Follow
Tvíeind „Já, nei, ég er á fundi.“ Ívar Páll Jónsson og Ásdís Rósa
Þórðardóttir, upptekin.
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 20. apríl.
Er líf á Venus og Mars?
Jane Telephonda gaf út sína aðra plötu fyrir stuttu, We are the Music. Innihaldið er sem fyrr melódísk nýbylgja undir yndislegum áhrifum frá Bítlunum, Bowie og öðru mektarmúsíkfólki.
Ívar Páll Jónsson semur tónlist sveitarinnar en ég myndi ávallt leggja ríka áherslu á að miðlægur er hann eigi. Þetta er undirstrikað í plötutitlinum og á dásamlegum útgáfutónleikum plötunnar, sem haldnir voru á afmælisdegi Ívars þann 27. febrúar í Tjarnarbíói, ræddi hann af einurð, festu og ást um samtengingu okkar allra og þá staðreynd að engu er þokað nema í einhvers konar samlífi.
Nýja platan er ellefu laga, gerð af ellefu manneskjum, og fjalla „flest um lífið og tilgang þess, frá jákvæðu sjónarhorni“, eins og segir í formlegri fréttatilkynningu. Í „Come with Me“ er hlustandinn hvattur til þess að sleppa egóinu og tengjast alheiminum, í „Rabbit in the Underground“ er sungið um kennara sem kennir fyrir tómri kennslustofu og í „Chicken in the Sky“ er fjallað um matseld ástfanginna hjóna á mexíkóskum kjúklingarétti í eldhúsi himinhvolfsins. Titillagið, „We are the Music“, er um „hinn ósýnilega þráð milli okkar allra sem felst í tónaröðum og hljóðum og kallast í daglegu tali tónlist.“
Hemúllinn sjálfur kom svo og söng í „Life Is Love“, Yuuki Matthews, bassaleikari The Shins, hljóðblandaði plötuna og Jóhann Ásmundsson úr Mezzoforte hljómjafnaði. Ásmundur Jóhannsson sá um upptökur í Stúdíói Paradís. Í sveitinni eru Albert Þorbergsson, Ásdís Rósa Þórðardóttir, Björn Hildir Reynisson, Brynjar Páll Björnsson, Fífa Konráðsdóttir, Grétar Már Ólafsson, Hans Júlíus Þórðarson, Hólmsteinn Ingi Halldórsson, Ívar Páll Jónsson, Pétur Þór Sigurðsson og Rafn Jóhannesson.
Ívar er eldri en tvævetur í tónlistinni og hefur sýslað ýmislegt. Var í Lunch og Blome á tíunda áratugnum, sinnti svo sólómennsku og samdi t.d. söngleik og setti upp árið 2014 í New York (Revolution In The Elbow Of Ragnar Agnarsson Furniture Painter). Ívar hefur náðargáfu í tónlistinni, lögin hér eru með þeim hætti sem ég lýsi í inngangi og standa stíllega með frumburði sveitarinnar, Boson of Love (2017. Vá hvað tíminn líður.). Einnig má heyra í sígildri „sækadelíu“ eða sýrutónlist, sænskt skrítipopp er ekki langt undan; Cardigans, Ray Wonder og Eggstone t.d. og sagnagáfa Rays gamla Davies svífur stundum yfir vötnum.
Ásdís Rósa Þórðardóttir, eiginkona Ívars, opnar plötuna með því að syngja upphafserindið í „No Reason“. Frábær söngkona og Paul Carrack væri vísast að taka niður glósur. Fallegt lag og platan öll rúllar í þekkilegum, notalegum gír. Lögin eru eitthvað svo áreynslulaus og grípandi að það er unun á að hlýða. Það er samt alltaf örstutt í grall, súrrealískt flipp, og ég hef það fyrir satt að sjávarsíðan í Berlín hafi verið höfundi innblástur í einu lagi eða tveimur. Það er erfitt að taka eitt lag fram yfir annað. „Love will make you whole“ er afbragð, hvar Grétar Már kemur inn af fítonskrafti, syngur einn hlutann glæsilega og ljær laginu töfra. „Chicken in the Sky“ er alveg einstakt. Fjallar um matseld, hinn mikla segul á samskipti og samveru, og ég man ekki eftir að hafa heyrt aðrar eins opnunarlínur í lagi: „I get excited when I look you in the eye, when I look you in the eye / Somewhere there’s a kitchen in the sky full of all … we need, to make a good meal.“ Þessar línur eru sungnar eins og líf liggi við og það er nú reyndar svo þegar matur er annars vegar. Snilld!
Frábær plata sem óhætt er að mæla með. Fær mann til að hlæja eins og vel heppnaður Fleksnes-þáttur en um leið kemst maður eiginlega við á köflum þegar kynngimagn hljómlistarinnar hellist yfir mann, líkt og Cartney frændi sitji hreinlega á rúmstokknum.
Njótið, gott fólk, en plötuna má nálgast á helstu streymisveitum. Og munið: Við erum tónlistin.
Deildu!
