Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 9. október, 2021.
Göróttar gítarlykkjur
Hróðmar Sigurðsson, djassgítarleikari með meiru, hefur sent frá sér sína fyrstu sólóplötu og heitir hún í höfuðið á listamanninum.
Talsvert er um útgáfu núna hjá yngri íslenskum djössurum og er það vel. Reykjavik Record Shop hefur staðið sig vel í að þrykkja efni frá þessu fólki á plast og ég hef nánast ekki við að koma þessu öllu í orð.
Nýjasta platan er frá Hróðmari Sigurðssyni gítarleikara sem hefur verið nokk atkvæðamikill í spilamennsku undanfarin ár. Platan var tekin upp í Sundlauginni vor og haust 2020, Birgir Jón Birgisson sá um upptökustjórn en Kjartan Kjartansson hljóðblandaði og hljómjafnaði. Á plötunni leika, ásamt Hróðmari, þau Ingibjörg Elsa Turchi á rafbassa, Magnús Jóhann Ragnarsson á hammondorgel og hljómborð, Magnús Trygvason Eliassen á trommur, Kristofer Rodriguez Svönuson á slagverk, Elvar Bragi Kristjónsson á trompet og flugelhorn, Tumi Árnason á tenórsaxófón og Ingi Garðar Erlendsson á básúnu. Örn Eldjárn leggur þá til stálgítarleik í laginu „Gone Fishing“.
Tómas Ævar Ólafsson hjá Víðsjá átti forvitnilegt spjall við Hróðmar í endaðan ágúst á þessu ári, sama dag og hann hélt útgáfutónleika vegna plötunnar. Þar kom m.a. fram að snöfurmannleg vinnubrögð voru í heiðri höfð er herlegheitunum var rúllað „inn á band“ en platan var öll hljóðrituð í tveimur dagslöngum upptökulotum, í maí og ágúst á síðasta ári, og svo var minniháttar eftirvinnsla. Merkilegt líka að heyra að Hróðmar er sjálfmenntaður, lærði öll unglingarokklögin upp á eigin spýtur á unglingsárum en fór svo í FÍH eftir menntaskóla, með það að markmiði að verða betri, eins og hann orðaði það. Þar komst hann í kynni við djassinn og það tónmál allt, m.a. spunamöguleikann sem hann virðist heillaður af.
Enda lagði Hróðmar áherslu á það í viðtalinu góða að platan væri ekki eiginleg djassplata, miklu heldur „instrumental“-verk með spunaívafi, auk þess sem Hróðmar er mikið að velta suðuramerískum djassi fyrir sér á plötunni. Hann nefndi þá, af auðheyranlegri, sannferðugri auðmýkt, að helstan innblástur hefði hann fengið frá þessum mögnuðu samleikurum sínum og þar er m.a. einn sem hefur gefið út plötu sem er vel suðuramerísk, ásláttarleikarinn Kristofer Rodriguez Svönuson sem ég reit um á þessum síðum fyrir einhverjum misserum. Platan hefst þannig, „Núna“ er tæplega sjö mínútna óður sem snertir m.a. á þessari álfu tónrænt séð en margt fleira er í gangi. Hammondinn hans Magnúsar Jóhanns orgar af krafti, brassið sömuleiðis og þetta er glannalegt lag mætti segja. „Ég er mættur!“-skilaboð í því. Lagið er brotið upp og gítarinn hans Hróðmars tekur að ýlfra þegar rúmar tvær mínútur eru liðnar. Rifinn, hvass og gæjalegur… smá kúrekastælar jafnvel. Rokk, djass og ótamin orka – eins og línurnar séu að hóta því að fara bara eitthvað ef þeim sýnist svo. Í raun samsuða af öllu því sem Hróðmar hefur nefnt til í sinni gítarnámssögu. Platan ber þess merki að vera fyrsta verk höfundar. Það er verið að koma hlutum út og frá og heildarkonsept stýrir ekki för heyri ég. Og ég er alls ekki að segja að það sé neinn ljóður á verkinu. Það er verið að prufa eitt og annað af því að þarf að prufa eitt og annað. Ég vil sérstaklega nefna „Krupa“ sem er nokk einstakt. Upphafið er afar poppað mætti segja. Áhlýðilegt og gott „sving“ og grúv í gangi. Minnir mig á fönkaða poppsmíð frá síðari hluta níunda áratugarins einhverra hluta vegna. Það er eitthvað í byggingu þess sem er ansi snjallt. Að vísu er það brotið upp undir rest með brjálsemis-töktum á píanóinu en já, eitthvað þarna fékk mig til að staldra sérstaklega við. „Gone Fishing“ er smíð sem hljómar er sólin hnígur til viðar, kveðjulag og „coda“.
Allt í allt nokk sannfærandi fyrsta útspil hjá Hróðmari og það verður spennandi að fylgjast með honum vaxa og dafna á þessum tiltekna akri tónlistarmennskunnar.
Deildu!
