Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 27. apríl, 2019.
Heimalningur í Hafnarfirði
Tónlistarhátíðin Heima fór fram í ýmsum heimahúsum í Hafnarfirði nú á miðvikudaginn, síðasta vetrardag. Pistilritari rölti um götur bæjarins og þáði góðgjörðir úr höndum tónlistargyðjunnar.
Tónlistarhátíðin Heima eða HEIMA fór nú fram í sjötta sinn í Hafnarfirðinum. Hátíðin er haldin að færeyskri fyrirmynd og gengur út á að tónleikar eru haldnir í heimahúsum. Listamenn og hljómsveitir af alls kyns toga komu fram víða um Hafnarfjörð, einkum miðsvæðis þó, og eins og nærri má geta var nándin mikil. Gestgjafar buðu gjarnan upp á léttar veitingar, bjórdósir og snakk uppi á teikniborðum barnaherbergja og krukkur þar sem hægt var að setja fráls framlög. Fríkirkjan í Hafnarfirði og Bæjarbíó luku einnig upp dyrum sínum. Rás 2 var þá á staðnum og útvarpaði hluta dagskrárinnar. Það er eitthvað svo – mannlegt – að gera þetta svona og áhrifin af þessu fyrirkomulagi eru lúmskt mögnuð.
Ég renndi í hlaðið hjá þeim Gunnþóru og Michael á Vesturgötunni um áttaleytið, nákvæmlega eins og ég gerði í fyrra. Það er tvíbýli, nánast, á Vesturgötunni, og í hinu húsinu var það sjálfur Svavar Knútur sem sló sína fögru tóna, og renndi hátíðinni úr hlaði. Hvað mig áhrærir a.m.k. Svavar fékk að nudda eyru landsmanna fyrir tilstilli Rásar 2 en eftir að hafa hlýtt á hann skellti ég mér til Gunnþóru og Michaels aftur, en Svala (Björgvinsdóttir) var þar komin með hljómsveit. Flutti hún ylhýrar og strípaðar útgáfur af lögum sínum, hvar sterk og falleg rödd hennar fékk heldur betur að njóta sín.
Ég brá mér þvínæst á röltið, og ákvað að leita uppi hina heilögu þrenningu. Prins Póló, Mugison og Jónas Sig. Þessir menn eru allir listrænt tengdir í mínum huga, og eiga það sameiginlegt að hafa heillað heila þjóð – „venjulegt“ fólk sem „óvenjulegt“ – án þess að gefa tommu eftir í listrænum heilindum. Nei, í alvöru, tónlist þeirra er ekki beint aðgengileg, þannig séð, en samt er Íslendingurinn að dýrka þetta. En, þessar pælingar þurfa að leita annað en hingað. Ég náði Jónasi heima hjá Ingimari, pabba Matthíasar Árna vinar og kollega, og það var eins gott að ég var snemma í því þar sem húsið fylltist fljótt af fólki og það var ekki hægt að skipta um skoðun þarna inni. Prins Póló, í honum heyrði ég en sá ekki, sökum húsfyllis. Dásamlegt! Mugison, eins var með hann, en ég læddi mér í bakgarðinn og gat numið hvernig snilldin lak út á flöt.
Ég gekk síðan sem leið lá aftur til vina minna á Vesturgötunni. Þar var og kona mín og börn. Og þar voru langbestu tónleikar dagsins. Ragna, Cell7, kom og einfaldlega rústaði þessu. Tók þetta í nefið. Hún er SVÖL, það er bara þannig. Stóð þarna ein uppi við gulan vegg og sló í gegn. Með henni var trymbill, Lóa, sem stýrði tölvu og lék listavel á settið. Hildur kom þá sterk inn í nokkur lög og setti dásemdar klúbbastemningu á dæmið. Ungir sem aldnir voru farnir að ólmast, hoppa og skríkja og það var meira eins og við værum inni á Wembley undir blálokin.
Þetta með að opna hús sín fyrir ókunnugum bjó til mjög „mennska“ stemningu sem var gefandi, það er ekki hægt að orða það öðruvísi. Tónlistin sefar, styrkir og sameinar, því að hennar er mátturinn og dýrðin. Ég ók sæll og sáttur til höfuðborgarinnar, með fjölskylduna meðferðis, og sama var uppi á teningnum hjá þeim. Til mikillar fyrirmyndar. Heima er best!
Deildu!
