Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 22. október, 2016
Fljót, fljót …gítarfljót
Víóluleikarinn og tónskáldið Kristín Þóra Haraldsdóttir gaf út átta laga plötu á dögunum þar sem gítarinn er í burðarrullu, bæði fagurfljótandi og skrumskældur.
Það er agnarsmátt en greinilega fagurfræðilega mikilúðlegt merki sem gefur plötu Kristínar út. Vin Du Select Qualitite gerir út frá Kaliforníu og gefur eingöngu út ósungna, tilraunakennda gítartónlist og það í takmörkuðu vínylupplagi. Plata Kristínar er sú átjánda í röðinni og sú nýjasta (platan kallast einfaldlega Solo Acoustic Vol. 14). Hún er ekki í slæmum félagsskap þarna, sjálfur Thurston Moore (Sonic Youth) á plötu í útgáfuröðinni en einnig er Alan Licht (jaðartónlistargúrú frá New York) þarna, Michael Chapman (þjóðlagagoðsögn frá Englandi) og sjálfur Chris Brokaw sem rokkarar þekkja úr Come og Codeine. En svo eru þarna alls óþekkt nöfn líka, listinn einkar forvitnilegur og maður finnur sterkt fyrir því að tandurhrein tónlistarást ræður för.
Kristín Þóra þekkir vel lendur hins óræða og tilraunakennda en auk spilamennsku og tónskrifa hefur hún fengist við hljóðlist og spuna. Verk hennar hafa verið flutt á tónlistarhátíðum, hún hefur skrifað fyrir hópa eins og Nordic Affect, unnið með hljóðtilraunamönnum eins og Sonic Boom, hinni íslensku Mógil og svo má lengi telja. Eins og sjá má vinnur Kristín ekki í einum kassa heldur hoppar á milli þeirra allra.
Spunalistin og tilraunir með unnin vettvangshljóð mynda rammann sem unnið er með hér. Alls mynda átta verk plötuna, sem bera nöfn eins og „Night“, „Drift“ og „Current“. Þessi plata „streymir“, það er eiginlega það orð sem er fastast í hausnum á mér þegar ég hugsa um plötuna. Lögin streyma áfram rólega, eins og gerðarlegt fljót sem fær þig til að staldra við, hugsa og róast. Þetta er hugleiðsluleg plata, og ekki að undra, en Kristín hefur unnið með slíkar pælingar í tónlist sinni áður. „Night“ opnar plötuna, tæplega tíu mínútna langt. Nokkuð óhlutbundin smíð og nokkuð þung líka, eiginlega myrk. Það er ekki sérstaklega létt að hlusta, við getum orðað það sem svo. Skipt er um gír á „Current“, það er nettur enskur þjóðlagakeimur yfir, mér varð hugsað til Nick Drake og laginu vindur fram í naumhyggjulegri hljóðlykkju. „Dropped“ sker sig dálítið frá restinni af plötunni, nokk melódískt og gæti þess vegna þolað dagspilun í útvarpi. Svona næstum því (hvenær verður hægt að setja broskalla inn í texta?). Platan er mest í þessum gír, einhvers staðar á milli aðgengilegheita „Dropped“ og hins þunga „Night“. Það er síðan eins og síðasta lagið, „Drift“, sé að spegla opnunarlagið „Night“. Ekki ósvipuð bygging, en á meðan „Night“ er þungt er „Drift“ létt, sólin skín og sjávarniðurinn gárar undir framvindunni, bókstaflega.
Áhrifin af þessu öllu saman eru rík og maður „hverfur“ inn í þessa plötu ef maður hefur vit á því að bregða sér afsíðis þegar hlustað er.
Deildu!
