Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 4. maí, 2019.
Ástin spyr hvorki um stétt né stöðu
Önnur sólóplata Sólveigar Matthildar, sem er m.a. meðlimur í Kælunni miklu, ber titilinn Constantly in Love. Sorgin var í forgrunni á síðustu plötu en nú er það ástin. Dramað er hins vegar í botni, eins og alltaf.
Það er búið að vera dásamlegt að fylgjast með Kælunni miklu og sigrum hennar, en þær stöllur hafa haft mikið umleikis undanfarin misseri. Þær eru meira að segja farnar að gægjast aðeins upp úr moldinni, en síðasta plata, Nótt eftir nótt, vakti verðskuldaða athygli á þeim. Þar taka þær sitt gotaskotna popp upp á næsta stig, lög og flutningur er allur straumlínulagaðri án þess að einhverju biti eða köntum sé fórnað. Frábær hljómsveit og spennandi að sjá hverju þær snara upp næst.
Sólveig Matthildur, hljómborðsleikari og bakraddasöngkona, á greinilega erfitt með að vera kyrr, því að hún keyrir sólóferil samhliða. Fyrsta platan hennar undir eigin nafni kom út í desember 2016 og ber hinn kynngimagnaða titil Unexplained Miseries & the Acceptance of Sorrow. Platan lúrði í netheimum lengi vel, svo gott sem óáreitt. Í ágúst 2017 kom platan hins vegar út á efnislegu formi og í framhaldinu fór Sólveig að spila efni sitt á tónleikum, hérlendis og víðs vegar um Evrópu líka (og hún hefur og verið að spila í Ameríku). Þessi fyrsta sólóplata Sólveigar inniheldur lög bundin í „endurtekningarsamar, sveimbundnar stemmur, líkt og um kvikmyndatónlist sé að ræða,“ eins og ég sagði í skrifum á sínum tíma um hana. „Söngrödd Sólveigar tónar yfir, stundum róleg og höfug, stundum æst og knýjandi … Tónlistin er lagbundin; þykkar og djúpar hljómborðsnótur tifa áfram ofan á draugalegum hljóðmottum og tónlistin er seiðandi, dregur mann inn.“
Nýja platan er hnitmiðaðri, og á einhvern hátt má merkja sömu þróun og hjá Kælunni miklu. Hlutirnir eru einfaldlega orðnir þéttari og úthugsaðri, sem kemur eðlilega með reynslu og atfylgi. Sólveig vinnur ennþá með gotnesku fagurfræðina og skírskotanir í þá tónlist og þann stíl eru sterkar. Sjá t.d. umslagið, sem er frábært, og minnir á plötur úr viðlíka geira sem komu út um miðbik níunda áratugarins (undir merkjum Mute og 4AD t.d.). Kinnat Sóley og Dean Kemball vinna með Sólveigu að listrænu hönnuninni. Sólveig vinnur mjög þétt með hádramatísk, gotnesk temu, en hún nær listavel að forðast það að vera kjánaleg eða tilgerðarleg. Vegna þess að hún er heiðarleg. Constantly in Love fjallar enda um ofurviðkvæmni, eins og ég les það, okkur sem erum óvenjunæm fyrir umhverfinu, finnst allt frábært og æðislegt en sögulega séð er slíku fólki refsað af normalíserandi samfélagsöflum. Maður á að skína, frá fyrsta hanagali, en það er ekki létt verk. „Titillagið fjallar um að vera ástfangin, stöðugt, og það leiðir til þess að hjarta þitt er ávallt brotið“, lýsti Sólveig í samtali við post-punk.com vefinn. „Þegar þú ert hrædd við að vera særð er best að brjóta allt niður í kringum þig, áður en það brýtur þig. En þetta snýst ekki endilega um að vera ástfangin af öðru fólki. Draumar hafa verið minn helsti innblástur að undanförnu. Ég á þessa ótrúlegu, súrrealísku drauma og ég verð svo sorgmædd þegar ég vakna og geri mér grein fyrir því hversu heftandi raunveruleikinn er. Það veldur hjartasári.“
Megi Sólveig starfa áfram lengi enn, því að hún er með hæfileikana og eljuna, ó já. Því að allt tekur enda, einhvern tíma, eins og við öll vitum.
Deildu!
