Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 12. desember, 2015
Þegar allt varð svart
Söngvar elds og óreiðu er eftir svartmálmssveitina Misþyrmingu. D.G. leikur á öll hljóðfæri og syngur en H.R.H spilar á trommur. Platan var hljóðrituð í Gryfjunni.
Ég hef stundum furðað mig á því af hverju sterk svartmálmssena hefur ekki þrifist á Íslandi. Það væri eitthvað rétt við það. Þessi undirstefna þungarokksins lifir góðu lífi víðast hvar á Norðurlöndum, utan Danmerkur kannski, og Ísland – ef litið er til landslags, myrkurs og kulda – er hinn fullkomni hýsill fyrir svona tónlist. Engu að síður hefur hún átt erfitt með að fóta sig. Við höfum átt öflugar dauðarokkssenur og harðkjarnasenur en svartmálmssveitirnar hafa iðulega verið einar á rófinu. Sólstafir, Fortíð, Myrk, Carpe Noctem … ólíkar og aleinar og það vantaði einfaldlega meiri mannskap til að hlaða í kringum þær.
En nú er þetta breytt. Undanfarin misseri hefur verið mikið líf í svartmálmsgeiranum og sena fædd sem raðar sér m.a. í kringum útgáfuna Vánagandr sem stofnsett var í fyrra. Svartidauði, Sinmara, Grafir, Úrhrak, Abominor, Dynfari, Zhrine, Wormlust, Vansköpun, Norn, Naðra og 0, þetta eru bara nokkur þeirra nafna sem hægt er að tengja við þessa virkni, hvert með sitt sérkenni; allt frá hörðum, rokkuðum svartmálm yfir í framsækin og epískan og einnig er pláss fyrir svefnherbergis/einsmanns málm. Það er því rúm fyrir fjölbreytni en einnig er mikið líf í útgáfu – sem er margháttuð – og tónleikahaldi.
Að öðrum ólöstuðum er Misþyrming það band sem er á mestu háflugi nú um stundir, ekki síst vegna þessa glæsilega verks sem kom út fyrr á árinu. Söngvar elds og óreiðu er frábær svartþungarokksplata sem heltekur hlustandann frá fyrsta tóni eða hljóði öllu heldur. „Söngur heiftar“ hefst á ískrandi glym, eins og sagarblöðum sé rennt utan í hvort annað, og svo fer allt af stað, byljandi keyrsla þar sem pískrandi gítar keppist við sprengitrommur („blast beat“) og yfir syngur D.G í hálfkæfðu, píndu öskri. Tilkomumikið, svo sannarlega. Lagið er mjög ágengt og heiftúðugt og svipað er uppi á teningnum í næsta lagi, „…af þjáningu og þrá“. Söngrödd D.G er af dýpri toganum, þetta er ekki hvellt nornaöskur, ekki heldur lengst niðri í iðrum dauðarokkssöngur heldur meira svona kvalafullt öskur og giska áhrifamikið sem slíkt.
Tónlistin er þó alls ekki eintóna. Lögin rokka af ákefð en það er líka rúm fyrir litskrúðugri spretti; haganlega samsettir, útpældir og melódískir kaflar og brýr gera vart við sig og „Frostauðn“ er þá ósungin, sveimbundin stemma, andrúmsloftið þar skuggalegt og hættu bundið og í fullkomnum takti við annað á plötunni. Ég verð líka sérstaklega að nefna frágang á plötunni en forláta vínyleintak – pressað á blóðrauðan vínyl en ekki hvað – rúllar hérna á bakvið mig. Vínyllinn er þykkur, hljómar einstaklega vel og umslagið tvöfalt eða „opnanlegt“ , glæsilega myndskreytt og meira að segja er sérblað inni í með helstu upplýsingum og dularfullri mynd af meðlimum.
Söngvar elds og óreiðu er glæstur vottur um þessa yfirstandandandi senu, þar er margt forvitnilegt að finna sem er þess virði að slægjast eftir. Ég drúpi höfði svörtu og hlakka til næstu mánaða.
Deildu!
