Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 2. október, 2021.
Pönkast í ömmubuxum
What I like to do er þriðja breiðskífa Gróu sem verður að teljast allnokkur árangur en meðlimir eru enn undir tvítugu.
Ég beið spenntur eftir þessari þriðju plötu Gróu því að plöturnar tvær fram að þessu hafa verið mjög skemmtilegar. Þið afsakið þessa temmilega ópoppfræðilegu byrjun og lágmarks doktorstakta en stundum – jafnvel oft – þarf ekki að flækja hlutina mikið. Með Gróu er alveg ljóst hvað í gangi er frá fyrsta tóni. Hér er ástríða, orka, sköpun, óþreyja, galsi, skemmtan og gleði. Það er varla púls mælanlegur í þér ef þú nemur þetta ekki eftir ca. hálft rennsli í gegnum eitthvert Gróulagið.
Sveitin er samstarfsverkefni þeirra Fríðu Bjargar Pétursdóttur sem spilar á bassa, Hrafnhildar Einarsdóttur sem spilar á trommur og söngkonunnar Karólínu Einarsdóttur. Sótt er í skapalón sígildra kvennapönksveita eins og Slits, Raincoats og Grýlna upp að vissu marki þó eðlilega sé þetta ekki alveg svo einfalt. Fyrstu tvær plöturnar innihalda hrátt og skemmtilegt pönk, melódískt en tilraunakennt líka. Karólína syngur og öskrar með miklum tilþrifum, gefur lögunum öllum mikinn karakter. Hnyttnir textar, fíflalegir og margt látið fljúga – og standa. Til þess að gera eru þessar tvær fyrstu plötur áþekkar, sú seinni þó öruggari um marga hluti.
Nýja platan brýtur að vissu leyti blað í sögu Gróu. Hún er lengsta platan til þessa, tólf laga og um 43 mínútur. Það er í raun meira hispursleysi en nokkru sinni áður. Í stað þess að þétta sig og formfesta, sem er svo algengt, hafa þær í raun aldrei verið villtari og hrárri. Betri – en brjálaðri. Þetta er athyglisverð þróun í raun.
„Ég skal bíða eftir þér“ opnar plötuna eftir óm og garg úr einhverju áhrifshljóðstækinu. Karólína syngur, ógnandi en prúð á sama tíma!? Það er ákefð í þessu lagi sem sleppir manni ekki. „Dansa uppá þaki“ er tækifæri fyrir Fríðu og Hrafnhildi til að láta ljós sitt skína. Leikandi bassi og uppteknar trommur leiða lagið út í gegn. „Grannypants“ er líkast til uppáhaldslagið mitt á allri plötunni og ber með sér mikil þroskamerki. Gítaróhljóð og -áhrif eru nýtt á mjög flotta vegu, rífandi gítar sem minnir mig á Sonic Youth í kringum EVOL eða Bad Moon Rising. Klasturslegur gítar Andy Gill úr Gang of Four er þarna á svifi líka. Óhamin smíð – nánast djamm – sem dregur mann inn.
Gróa hefur ekki áður leyft sér svona mikinn losarabrag. „Juicy berr í leyni“ ýjar að svipuðu hamsleysi. Hávaðagítarar á sveimi og lagið óstöðugt og ringlað. Frábært! Það eru þó lög hérna sem mætti kalla frákast. „Trúðu á þig trúður“ er í raun óklárað, skissa sem hefði alveg mátt vera utan plötu. En þetta er svona eina dæmið eiginlega um misstig. „Stærsta hjarta í heimi“ inniheldur gítarspil í anda Þeysara og seinni tíma Purrks og eins og með alla plötuna, það er mikið „attitjúd“ í því, lagið er bæði hart og linnulaust. Það virðist ætla að leysast upp um miðbikið en aftur er því lent og Karólína syngur einfaldar textalínurnar aftur og aftur líkt og hún sé í trans.
Stórgóð plata og í raun ekki eins og ég átti von á. Venjulega, eins og ég hef lýst, verða sveitir straumlínulagaðri með tímanum en Gróa ætlar ekki að láta hanka sig á neinu slíku. Ég er forvitinn að vita hvert þetta fer næst, hvert þær taka þetta. Þær eru enn kornungar, margt framundan og svo óskaplega margt í stöðunni mætti segja.
Deildu!
