Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 17. júní, 2017
Með Sól(ey) í sinni
Á þriðju breiðskífu sinni, Endless Summer, færir Sóley tónheim sinn úr skugganum og út í sólina eins og nafnið gefur til kynna.
Það er engin tilviljun að Sóley er með þekktari íslenskum tónlistarmönnum á heimsvísu í dag. Mér brá t.d. pínu þegar ég sá nokkra tugi Japana raða sér fyrir framan hana eftir vel heppnaða tónleika í Blikktrommuröðinni Hörpu haustið 2015. Ástæðurnar fyrir þessari velgengni eru margvíslegar, fyrir það fyrsta er hún á mála hjá erlendu útgáfufyrirtæki, hinu virta Morr Music sem þýðir að dreifingarmál eru í lagi og reglulegar hljómleikaferðir líka. En allt hefst þetta með því sem hún hefur upp á að bjóða, tónlistinni, og frá fyrstu plötu var greinilegt að hér væri mikil hæfileikamanneskja á ferðinni. Sú plata, hin sex laga Theater Island (2010), færði okkur fullskapaðan listamann og fegurð tónsmíðanna þar ótvíræð. Ég dæmdi plötuna á sínum tíma fyrir Morgunblaðið og sagði m.a.: „Upplifunin er ekki ólík þeirri og þegar Talk Talk eða Sigur Rós kafa sem dýpst í sinn einstæða hljóðheim. Stemningin er því mikill hluti af verkinu; hún er dimm en um leið sakleysisleg, töfrum bundin og ævintýraleg; einmanaleg en upplífgandi í senn. Ég veit að þetta kann að hljóma upphafið og klisjukennt en svona er þetta bara! Tilfinningarnar fara í rúss.“
Ég tek það fram að ég stend við hvert orð! Breiðskífur Sóleyjar, fram að þessari sem hér er til umfjöllunar, eru tvær. Á We Sink (2011) og Ask the Deep (2015) vinnur Sóley með dökkleitan, gotneskan heim, melankólísk ægifegurð stýrir þar málum að mestu. Eitt af því sem hefur líka stutt við vegferð Sóleyjar, og spilar í raun mikla rullu, er sú stílhreina fagurfræði sem hún notast við sem má m.a. sjá á glæsilegum umslögum þar sem hönnuðurinn Ingibjörg Birgisdóttir fer síendurtekið á kostum.
Sóley hefur svo talað um að tímabært væri að færa sig aðeins frá þessari skuggum bundnu melankólíu. Glæst og hrífandi sem hún er, en eðlilega takmarkandi fyrir lifandi listamann. Sóley er ekki AC/DC. Og þetta knýr hún fram á Endless Summer þar sem titillinn er eins og yfirlýsing. En alveg róleg samt, þetta er engin u-beygja heldur. Platan er afar Sóleyjarleg, eftir sem áður, það eru bara fleiri og bjartari litir í þessari umferð (sem er og undirstungið með umslagshönnuninni).
Kammerpoppið er hérna á sínum stað en í „Grow“ t.a.m. fer fyrir sýrupoppsáhrifum að hætti Bítlanna. Það er leikur í laginu, skringileg sirkusstemning eiginlega. Tónmálið er opnara. „Never Cry Moon“ er eitt af þessum áreynslulausu smíðum Sóleyjar, fallegt og sveipar sig um hlustandann. „Sing Wood To Silences“ styðst við fallegt píanóklifur, rúllar örugglega áfram og er smekklega hlaðið með strengjum og öðru slíku. Titillagið, sem er líka endalagið, er eins og píanóhaf. Rís og fellur reisnarlega eins hafalda. Tónlist Sóleyjar er myndræn, eins og sjá má, og tekur mann í ferðalag.
Það er alltaf fyrirkvíðanlegt að fara úr einhverju sem maður er vanur og kann vel og stíga inn á ókannað svæði. Sóley gerir það hérna og uppsker. Best er að hún nær þessu fram án þess að fórna kjarnanum sem er á bakvið tónlistarsköpun hennar, og er það vel.
Deildu!
