að sjö áru séu liðin frá síðustu plötu Bang Gang hefur kapteinninn, Barði Jóhannsson, langt í frá setið auðum höndum. Á tímabilinu hefur hann sinnt ótal kvikmynda- og leikhústónlistarverkefnum, gert plötur með Keren Ann og Jean-Benoit Dunckel úr Air (sem Starwalker) svo fátt eitt sé nefnt. Vörumerkið Bang Gang, ef svo má kalla, er þannig sprelllifandi í huga fólks og á alþjóðavísu er ferillinn giska stöndugur. Ferill Barða er reyndar alveg stórmerkilegur, ég man eftir honum þegar hann var í snilldarbandinu Öpp Jors í kringum 1990 þar sem sérstæð og súrrealísk kímnigáfa hans stýrði málum. Hana átti hann eftir að taka með sér í framtíðarverkefni og alltaf kraumar hún lúmskt undir þó tónlistin sé æði oft áferðarsnotur bæði og hljómfögur. Barði er dæmi um listamann sem hefur hreina sýn á það hvernig haga skuli framkvæmdum, það er rauður þráður í gegnum allt sem hann hefur gert þó að stílbrigðin kunni að vera ólík.
Í anda er þessi nýja plata ekki svo ólík þeirri síðustu, Ghosts from the Past, en báðar eru þær í nokkurs konar gotneskum böndum. Tónlistin siglir um dumbungsleg höf og skuggar flökta á milli hljóðrása. Þetta er rökkurpopp, svo ég stelist aðeins í „film-noir“ hugtakið, og tónlistin er jafnframt í frönskum fasa, en það land hefur lengi vel verið nokkurs konar bækistöð fyrir listsköpun Barða. Tónsmíðarnar eru jafnan kliðmjúkar og seiðandi, nánast höfgi bundnar og rennslið er þægilegt án þess að vera ódýrt. Silkimjúk og lágstemmd rödd Barða passar þá fullkomlega við framvinduna. Gestir góðir kíkja í heimsókn á plötunni og Barði gerir listavel í því að fella viðkomandi lög að þeirra stíl. Maður finnur alveg að Bloodgroup-liðar eru á staðnum í upphafslaginu, hin mjög svo hæfileikaríka Jófríður Ákadóttir (Pascal Pinon, Samaris, GANGLY) setur ísi lagðan galdur sinn á „A Letter Carved in Stone“, frábært lag, og „Silent Bite“, sungið af Helen Marnie úr Ladytron, er… tja… mjög Ladytron-legt. „A Lonely Bird“, þar sem söngfuglinn Keren Ann kemur við sögu (samstarfskona Barða í Lady & Bird), er magnað, átta mínútur og inniheldur m.a. þessa dásamlegu línu, sungna af Barða, svo gott sem hvíslandi: „I have no one/But I‘m stronger… than you think“.
Barði leyfir sér að vera væminn og kemst upp með það, „My Special One“ er einfaldur og áhrifaríkur óður til afkvæmis (geri ég ráð fyrir), þar sem sungið er um órofa bönd þrátt fyrir að höf og lönd aðskilji. Platan endar á nokkuð koldimmum nótum, „We Will Never Get Along“, þungbúin stemma um ást sem aldrei náði að blómstra.
The Wolves are Whispering er feikisterk plata og kannski það besta sem Barði hefur gert hingað til. Svona verk geta ekki orðið til fyrr en seint á ferli, reynsla og það að steinninn hafi verið slípaður frá morgni til kvölds í öll þessi ár byggir undir þá vigt sem það ber með sér.
Deildu!
