Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 25. janúar.
„Hvort viltu dreyma eða vakna?“
Hildur stígur ansi örugglega fram með fyrstu breiðskífunni sinni sem kallast Afturábak. Hér verður rýnt í plötuna sem og í listakonuna sjálfa.
Framfærsla Hildar í spjallþætti Gísla Marteins fyrir stuttu var glæst. Þar flutti hún opnunarlag plötunnar sem hér er til umfjöllunar, „Dúnmjúk“. Lagið er hægstreymt og tilfinningaþrungið, eðallag mikið þar sem alvara lífsins er klædd upp í lokkandi poppbúning. Áran yfir klippunni er í senn nútímaleg og sígild og það tókst að draga fram áhrif frá drottningum fyrri tíma, þeim Agnethu Fältskog og Stevie Nicks eins og Hildur ræðir sjálf um á Instagram-reikningi sínum. Þetta var ekki slæmt upphaf á þessu poppári.
Hildur, eða Hildur Kristín Stefánsdóttir, hefur verið þátttakandi í íslensku tónlistarsenunni um langt skeið. Hún er upptökustjóri, lagahöfundur, söngkona og spilar auk þess á ýmis hljóðfæri. Afturábak er því sólóplata í orðsins fyllstu merkingu þar sem allir helstu þræðir eru í hennar höndum. Þrátt fyrir þetta komu hinir og þessir að plötusmíðinni eins og gengur en þeir eru Gestur Sveinsson (hljóðblöndun. „Mixaði mest“ skv. persónulegum Fésbókarreikningi Hildar), Arnar Guðjónsson (hljóðblöndun í „Bleikur morgunn“ og „Ocean“), Jóhannes Ágúst (meðupptökustjórn og hljóðblöndun í „Innanímér“), Hafsteinn Þráinsson (upptökustjórn í „Ocean“), Styrmir Hauksson (hljómjöfnun), Sam Pegg (bassi, kontrabassi), Dagur Atlason (trommur), Kristín Þóra Haraldsdóttir (fiðla, víóla) og Ívar Andri Klausen (gítar). Kjartan Trauner hefur þá unnið mynd- og myndbandsefni með Hildi undanfarin ár, eitthvað sem hefur markað smáskífuútgáfur hennar vel og rækilega.
Afturábak kom út 1. janúar síðastliðinn, á afmælisdegi listakonunnar. Við urðum fyrst vör við hana í gegnum hljómsveitina Rökkurró sem flaug ansi hátt undir enda fyrsta áratugarins. Flutti kammerskotið indípopp sem smellpassaði inn í tónlistarárferði þess tíma. Sólóferill hófst svo um miðjan síðasta áratug þar sem melódískt rafpopp var útgangspunkturinn og er svo enn.
Platan hefst rólega, með áðurnefndu „Dúnmjúk“, sem ber titil með rentu. Og platan er róleg. Hún býr yfir einlægum textum, einlægum söng og umfjöllunarefnin eru persónuleg. Það er greinilega verið að gera eitt og annað upp. Ástir, tengsl og tilfinningar, Hildur gerir þetta vel, oft með giska sterkum línum og upplýsandi. „Er betra að særa eða sakna? Hvort viltu dreyma eða vakna?“ segir í laginu. Brött byrjun! Tónlistin tikkar á raftónlistarbedda, indíblær hangir yfir og poppnef Hildar er sömuleiðis á fullu spani. Samþætting þessa er giftusamleg út plötuna sem rúllar meira og minna í því skapalóni. Við erum meira hugsi inni í eldhúsi en sveitt í klúbbnum. Hildur hnyklar upptökustjórnandavöðvann, raddleiðréttingarforrit er notað á glúrinn hátt á köflum og hún veit hvenær brjóta skal upp þungt flæði með smá flippi („Muna“). Og hey, bassinn í „Draumar“ er magnaður! Varð bara að nefna það. Platan er þó ekki eintóna. „Bleikur morgunn“ merkti ég í hausnum sem „Portishead“-lagið og „Innanímér“ er vel heppnaður „banger“ eins og krakkarnir segja. „Alltaf eitthvað“ er spriklandi, við erum ekki í eldhúsinu, heldur ekki í klúbbnum. Kannski bara dansandi í eldhúsinu?
Þetta er æði vel heppnað verk verður að segjast. Þetta er fyrsta stóra platan og þó að Hildur búi að margvíslegri reynslu í tónlistinni er meira en að segja það að koma saman nokkurra laga plötu sem gengur upp. Það tekst hins vegar með glæsibrag í fyrstu tilraun, það er djúpt á þessu öllu hjá henni um leið og popp- og melódíuinnsæið er vel stillt og gírað.
Deildu!
