Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 30. apríl, 2016
Allt gjörsamlega brjálað
Hljómsveitirnar World Narcosis og Logn, sem deila meðlimum, gera út á öfgarokk þó blæbrigðin séu mismunandi. Báðar hafa verið áberandi á neðanjarðarsenu Íslands undanfarin ár og eru nýjustu verk sveitanna, Í sporum annarra og World Coda, sem út komu á síðasta ári, til umfjöllunar hér.
Helsta driffjöður beggja sveita er Ægir Sindri Bjarnason, trymbill, en Sindri Ström gítarleikari spilar einnig stóra rullu í báðum sveitum. Logn er eldri, hefur verið starfandi í átta ár, og á nokkrar útgáfur að baki. Ægir lýsti því í viðtali við blað þetta síðasta sumar að mikið vesen hefði fylgt þessum útgáfum öllum og dregið máttinn úr sveitinni undir rest en fjögur ár eru liðin frá síðasta verki. Logn – sem og World Narcosis – eru þó giska iðnar við kolann þegar að tónleikahaldi kemur og nöfnin eru því þeim sem fylgjast með neðanjarðarrokksenunni hérlendis nokkuð töm. Nýjustu plötu Logns, Í sporum annarra, er hægt að nálgast á bandcamp en einnig kom hún sem forláta hljómsnælda. Logn spilar öfgarokk og mikinn hræring af slíku. Harðkjarni, svartmálmur og dauðarokk eru réttilega á rófinu eins og Ægir lýsir sjálfur í téðu viðtali en „grindcore“ eða mulningsrokk er að þvælast þarna líka og það er einhver skítugur „crust“-blær yfir líka (afsakið nafnasúpuna). Gítarar eru hvassir, trommur æsifengnar og söngur í kvalafullum öskurgír. Stundum er tekið á sprett þannig að hljómar og hljóðfæri virðast vera að velta yfir hvort annað í innblásnum æðibunugangi og glundroða. Keyrslan er mikil en þetta er þétt og sannfærandi, meðlimir greinilega komnir í mikinn samhljóm innbyrðis og það er að skila inn dáyndis gæðagrip.
Á meðan Logn eru harðir, hráir og brjálæðislegir er áherslan önnur hjá World Narcosis á hinni tvöföldu World Coda (niðurhal og streymi í gegnum bandcamp en einnig sem tvöföld vínylplata). Áhersla segi ég, því hráefnið er svipað. En efnið er tilraunakenndara, það er meira um mulningsrokk en hjá Logni og einnig er meðvitað lagt upp með svartþungarokk. Þetta lævi blandna loft Deathspell Omega og Blut aus Nord gerir vart við sig á stundum og söngurinn reynir sig við slíkt (nornaöskur Höllu bassaleikara í „The Deepest Alone“ er ekkert minna en stórfenglegt). Að megninu til er þetta þó hreinn og beinn, ef ég get tekið mér slíka lýsingu í munn, tilraunakenndur mulningur. Á köflum er eins og maður sé fastur inni í biluðum þotuhreyfli og það er ekki slæmur staður til að vera á! Flæðið er svo einatt brotið upp með hægum, hugmyndaríkum köflum, gítarar þægilega einkennilegir og söngraddir frábærar. Þær eru nokkrar, við erum með kvalaópin, Halla bassaleikari leggur stundum til hátóna öskur og þriðja röddin er algerlega kostuleg, fer í einhvers konar grátandi mjálm. Það er ekki hægt að lýsa því nægilega vel, heyrn er sögu ríkari. Að endingu verð ég að geta frábærra teikninga Sólveigar Pálsdóttur sem prýða plötuumslagið en hún sá einnig um uppsetningu þess. Til fyrirmyndar.
Logn og World Narcosis eru líklega lítt þekkt nöfn á meðal almennings en þær eru prýðilegt dæmi um þá virkni sem á sér stað í íslensku grasrótinni. Hundruðir banda og listamanna af öllum toga slípa steininn frá morgni til kvölds af miklum krafti þó að athygli sé lítil og loforð um fjárhagslega endurgjöf engin. Þessi mjög svo mannlega þörf til að skapa og gera stýrir málum og einmitt þess vegna er verðugt að tala um þetta og halda boltanum á lofti. Að fólk sé að sinna köllun sinni af alúð og elsku skilar sér nefnilega á endanum í karmanu og kosmósinu fyrir okkur öll. Þetta skiptir máli, svo einfalt er það. Og til fjár verður þetta aldrei metið. Meira pönk, meira helvíti!
Deildu!
